Τα καλύτερα RPG games του 2011 (Μέρος Β')

Μετά το πρώτο μέρος του αφιερώματός μας στα RPG του 2011, περνάμε στην Α’ Εθνική. Τα μεγάλα όπλα. Τα βαριά χαρτιά. Τα αστέρια. Πρώτο χρονικά ήρθε μακράν το πιο αμφιλεγόμενο παιχνίδι της χρονιάς, το Dragon Age 2. Ένα παιχνίδι που αντιμετωπίστηκε πολύ θετικά από τον τύπο και θάφτηκε με μίσος από το κοινό.

Η οργή των οπαδών προήλθε από τις μεγάλες διαφορές σε σχέση με το Dragon Age: Origins, την πιο action στροφή στις μάχες, την απλοποίηση των μηχανισμών και την επανάληψη των περιοχών. Ένας τίτλος-επιτομή μιας ολόκληρης σχολής παιχνιδιών άλλαξε τόσο πολύ που αποξένωσε πλήρως τη fanbase, που περίμενε ένα μεγαλύτερο, καλύτερο Origins. Η άλλη πλευρά είναι το πόσο καλό ή κακό παιχνίδι είναι ανεξάρτητα από τον προκάτοχό του. Αν λεγόταν «Hawke, the Champion of Kirkwall» θα ήταν ένα action RPG (ή RPG με πολύ action αν προτιμάτε) με προσεγμένη μάχη, πολλά και ωραία sidequests για τα μέτρα του είδους και καλή παραγωγή. Υπό αυτό το πρίσμα υπαρκτά ελαττώματα όπως η επανάληψη των ίδιων περιοχών, η κατώτερη γραφή των χαρακτήρων και του σεναρίου γενικά σε σχέση με το 1 (αν και από μόνη της είναι αρκετά καλή από ένα σημείο και μετά) και η απλοποίηση των μηχανισμών γίνονται πιο ανεκτά.

Με άλλα λόγια το Dragon Age 2 είναι πολύ κατώτερο των προσδοκιών αλλά σαν αυτόνομος τίτλος δεν είναι τόσο άσχημος. Η BioWare φέρει τέλος τεράστια ευθύνη και για την καλλιέργεια του hype πριν την κυκλοφορία, που παραπλάνησε και εξόργισε το κοινό καθώς ένιωσε προδομένο, και για την προσπάθεια επηρρεασμού του Metacritic που την εξέθεσε. Αν σε αυτό προστεθεί και η αποχώρηση του lead designer του Origins κατά την ανάπτυξη το παζλ συμπληρώνεται. Σημασία πάντως έχει πως πρόκειται για τον τίτλο που απογοήτευσε περισσότερο μέσα στη χρονιά, ειδικά όλους όσους αγάπησαν το πρώτο μέρος για τον αέρα πατροπαράδοτου RPG του και στους οποίους ανήκω κι εγώ. Η Bioware έχει αναγνωρίσει τα λάθη της με διάφορους τρόπους οπότε μένει να δούμε αν μελλοντικά θα υπάρξει ένα αυθεντικό sequel.

Επόμενη μεγάλη κυκλοφορία το αγαπημένο μου παιχνίδι για φέτος. Το Witcher 2. Κορυφαίο σε όλα του. Αψεγάδιαστο. Εκπληκτικό τεχνικά, πολύ προσεγμένη κυκλοφορία και με εξαιρετική υποστήριξη από τη CD Projekt. Αν το τελευταίο κεφάλαιο είχε μία με δύο ώρες μεγαλύτερη διάρκεια θα ήταν ένα καθαρό και πανάξιο 10. Σχεδιαστικά η CD Projekt έδειξε μεγάλη τόλμη με τις επιλογές που εισήγαγε αλλά κυρίως με τα δύο paths. Ενώ στα περισσότερα παιχνίδια ο παίκτης παίζει τις ίδιες περιοχές με διαφορετικό τρόπο, στο Witcher 2 ο παίκτης μεταφερόταν σε εντελώς διαφορετική περιοχή για πολύ μεγάλο μέρος του τίτλου βλέποντας μόνο τα πρόσωπα και την εξέλιξη που σχετίζεται με αυτό με μια σύντομη επαφή με την άλλη πλευρά. Αν θέλει να δει την άλλη πλευρά θα πρέπει να παίξει το παιχνίδι από την αρχή (ή έστω από το τέλος του πρώτου μέρους). Replay value σε όλο της το μεγαλείο λοιπόν. Από εκεί και πέρα η γραφή και πλοκή είναι για σεμινάριο, ό,τι καλύτερο έχει εμφανιστεί σε RPG από την εποχή του Planescape:Torment και καταφέρνει κάτι πολύ δύσκολο: να κάνει τον παίκτη να νιώθει διαρκώς αβέβαιος για το πού θα τον οδηγήσουν οι επιλογές του. Η action based μάχη επιτέλους παρουσιάζει έναν ταχύτατο και ευέλικτο ξιφομάχο και όχι ένα καλά εξοπλισμένο γαϊδούρι που μοιράζει φάπες. Τα γραφικά του είναι η απόλυτη κορυφή στο είδος, πλήρως PC optimized, χωρίς προβλήματα ή bugs και με τη μηχανή γραφικών να αξιοποιεί πλήρως τετραπύρηνους επεξεργαστές και να βελτιώνεται ακόμα περισσότερο με τη version 2.0. Αυτό όμως που ξεχωρίζει το Witcher 2 είναι η πολυεπίπεδη αφήγησή του, η ωριμότητα και η σοβαρότητά του. Η κυκλοφορία του για 360 μέσα στο 2012 είναι από τις πιο αναμενόμενες. Κατά την άποψή μου, η πιο πλήρης role-playing εμπειρία του έτους και σημείο αναφοράς για το μέλλον.

Το Deus Ex: Human Revolution ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη. Ήταν η πλήρης νεκρανάσταση ενός gameplay που μέχρι τώρα θεωρούνταν αδύνατο να αντιγραφεί, πόσο μάλλον από μια διαφορετική ομάδα. Το ζήτημα δεν ήταν το ανοιχτό level design ή οι διαφορετικές δυνατότητες αλλά το πόσο ομοιογενής, βαθύς και πραγματικός θα ήταν ο κόσμος του παιχνιδιού, το πόσο όλα τα επιμέρους (φιλοσοφία, πολιτική, μάχη, stealth, hooks για το αρχικό Deus Ex, art direction) θα έδεναν σε ένα ενιαίο σύνολο. Τα Deus Ex, όσο και αν υμνήθηκαν για το ανοιχτό χαρακτήρα τους και δικαίως, δε θα ήταν τα ίδια χωρίς τον προβληματισμό τους πάνω στην πολιτική, την ηθική, την ανθρώπινη φύση και τη φιλοσοφία, και κυρίως τον τρόπο που αυτές οι έννοιες εμπλέκονταν με τις σημαντικές και ασήμαντες ενέργειες του παίκτη. Μερικοί νεκροί παραπάνω ή ένα διαφορετικό augmentation path είχαν συνέπειες που δε γίνονταν άμεσα αντιληπτές και προκαλούσαν μεγάλη ένταση. Αυτός ο χαρακτήρας πέρασε αυτούσιος στο Human Revolution. Το gameplay του είναι ίδιο και απαράλλακτο με τον άξιο πρόγονό του με τις απαιτούμενες προσθήκες (hacking, cover κλπ), με μηχανισμούς εξίσου ολοκληρωμένους και στιβαρούς.

Διαβάστε το πρώτο μέρος του αφιερώματος εδώ και τη συνέχεια του αφιερώματος στο Enternity.gr