Το μέγεθος δεν έχει σημασία; Κούνια που σε κούναγε…

Υπάρχουν πράγματα στα οποία πολλοί (θέλουν να) πιστεύουν ότι το μέγεθος δεν έχει καμία σημασία. Έλα όμως που είναι και άλλα που η πρακτική έχει δείξει ότι το μέγεθος παίζει και παραπαίζει ρόλο. Ένα από αυτά θα μας απασχολήσει σήμερα.

Του Νικόλα Ακτύπη

Έλα μην κάνεις έτσι και μην πηγαίνει ο νους σου στο κακό. Σεπτέμβρης μπήκε για σινεμά θα μιλήσουμε. Για το Χόλιγουντ και τα ‘Οσκαρ, που από ότι φαίνεται και από τα αποτελέσματα, για να έχεις ελπίδες να γράψεις ιστορία και να «σαρώσεις» τα αγαλματάκια, θα πρέπει να φτιάξεις μια «μεγάλη» ταινία, τουλάχιστον σε διάρκεια. Παρατηρώντας τις ταινίες που έχουν κατακτήσει τα περισσότερα, βλέπουμε πως ότι είναι κάτω από τριωράκι δεν πολυφτουράει.

Για την ιστορία και μόνο, αξίζει να αναφέρουμε ότι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία που τιμήθηκε από την επιτροπή ήταν η ρωσική Πόλεμος και Ειρήνη (Voinai I Mir) που πήρε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1968 και κράτησε 8 ώρες! Όχι, από αυτή υλικό δεν έχουμε, ας δούμε όμως τις υπόλοιπες.

TITANIC (1997)(14 Υποψηφιότητες, 11 Όσκαρ)

Διάρκεια: 195 λεπτά
Σενάριο, Σκηνοθεσία, Παραγωγή, φραπεδάκι, σάμαλι, κωωωωκ: Τζέιμς Κάμερον
Πρωταγωνιστούν: Κέιτ Γουίνσλετ, Λεονάρντο Ντι Κάπριο

Σάρωσε τα Όσκαρ, μεταξύ αυτών καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας, αλλά η ακαδημία «έγραψε» κανονικά τον Ντι Κάπριο. Η Γουίνσλετ ήταν υποψήφια, έχασε όμως από την Έλεν Χαντ για το «Καλύτερα δεν Γίνεται». Ο Κάμερον δαπάνησε πάνω από 100 εκατ. δολ για αυτήν την ταινία, που επέστρεψε 1.8 δις σε ακαθάριστες εισπράξεις παγκοσμίως (1η θέση), αποδεικνύοντας ότι το να ξέρεις το τέλος μιας ταινίας δεν σημαίνει πως δεν θα τη δεις. Μετά από περίπου 3 ώρες, όταν το καράβι βουλιάζει, μερικά σποραδικά χειροκροτήματα αρρένων θαμώνων, διακόπτουν τους λυγμούς του γυναικείου πλήθους που θρηνεί τον Λεονάρντο και ξεσπά σε βιαιοπραγίες εναντίον τους!

Τι αξίζει: Για πολύ λιγούρια, η σκηνή στο αμάξι που βλέπουμε το στήθος της Γουίνσλετ. Για όλους τους υπόλοιπους, όταν –επιτέλους- βουλιάζει…

Ας δούμε και τη βερσιόν των 5’’


ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ (1959) (12 Υποψηφιότητες, 11 Όσκαρ)

Διάρκεια: 212 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Χάιλερ
Πρωταγωνιστούν: Τσάρλτον Ίστον, Στίβεν Μπόιντ

Σε αυτήν τη μυθική ταινία περιγράφεται η ιστορία του Ιουδαίου Μπεν Χουρ και η σχέση του με τον παιδικό του φίλο Μεσσάλα. Όταν ο Μεσσάλας γίνεται έπαρχος ρίχνει τον Χουρ στις γαλέρες αλλά εκεί σώζει έναν Ρωμαίο, τον Κουίντους Άριους ο οποίος και τον υιοθετεί. Από θέση ισχύος πλέον, ο Χουρ αποφασίζει να πάρει τη ρεβάνς από τον κάποτε φίλο του. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο αλλά μήπως παρακρύωσε μετά από 212 λεπτά?

Τι αξίζει: Όλα! Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι γυρίστηκε πριν από 50 χρόνια. Πάντως η σκηνή με την αρματοδρομία στους δρόμους της Ιουδαίας αποδεικνύει ότι και στην εποχή του Ιησού υπήρχαν κωλόπαιδα που έκαναν κόντρες με τα «παπάκια» τους!

