The Raid: Redemption. Η ταινία που δε θα ξεχάσεις!

Μια ομάδα αστυνομικών εισβάλλει σε μια τεράστια πολυκατοικία όπου βρίσκει καταφύγιο το κατακάθι του υποκόσμου της πόλης. Αποστολή τους να συλλάβουν ένα μεγαλομαφιόζο που έχει κηρύξει την περιοχή εκτός νόμου. Όταν η εισβολή ξεκινά όλα πηγαίνουν καλά, ξαφνικά όμως κάτι πάει στραβά και οι αστυνομικοί βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη μέση του κτιρίου περικυκλωμένοι από τα χειρότερα αποβράσματα που κρατάνε πιστόλια, πολυβόλα, μαχαίρια και ξέρουν τέλειες πολεμικές τέχνες από την κοιλιά της μάνας τους.

Σε ταινίες με μπόλικη δράση, μπόλικη βία και μπόλικο καράτε οι Ασιάτες είναι ασυναγώνιστοι, σε σημείο που να κάνουν τους Δυτικούς ομότεχνούς τους να φαίνονται σαν άπορες κορασίδες.

Το The Raid όχι μόνο δεν είναι εξαίρεση, αλλά είναι πολύ αξιόλογο δείγμα του είδους. Στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και του σεναρίου ο Ουαλός Gareth Evans, με την παραγωγή να είναι καθαρά Ινδονησιακή. Ας σημειωθεί εδώ πως ο γράφων, όσο και αν εκτιμά το Bruce Lee, το Jet Lee και τον Tony Jaa (και το John Woo πριν τον κλέψει το Hollywood), σε καμία περίπτωση δεν είναι ειδήμων στο ασιατικό σινεμά πολεμικών τεχνών. Η ματιά του κειμένου είναι «απ’ έξω». Αφού ξεκαθαρίστηκε αυτό, μιλάμε για πολύ ξύλο. Κάθε μα κάθε μπουνιά, κλωτσιά, γονατιά και αγκωνιά στην ταινία πονάει! Η μάχη πουθενά δε δίνει την αίσθηση του στημένου και του χορογραφημένου μα ακριβώς το αντίθετο -είναι εντελώς ζωώδης, βίαιη και άγρια. Αντί για χορευτικές φιγούρες και σώματα να αιωρούνται υπάρχουν αντρίκεια, ταχύτατα χτυπήματα και μόνο ελάχιστες στιγμές υπάρχει το υπερβολικό κάτι παραπάνω.

Διαβάστε τη συνέχεια της παρουσίασης εδώ.