O.P.A ρε “Μαζώ”

Του Κώστα Τσούγκου

Την ξαδέλφη μου τη λένε Ζέτα. Πηγαίνει στην Γ’ Γυμνασίου, αλλά όταν ήταν μικρή είχε μία σατανική συνήθεια: Κατέστρεφε τα lay out οποιουδήποτε CD είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια της.

Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, το θυμάμαι και κλονίζεται το νευρικό μου σύστημα. Πριν από περίπου μία δεκαετία, μπαίνοντας στο δωμάτιό μου, ήρθα αντιμέτωπος με την εξής εικόνα: Ο διάολος είχε εισχωρήσει σε σώμα «μινιατούρας» -σκάρτο ένα μέτρο, με αφάνα κατάξανθο μαλλί σε εκδοχή "Γερμανού Τσίλντρες". Είχε πάρει το εξώφυλλο του “dookie” των green day που είχε βρει στη σιντοθήκη μου, το είχε μετατρέψει σκίζοντάς το σε «χαρτοπόλεμο» και πετώντας το στον αέρα, πάνω από το κεφάλι του, ούρλιαζε τραγουδιστά «ιιιιιιιιιιιιιιι αρ ντεε Τσάαααααμπιον». Εγκεφαλικό…

Το πλάσμα αυτό μεγάλωσε. Πρόσφατα, σε ένα οικογενειακό τραπέζι- που όσα λιγότερα λες, τόσο το καλύτερο είναι για όλους- το… εγκεφαλικό μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Δεν ξέρω από πού μου είχε κολλήσει η μελωδία, αλλά τη σιγοτραγουδούσα τρώγοντας… «Όπως χτυπάει, η καρδιά μου κάθε βράδυ. Κάθε της χτύπος, είναι και ένα σου χάδι»…

Το… σκατό, έχοντας την ασφάλεια του πατέρα της που καθόταν ανάμεσά μας, πήρε θάρρος και χωρίς να το αφήσει να πέσει κάτω αυτό, είπε: «Μπααα… Δεν ήξερα ότι σου αρέσει ο Μαζωνάκης;». «ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ;».

Δεν λες τίποτα, σας διαβεβαιώνω, γιατί υπό αυτές τις συνθήκες είναι σίγουρο ότι θα χάσεις το δίκιο σου. Ετοιμάζεις ένα αφιερωματάκι στους O.P.A για το "ΑΒΑΠΤΙΣΤΟ" και ηρεμείς γιατί ξέρεις ότι ενήργησες για ακόμη μία φορά με περίσσεια ωριμότητα.





Οι O.P.A, γι’ αυτούς που δεν ήταν φανατικοί θαυμαστές τους, αλλά για τους υπόλοιπους, μοιάζουν με κάτι σαν όνειρο. Μία ψιλο-θολή ανάμνηση. Όπως έσκασαν σαν βόμβα τη δεκαετία του 90, κάπως έτσι εξαφανίστηκαν. Ακούγοντας τον «προχώ» -για τα δεδομένα της εποχής- ήχο τους, είναι απορροίας άξιο πώς η μουσική τους βρήκε τότε πρόσφορο έδαφος.



Σε μία χώρα που ο μισός πληθυσμός της αποτελείται από κορόιδα και ο άλλος μισός από «λαμόγια», δεν υπήρχε πιο ευχάριστος τρόπος από αυτόν των OPA, για να σου υπενθυμίσει σε ποια κατηγορία ανήκεις.



Μία και μόνο λέξη: «ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ»



Ακόμα κι αν κάποιοι δεν είχαν κοινωνικό- πολιτικές ανησυχίες, οι OPA είχαν τη λύση…



<<ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙOΝ>>



Όταν οι Enigma και οι public enemy «παντρεύτηκαν», αλλά απέναντι στο μεγαλείο του «Αϊντε», έκλασαν μέντες…

Εις το επανιδείν αδέλφια!!!