Ας δούμε την επική κόντρα


ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ-Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ (2003) (11 Υποψηφιότητες, 11 Όσκαρ)

Διάρκεια: 201 λεπτά και για πολύ καμένους υπάρχει και σε έκδοση 252 λεπτών
Σκηνοθεσία: Πίτερ Τζάκσον
Πρωταγωνιστούν: Ελάια Γουντ, Ίαν ΜακΚέλεν και πολλοί-πολλοί άλλοι

Να το αποκαλύψω; ΔΕΝ το έχω δει. Προσπάθησα αλλά έφυγα στο πρώτο τέταρτο όπως και στις υπόλοιπες ταινίας της σειράς. Ίσως ο κολλητός μου ο Βασίλης να έχει δίκιο για εκείνο το ατύχημα στην παιδική μου ηλικία με το ποδήλατο και το χτύπημα στο κεφάλι που κατέστρεψε το μέρος του εγκεφάλου που ευθύνεται για τη φαντασία… Σε κάθε περίπτωση, ποιος είμαι εγώ που θα τα βάλω με τον Τόλκιν; Για την υπόθεση δεν ξέρω τίποτα, πέρα από το ότι το Γκόλουμ είναι γλοιώδες. Η ιστορία με διαψεύδει γιατί η ταινία έκανε το μοναδικό 11/11 το 2003, χωρίς να προταθεί κανένας ηθοποιός για αγαλματάκι. Κρίμα, κοντά τέσσερις ώρες έπαιξαν! Η- ως τότε τριλογία- του Άρχοντα των Δακτυλιδιών και η αντίστοιχη ο Νονός είναι οι μόνες που προτάθηκαν για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Στην κρίση σας.

Τι αξίζει: Να το δεις για να μην είσαι ο μόνος στην παρέα που δεν καταλαβαίνει ονόματα όπως Χόμπιτ, Μόρντορ, Φρόντο, Άραγκορν, Σέλομπ κλπ.

Τι κατάλαβα εγώ από το έργο


WEST SIDE STORY (1961) (11 Υποψηφιότητες, 10 Όσκαρ)

Διάρκεια: 152 λεπτά (χόρευαν όλη την ώρα, πόσο να αντέξουν;)
Σκηνοθεσία: Τζερόμ Ρόμπινς, Ρόμπερτ Γουάιζ
Πρωταγωνιστούν: Νάταλι Γουντ, Ρίτσαρντ Μπέιμερ

Okay…Έχουμε δύο συμμορίες στο Μανχάταν που θέλουν την κυριαρχία στους δρόμους. Και πώς επιλέγουν να επιλύσουν τις διαφορές τους; Μπας και τραβάνε κουμπούρια; Μήπως το ρίχνουν στα μπουνίδια; Καμιά φαλτσέτα, κάνα στιλέτο; Όχι! Οι αθεόφοβοι αρχίζουν να χορεύουν! Όταν κουράζονται τα πόδια, μιλάνε τελικά τα όπλα αφού υπάρχει ειδύλλιο και απαγορευμένος έρωτας τύπου Ρωμαίου και Ιουλιέτας. Καλύτερα να μέναμε στους χορούς και τα πανηγύρια, πολλοί σκοτωμοί για ένα μιούζικαλ, το οποίο παραμένει το κορυφαίο δείγμα για τους φανατικούς του είδους.

Τι αξίζει: Να δεις την «Μαρία» να τραγουδάει το «I Feel Pretty» και την εκδοχή των Τζακ Νίκολσον και Άνταμ Σάντλερ στο « Anger Management»

Βρείτε τις διαφορές



Ο ΑΓΓΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ (1996) (12 Υποψηφιότητες, 9 Όσκαρ)

Διάρκεια: 162 λεπτά
Σκηνοθεσία: Άντονι Μιγκέλα
Πρωταγωνιστούν: Ραλφ Φάινς, Κρίστιν Σκοτ-Τόμας, Ζιλιέτ Μπινός, Ναβίν Άντριους

