Αν είναι εκείνη… Στρώσε τραπέζι

Του Θανάση Ράλλη

Το βάρος της αποστολής δυσβάσταχτο. Το αποτέλεσμα της… πικρό. ‘Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει όμως και έγινε. Γύρισα στο σπίτι περασμένα μεσάνυχτα, η κίνηση στο δρόμο όμως δεν θύμιζε σε τίποτα ότι η ώρα ήταν περασμένη. Κόσμος πηγαινοερχόταν..Τσικνοπέμπτη. Χαρούμενες παρέες. Μεθυσμένες παρέες. «Θλιβεροί όλοι» σκέφτηκα αλλά αμέσως έδιωξα αυτή μου τη σκέψη αφού ο θλιβερός ίσως να ήμουν εγώ.

Δεν άνοιξα κανένα φως στο σαλόνι, παρά μόνο άναψα μερικά κεριά. Συνήθιζα να μιλάω με το εαυτό μου τελευταία και αυτό «σίγουρα θα σε οδηγήσει κάποια στιγμή σε ένα άσπρο δωμάτιο χωρίς παράθυρα» είπε η γνώριμη φωνή του γιατρού. Έβαλα ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα και κάθισα στην πολυθρόνα μου. «Τσικνοπέμπτη» σκέφτηκα. «Όπως τότε…».

Η πόρτα χτύπησε δυο φορές. Ξαφνιάστηκα. Ήταν το χαρακτηριστικό της χτύπημα. Έτσι χτύπαγε την πόρτα πριν φύγει από κοντά μου τρία χρόνια πριν …ένα βράδυ τσικνοπέμπτης σαν κι αυτό, αγκαλιά με έναν τύπο που είχε γνωρίσει λέει στο γυμναστήριο και την καταλάβαινε πιο πολύ από εμένα. «Είσαι τρελός, δεν υπάρχει σωτηρία για σένα» μου είχε πει. Δεν καταλάβαινε τη δουλειά μου. Δεν της είχα εξηγήσει και ποτέ βέβαια γιατί γυρνάω τέτοιες ώρες στο σπίτι, μερικές φορές λες και είχα βγει από πάλη για τη ζωή μου. Και ήταν όντως πάλη για τη ζωή μου.

Η πόρτα χτύπησε άλλες δυο φορές. «Κοίτα ποιος είναι στην πόρτα δεν περιμένω κανέναν» μονολόγησα με στυλ Λευτέρη Πανταζή, λες και υπήρχε μπάτλερ στο σπίτι. «Όποιος κι αν είναι να φύγει». Ησυχία από την άλλη μεριά της πόρτας. Σηκώθηκα και πήγα προς τα εκεί. Ακούμπησα ολόκληρος πάνω στην πόρτα και ψιθύρισα . «Όμως αν είναι εκείνη… Αν είναι εκείνη στρώσε τραπέζι και βάλε ένα δίσκο να παίζει…» φυσικά κανένας δεν έβαλε κανέναν δίσκο να παίζει. Ένιωθα την ανάσα της από την άλλη πλευρά της πόρτας. « αν είναι εκείνη σεντόνια να αλλάξεις και φώτα πολλά μην ανάψεις» και φυσικά τα σεντόνια παρέμειναν τα ίδια όπως τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο και ξεκόλλησα από την πόρτα. Γύρισα στην πολυθρόνα μου και κατέβασα με μια γουλιά το υπόλοιπο ουίσκι με τον πάγο και την κόκα-κόλα.

Η πόρτα χτύπησε μια ακόμη φορά. Έσκυψα το κεφάλι. «Κοιτά να δεις ποιος χτυπάει, δεν είμαι εδώ για κανέναν, για όλους η πόρτα μου κλείνει» ήταν τα λόγια μου και στη συνέχεια πήρα μια βαθειά ανάσα. Σηκώθηκα από την πολυθρόνα και σχεδόν φωνάζοντας τραγούδησα… «όμως αν είναι εκείνη… Αν είναι εκείνη στρώσε τραπέζι και βάλε ένα δίσκο να παίζει, αν είναι εκείνη σεντόνια να αλλάξεις και φώτα πολλά μην ανάψεις» αυτό το τελευταίο «μην ανάψεις» κράτησε για περίπου 10 δευτερόλεπτά.

Σταμάτησα αφού ήμουν εξουθενωμένος ψυχικά και φωνητικά. Η πόρτα δεν ξαναχτύπησε. Την άκουσα να τρέχει στις σκάλες… Αυτό το τρέξιμο ήταν όπως τότε..μια τσικνοπέμπτη τρία χρόνια πριν.



Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Εχουμε ανοίξει καιρό τώρα και σας περιμένουμε.