Shake it baby

Τι άγχος κι αυτό; Πότε ήρθε και πότε πρόλαβε να φύγει αυτή η κωλοδεκαετία, ούτε που το κατάλαβα. Αν κάποιος με υποχρέωνε με το πιστόλι στον κρόταφο να περιγράψω σε μια φράση τα 00’, αυτή θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη το –κλισέ, πλέον- «Πούστηδες και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια».

Γκρινιάζει ο Κώστας Τσούγκος

Γίνεται λόγος για τα 70’, και ο νους των περισσότερων ανατρέχει στο Woodstock, στον Hendrix, στον Van ή στον Jim Morrison, στους Zeppelin.

Ακούς για 80’ και βλέπεις τους βλαχοροκάδες με τις αφάνες να σολάρουν με το ένα πόδι στη σκηνή και το άλλο στο μόνιτορ. Δίπλα τους, οι Cure με τους Depeche Mode, μέσα στο κατασκόταδο, σιγοψιθυρίζουν μελωδίες.

Φτάνει η κουβέντα στα 90’. Μπορεί η εικόνα τους να μην είναι ξεκάθαρη, όμως, έχουν αφήσει και αυτά -τα κακόμοιρα- το κατιτίς τους. Από τη μια η αμερικανική σκηνή, με το grunge στις… μεγάλες του ντάγκλες(Nirvana, Pearl Jam, Mad Honey), και από την άλλη η βρετανική, με μουσικές που φτιάχτηκαν κυρίως για κοριτσάκια(OASIS, BLUR, VERVE), αλλά τις κρυφάκουγαν με περίσσεια ευχαρίστηση όλα τα αγοράκια τούτου εδώ του πλανήτη.

Τώρα, τι; Έχουμε μπουχτίσει από συγκροτήματα και τραγούδια που σήμερα βγαίνουν και, στην κυριολεξία, αύριο εξαφανίζονται. Στις αρχές της δεκαετίας, κάτι πήγε να γίνει με τους Massive Attack και όλα τα παρεμφερή, και μετά το χάος.

Δεν χαλιέμαι ούτε με τα μπουζούκια, ούτε με τους σκυλοποπάδες. Αυτοί ήταν πάντα μέσα στο κόλπο. Τους έχουμε ανάγκη. Απλά, σιχαίνομαι το R’ n’ B’. Όχι αυτό που έπαιζαν οι μαύροι στα 60’, αλλά αυτή την αηδία που πλασάρεται ασύστολα και χωρίς μέτρο από όλα τα Μέσα τα τελευταία χρόνια. Ανοίγεις τηλεόραση και το βρίσκεις μπροστά σου. Ραδιόδωνο, τα ίδια. Στις ώρες αιχμής, δώσε στον κόσμο R’ n’ B για να γουστάρει. Βγαίνεις για ποτό και είναι σίγουρο ότι δεν θα τη γλυτώσεις. Και να πω ότι αυτό το πράγμα χορεύεται; @@.

Δεν μπορώ να χωνέψω ότι η εικόνα που θα έχει το παιδί μου για τα 00', θα είναι ένας μαύρος καθισμένος σε μια πολυθρόνα, να διατάζει –τουλάχιστον- έξι γυναικεία κωλομέρια να λικνιστούν στο ρυθμό.

Μπορεί να είναι ωραίο, διασκεδαστικό, δεν είναι όμως μουσική και σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να στιγματίσει μια ολόκληρη δεκαετία. Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για παραπάνω από πέντε χρόνια. Από το πολύ shake it έχουν γίνει τα μυαλά μας φραπέ.

Αποχωριζόμαστε αυτή τη δεκαετία, πάντως, με τους καλύτερους οιωνούς. Να, που και το βιβλίο με τις μούρες(facebook) φάνηκε και κάπου χρήσιμο. Το «killing in the name of», το τραγούδι των rage against the machine που κυκλοφόρησε το 1993, ύστερα από μια εκστρατεία που ξεκίνησε στο facebook, βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Νο1 των βρετανικών charts. Ακούγεται σαν φάρσα κι όμως δεν είναι.

Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε κι εδώ; Πόσο θα γούσταρα να επανακυκλοφορήσει μια χριστουγεννιάτικη διασκευή στο ομώνυμο τραγούδι των ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, του ελληνικού συγκροτήματος που μεσουρανούσε στα 90΄. Θα γινόταν μεγάλος χαμός αν τη λέξη "σύστημα" στο refrain του... άσματος, την αντικαθιστούσε το "R’ n B’". «To R' n B' σου δίνει ελπίδες. Το R' n B' σε κάνει ρομπότ. Γαμώ το R’n B’ σας και όλους σας μαζί, πάψτε να μου καθοδηγείτε τη ζωή». Θα γινόταν μεγάλος χαβαλές. Ποιοι είναι αυτοι οι τυχάρπαστοι, οι range against the machine, μπροστά στους Αντίδραση; Μη τρελαθούμε τελείως.



Θαυμάστε τώρα την… καλλιτεχνάρα που στιγμάτισε τα 00’. Τον «μαμιά» όλων των γειτονιών αυτού του πλανήτη. Τον έναν και μοναδικό, P(U)FF DADDY.