Σε δυόμιση μόλις ώρες ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει όχι μία, αλλά δύο ιστορίες αγάπης στα χρόνια του πολέμου. Ακόμη και όσοι βρέθηκαν σε κάποια αίθουσα μόνο και μόνο για να κάνουν το χατίρι της κοπέλας τους, παραδέχονται πως υπήρξαν στιγμές που κάτι μπήκε στο μάτι τους. Δεν ήταν η πρώτη ιστορία του Λάζλο (Φάινς) και της Κάθριν (Τόμας) που συγκίνησε. Οι τύποι ήταν κάπως χλιαροί, χλωμοί και ξανθοί για τα γούστα μας. Επιπλέον, έχουν μια σχέση γεμάτη υποσχέσεις, όρκους και υποχρεώσεις. Αντίθετα, όλα τα λεφτά είναι η Χάνα (Μπινός) και ο Κιπ (Άντριους) που ζουν και ερωτεύονται απλά, δίχως δεσμεύσεις και χωρίς ο ένας να μπαίνει στα χωράφια του άλλου. Κάποιοι, μετά την ταινία, άφησαν μούσι και αγόρασαν τουρμπάνια για να ικανοποιήσουν σεξουαλικές φαντασιώσεις.

Τι αξίζει: Πρώτα από όλα η μουσική καθ’ όλη τη διάρκεια. Κορυφαία η σκηνή με τη φωτοβολίδα στην εκκλησία.

Για του λόγου το αληθές


Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ (1987) (9 Υποψηφιότητες , 9 Όσκαρ)

Διάρκεια: 160 λεπτά και έκδοση 218 λεπτών
Σκηνοθεσία: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Πρωταγωνιστούν: Τζον Λόουν, Τζόαν Τσεν, Πίτερ Ο’Τουλ

Ένα αριστούργημα του Ιταλού σκηνοθέτη που αποδεικνύει ότι όλα είναι σχετικά σε αυτόν τον πλανήτη. Η ζωή του ανθρώπου που ήρθε στον κόσμο ως «Γιος του Ήλιου», απόλυτος αυτοκράτορας της Κίνας, ανατράφηκε για να ζήσει έτσι, αλλά τελικά φυλακίστηκε σε γκουλάγκ από τους Ρώσους το 1945. Βγήκε από εκεί για να μπει σε κινεζικές φυλακές και τελικά να αποφυλακιστεί κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο, ως αναμορφωμένος πολίτης. Έζησε τον υπόλοιπο καιρό του σαν … προλετάριος κηπουρός, αυτός που ήξερε ότι ένα του νεύμα θα ήταν αρκετό για να χαθεί μια ζωή… Στα γυρίσματα της ταινίας ήταν η πρώτη φορά που δόθηκε άδεια για να μπουν δυτικοί στην Απαγορευμένη Πόλη στο Πεκίνο.

Τι αξίζει: Πλάκα μας κάνεις; Τσακίσου και δες το!

Οι δύο διαφορετικές σκηνές στην Απαγορευμένη Πόλη. Ως τρίχρονος «Γιος του Ήλιου» και ως γέρος κηπουρός.



Όσα Παίρνει Ο Άνεμος (1939) (13 Υποψηφιότητες, 8 Όσκαρ)

Διάρκεια: 238 λεπτά
Σκηνοθεσία: Βίκτορ Φλέμινγκ
Πρωταγωνιστούν: Κλαρκ Γκέιμπλ, Βίβιαν Λι

Αφήσαμε το… καλύτερο για το τέλος! Τέσσερις ώρες (παρά δύο λεπτά) για την ταινία με τη μεγαλύτερη διάρκεια που έχει κατακτήσει το αντίστοιχο Όσκαρ. Τι να πούμε για αυτήν μέσα σε λίγες αράδες. Περιορίζομαι στο ότι πρόκειται για ένα ρομαντικό δράμα, την εποχή του εμφυλίου πολέμου στην Αμερική και δείχνει την ιστορία, όπως την έζησαν οι λευκοί στο Νότο. Ενώ όλα τα καλά παιδιά έφευγαν για να πολεμήσουν, ένα κακό (Κλαρκ Γκέιμπλ) δεν πάει πουθενά, κλέβοντας την καρδιά της καθώς πρέπει Βίβιαν Λι και αποδεικνύοντας ότι οι τζογαδόροι, τυχοδιώκτες, καιροσκόποι δεν χάνουν ποτέ τη γοητεία τους.

Τι αξίζει: Μα φυσικά η τελευταία σκηνή όπου ο Ρετ παραδίδει μαθήματα για το πώς χωρίζει ο σωστός άντρας. Η ατάκα «…ειλικρινά καρδιά μου, δεν μου καίγεται καρφί» θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολεία.

Ας τη δούμε


Για ραντεβού (μόνο σοβαρές προτάσεις): nikolas_aktipis@yahoo.gr