Γιατί το Prometheus είναι από τις καλύτερες φετινές ταινίες

Η επιστημονική φαντασία δημιουργεί φανταστικούς κόσμους πάνω στους οποίους προβάλλονται ρεαλιστικά ή ιδεατά ερωτήματα του ανθρώπου. Είναι ένα μέσο να εξεταστούν μέσω της φιλοσοφίας και του ανθρώπινου νου σε ένα κλινικό, απομονωμένο σύστημα ζητήματα που, αν εφαρμόζονταν πειραματικά στον πραγματικό κόσμο, θα προσέκρουαν στη θρησκεία, την ηθική, τις προκαταλήψεις και θα προκαλούσαν ασύλληπτες τραγωδίες.

Αναδεικνύονται έτσι απρόσμενες πλευρές σε ερωτήματα περί προέλευσης, σκοπού και ανθρώπινης φύσης, χωρίς απαραίτητα να δίνονται απαντήσεις -η αναζήτηση και μόνο εμπλουτίζει το σκεπτόμενο. Αυτό το θεμελιώδη κανόνα θυμάται ο Ridley Scott, συνώνυμος για πολλούς με την επιστημονική φαντασία στην κατ’ εξοχήν τέχνη του 20ου αιώνα. Το «Prometheus» είναι πολλά περισσότερα από «το prequel του Alien» ή «ένα Alien με το Ridley Scott στο τιμόνι». Είναι η επιτομή του είδους στον κινηματογράφο, ενώνοντας σε ένα σύνολο τα κυριότερα εικαστικά και πνευματικά στοιχεία του όπως αποτυπώθηκαν στις σημαντικότερες ταινίες του, αρκετές από τις οποίες προέρχονται από το σκηνοθέτη.

Από την έναρξη-φόρο τιμής στο «2001: Α Space Odyssey» και τη στενότατη σχέση του πρώτου ημιώρου με το «Blade Runner», ο θεατής αντιλαμβάνεται πως δεν πρόκειται μόνο για τρομαγμένους ανθρώπους που τους καταδιώκει ένας φονικός εξωγήινος. Στον πυρήνα τίθενται τα προαιώνια ερωτήματα της προέλευσης του ανθρώπου, της ιδιαίτερης φύσης του και της σχέσης του με το δημιουργό του αλλά πηγαίνει και ένα βήμα παραπέρα - αντί να μείνει στο φαταλισμό, ο Scott αφήνει τους χαρακτήρες του να αυτοκαθοριστούν και να ορίσουν οι ίδιοι τη σχέση τους με αυτά τα θέματα. Δεν υποκρίνεται πως έχει απαντήσεις ή πως υπάρχουν γενικά και δεν καταφεύγει στην (προτεσταντική) ηθική, την επιστήμη ή τη θρησκεία. Δηλώνει σαφώς όμως πως, στο τέλος, αυτό που καθορίζει ένα ανθρώπινο ον δεν είναι η «ύπαρξη ψυχής», ό,τι και αν σημαίνει αυτό, μα η διαρκής αναζήτηση.

Όπως όλα τα σημαντικά έργα επιστημονικής φαντασίας, είναι πρωτίστως υπαρξιακό και δευτερευόντως sci-fi horror film χωρίς σε καμία περίπτωση το ένα σκέλος να υπερκαλύπτει το άλλο. Όσοι θα μπουν στην αίθουσα για να μάθουν την προέλευση των Aliens και να δουν κυνηγητά σε διαδρόμους ή το γνωστό μακρόστενο κεφάλι να κατασπαράζει θύματα δε θα τα δουν, αλλά θα μάθουν πολλά για την προέλευση και εξέλιξή τους και θα δουν κλασσικές τρομακτικές σκηνές του franchise.

Σκηνοθετικά το «Prometheus» στέκεται άνετα δίπλα στις κορυφαίες δημιουργίες του Scott και το χαρακτηρίζουν δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η καταπληκτική χρήση του 3D, που δε φαντάζει ψεύτικο ούτε για ένα καρέ και είναι ίσως το πρώτο δειλό βήμα αξιοποίησης της τεχνολογίας σαν εκφραστικό εργαλείο εκτός από στολίδι. Σε αυτή την ταινία λείπουν οι εντυπωσιακές σκηνές προώθησης του 3D, υπάρχουν μόνο λίγες 3D σκηνές στην υπηρεσία της ταινίας και μαγνητίζουν αυτόματα.

Το βάθος του πλάνου δημιουργεί μια απίστευτα ζωντανή ατμόσφαιρα, τρομερά έντονη και επιβλητική, σε φυσικά και όχι ψηφιακά σκηνικά. Το δεύτερο είναι το γνωστό αριστοτεχνικό μοντάζ, όπου το άγνωστο, το απόκοσμο, το υπερβατικό, το φρικαλέο, συνυπάρχουν ή αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο στην ίδια σκηνή με μοναδική μαεστρία. Οι επιρροές του H.P. Lovecraft, είναι παραπάνω από προφανείς, ειδικά στα χταποδόμορφα Aliens και στα αχανή σπήλαια με τοιχογραφίες.

Διαβάστε τη συνέχεια της παρουσίασης εδώ.