Παρουσίαση του Total War: Shogun 2-Fall of the Samurai

Λίγο καιρό πριν είχαμε ασχοληθεί με το preview του stand alone expansion του Shogun 2: Total War με την επωνυμία Fall of the Samurai. Τώρα, με το τελικό παιχνίδι, η εικόνα είναι ξεκάθαρη και πολύ ελκυστική. Η χρονική περίοδος είναι το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και πιο συγκεκριμένα ο πόλεμος Boshin, που διεξήχθη το 1968-69.

Πρόκειται για μια περίοδο ραγδαίων πολιτικών και κοινωνικών μεταβολών στη χώρα, η οποία βγαίνει σχεδόν με τη βία από τον απομονωτισμό της και παράλληλα προχωρά σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Τα τελευταία 30 χρόνια η φθορά της άρχουσας τάξης, η άνοδος της ισχύος των εμπόρων και κυρίως η επιδείνωση της οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου οδήγησαν στη φθορά της κυβέρνησης Tokugawa. Παράλληλα οι πιέσεις από τις δυτικές χώρες για να ανοίξει η Ιαπωνία τις αγορές της ήταν συνεχείς και σχεδόν βίαιες, με αποτέλεσμα το άνοιγμα λίγων λιμανιών στο διεθνές εμπόριο. Ο σταδιακός εκδυτικισμός της Ιαπωνικής κοινωνίας οδήγησε σε εντάσεις ανάμεσα στα συντηρητικά και τα φιλοδυτικά μέρη της, με τα πρώτα να συνασπίζονται γύρω από το Shogun Tokugawa και τα δεύτερα να απαιτούν την επαναφορά του αυτοκράτορα. Η ένοπλη σύγκρουση έληξε με την παλινόρθωση Μεϊτζί, την υπογραφή επαχθών εμπορικών συνθηκών με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Μ. Βρετανία, την εξάλειψη του παλαιού καθεστώτος αλλά και δραστικότατες διοικητικές μεταρρυθμίσεις σε δυτικά πρότυπα που οδήγησαν στον εκβιομηχανισμό της χώρας.

Από το πλαίσιο κιόλας είναι εμφανή τα νέα στοιχεία. Πρώτον, από φατρίες που μάχονται για το ποια θα κατακτήσει το θρόνο υπάρχουν δύο σαφείς παρατάξεις όπου ανήκει ο καθένας (αν και δίνεται η επιλογή διεκδίκησης της εξουσίας με κίνδυνο να στραφούν όλοι εναντίον του παίκτη), με ανάλογες επιπτώσεις στη διπλωματία. Οι εχθρότητες και συμμαχίες ξεκινούν και είναι απαραίτητες από πολύ νωρίς και η πλευρά που ανήκει κανείς καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τη διπλωματία, η οποία απαιτείται από την πρώτη στιγμή και έχει διαφορετική φύση από το Shogun 2. Οι συμμαχίες και συνθήκες είναι πολύ πιο εύκολες και επιτυγχάνονται πιο γρήγορα ανάμεσα σε φατρίες της ίδιας παράταξης και πιο επίφοβες με όσες είναι διαφορετικής, αλλά υπάρχουν πάντα οι περιπτώσεις προδοσίας. Στόχος πια είναι να επικρατήσει η παράταξη, όχι στενά η φατρία του παίκτη, οπότε το campaign παίρνει μια πιο συνεργατική μορφή. Δεύτερον, το πεδίο της μάχης έχει αλλάξει άρδην. Αντί για σαμουράι και ιππικό υπάρχει τακτικό πεζικό με οπλισμό ανάλογο με αυτό του Αμερικανικού Εμφυλίου, σύγχρονο ναυτικό και κυρίως πολυβόλα. Τα πλοία μπορούν να βομβαρδίσουν στόχους στον tactical map αλλά και να κανονιοβολήσουν σημεία στο πεδίο μιας επίγειας μάχης αν αυτή γίνεται σε κοντινή απόσταση.

Η τελευταία είναι πολύ μελετημένη προσθήκη που μπορεί να αλλάξει τελείως τις ισορροπίες και να δώσει μεγάλο πλεονέκτημα, αλλά δεν είναι αυτόματη. Τα πλοία θέλουν χρόνο να στοχεύσουν και ακόμα περισσότερο να ξαναγεμίσουν, ενώ ο αντίπαλος στρατός τα αντιλαμβάνεται και μπορεί να τα αποφύγει. Στην ξηρά, οι τυφεκιοφόροι και το ιππικό με πυροβόλα όπλα συνυπάρχουν με παραδοσιακές μονάδες με ακόντια και katana, που είναι ακόμα αρκετά χρήσιμες ενάντια σε εφόδους ιππικού αλλά και σε μάχη σώμα με σώμα, όπως έφοδοι ή αναρρίχηση σε τείχη (αν δε γίνουν κομμάτια από τα εχθρικά πυρά). Η μεγάλη αλλαγή είναι το πυροβολικό, είτε με τη μορφή κανονιών είτε Armstrong και Gatling Guns. Παίζουν πλέον πολύ μεγαλύτερο ρόλο από το Shogun 2, έχουν πολύ μεγάλη δύναμη πυρός και τοποθετημένα κατάλληλα είναι καταστροφικά. Τρίτον, υπάρχουν πολλές αλλαγές στη διοίκηση της επικράτειας του παίκτη. Το technology tree καθώς και ταskill trees των ειδικών μονάδων έχουν γίνει πιο λιτά χωρίς τυφλές και άχρηστες επιλογές, ενώ έχει προστεθεί ο παράγοντας του εκσυγχρονισμού (modernization).

Διαβάστε τη συνέχεια της παρουσίασης στο Enternity.gr