«Ντου» στην Ελιγολάνδη

Massive attack!Δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση «μαζική επίθεση». Στη δική μας γλώσσα… «ντου από παντού». Αυτό θα κάνω τώρα και ύστερα θα… πηδηχτώ από το αριστερό παραθυράκι της εστίας του τερματοφύλακα της χρυσής ενδεκάδας των 00’. Από εκεί ακριβώς όπου έστειλε συστημένη την μπαλίτσα από τα σαράντα μέτρα ο Σκόκο και –κατά πάσα πιθανότητα- στέρησε από τον Πειραιά τον τίτλο.

Υψώνει το λάβαρο ο Κώστας Τσούγκος

Διαμελίζομαι, λοιπόν, σε χίλια κομματάκια από ατσάλι, σαν τον κακό του Terminator, και κάνω «ντου», μήπως και σώσω όσα φοβάμαι ότι θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα(κλεμμένο από άσμα του Βασίλη). Ο αρχισυντάκτης του «Αβάπτιστου» ξεκαθάρισε μεσοβδόμαδα σε όλους τις προθέσεις του. Θα μετατρέψει το «Αβάπτιστο» σε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό με θεματικό ύφος. Θα βάλει δηλαδή «καλούπια» στο πιο αναρχοαυτόνομο Μέσο, της ιστορίας των πιο αναρχοαυτόνομων Μέσων του ελληνικού Τύπου(κλεμμένο κι’ αυτό, από τη στήλη του, έτσι για να μάθει). «Κύριοι, σοβαρευτείτε», έλεγε συνεχώς σπέρνοντας τον τρόμο.

Το ξεκαθαρίζω τώρα, ώστε να γνωρίζουν οι δικοί μου άνθρωποι τον υπεύθυνο και να τον αναζητήσουν όταν θα χρειαστεί. Αν στο άμεσο μέλλον μου ζητήσει να γράψω θέμα τύπου: Τα δέκα άστοχα πέναλτι που σημάδεψαν τους τελικούς της δεκαετίας, τότε θα πάρω φυτίλι και «τζίνα» και θα αυτοπυρποληθώ σαν ιερομόναχος Βουδιστής στην πλατεία του Ζεμενού Κορινθίας.

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνει το παραλήρημα! Τί χαρά για εσάς, τί λύπη για μένα…



Το θέμα μας, αυτή την εβδομάδα, λοιπόν, είναι οι Massive Attack και ο νέος δίσκος που κυκλοφορούν στις 8 του μήνα(τη Δευτέρα), ο οποίος ονομάζεται Heligoland(Ελιγολάνδη).

Πρόκειται για το συγκρότημα που έφερε τα πάνω- κάτω στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία όταν έσκασε σαν ατομική βόμβα στις αρχές της δεκαετίας του 90, με έναν ήχο εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο είχε ακουστεί μέχρι εκείνη την περίοδο. Το «τρίο» από το Μπρίστολ, που τη μουσική τους οι δημοσιογράφοι επειδή ένιωθαν την ανάγκη να την κατηγοριοποιήσουν, μην αντέχοντας την μοναδικότητά της, την ονόμασαν «Trip Hop», επιστρέφει.

Για να ξεκαθαρίσουμε όμως τα πράγματα και να μην μπερδευόμαστε, οι Massive Attack είναι από μόνοι τους ένα είδος και δεν μπορούν να μπουν σε «καλούπια». Είναι αδιανόητο να τους βάζεις στο ίδιο σακί με τους Portishead, τον Tricky, την Bjork και τους Thievery Comporetion. Σαν να βάζεις τον Γιώργο Δώνη στο ίδιο «τσουβάλι» με τον Φερνάντο Σάντος επειδή «ψοφάνε» αμφότεροι για το 4-3-3. Είναι εντελώς διαφορετικοί προπονητές.

Τα παλικάρια από το Μπρίστολ, λοιπόν, κάνουν την επανεμφάνισή τους, μετά από το 2003, που ως «ντουέτο» πλέον(ύστερα από την αποχώρηση του Andy "Mushroom" Vowles), κυκλοφόρησαν το άνοστο «100th Window», που πέρασε και δεν ακούμπησε... Δεν ήταν κακό άλμπουμ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλησίασε το μεγαλείο όλων των προηγούμενών τους. Μια -ψιλό- χοντρό- αποτυχημένη προσπάθεια να ενσωματωθεί ο ήχος τους στα δρώμενα της τότε εποχής. Το να ξεπεράσεις, βέβαια, τον ίδιο σου τον εαυτό δεν είναι και εύκολο πράγμα.

Στη χώρα μας, πάντως, ο συγκεκριμένος δίσκος έμεινε για τρεις εβδομάδες στο Νο 1 των charts. Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα των… γούστων και των κυκλοθυμικών μουσικών προτιμήσεων ήμασταν ανέκαθεν απρόβλεπτοι. Σε μια χώρα με τόσο καθαρή ατμόσφαιρα, ήλιο και θάλασσα, αποτελούσαμε πάντα το καταφύγιο των τελειωμένων heavy metal-άδων, ενώ ταυτόχρονα γουστάραμε τρελά τον Nick Cave και παράλληλα στον τόπο μας γνώρισαν την επιτυχία που ποτέ δεν απόλαυσαν στην Αγγλία οι Puressence. Η χώρα του «ό,τι να ‘ναι»!



Μια ματιά και μόνο στα ονόματα που συνεργάζονται οι Massive Attack στο Heligoland, ο οποίος είναι και ο πέμπτος κατά σειρά δίσκος τους, είναι αρκετή ώστε να κεντρίσει το ενδιαφέρον οποιουδήποτε. Στους περισσότερους ίσως να αρκεί το ότι θα ακούσουν σε ένα άλμπουμ τη φωνή του Damon Albarn των Blur , της Martina Topley-Bird η οποία στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με τον Tricky και της Hope Sandoval των Mazzy Star.

Πάντως, ας διατηρήσουμε όλοι κάποιες επιφυλάξεις και αντί για καλάθι όταν ακούσουμε για πρώτη φορά το συγκεκριμένο δίσκο ας κρατάμε κάτι πιο μικρό. Μια ταμπακέρα για παράδειγμα δεν θα ήταν άσχημη ιδέα. Δίσκοι σαν το Blue Lines(1991), το Protection(1994) και το Mezzanine(1998) δεν ξεπερνιούνται εύκολα.