Mε τέτοιο κέντρο, δεν κερδίζεις ούτε στον… Επιτάφιο

Πρώτα απ’ όλα ξεκαθαρίζουμε πως η ήττα είναι ήττα. Το εύρος του σκορ, μπορεί να μην δικαιολογεί την εικόνα του ματς, αλλά όταν μιλάμε για Μουντιάλ, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για την υπέρτατη διοργάνωση, όπου το κάθε σφάλμα το πληρώνεις ακριβά. Οπότε, μπορεί να είναι βαρύ το σκορ, αλλά ας μην ξεχνάμε πως εμείς φημιζόμαστε για την άμυνα μας και τα τρία γκολ είναι πολλά.

Όλη η υπόθεση είναι ο χώρος του κέντρου. Με εξαίρεση τον Κονέ που πάλεψε όσο μπορούσε κι έκανε ευκαιρίες, οι υπόλοιποι ήταν μέτριοι. Στην επίθεση, ένας Σαλπιγγίδης που πελαγοδρομούσε, ένας Γκέκας που ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ενώ και στην άμυνα τα προβλήματα ήταν σοβαρά. Ωστόσο οι δύο της επίθεσης, που προανέφερα, θα έπρεπε να έχουν βγει από το ημίχρονο. Μην ξεχάσω ν’ αναφέρω πως ο Σάντος, έβαλε τον Σαλπιγγίδη για να φυλάξει το δεξί άκρο της Εθνικής από τις επισκέψεις του Αρμέρο, από τον οποίο το έφαγε στο 5’.

Η Εθνική δεν μπήκε καλά ούτε στην επανάληψη με αποτέλεσμα από ένα «στημένο», να δεχτούμε το δεύτερο γκολ. Και κάπου εκεί συνεχίζεται το ατυχές…ρεσιτάλ του Σάντος, που ορθώς μεν, βάζει τον Φετφατζίδη που έπρεπε να βάλει νωρίτερα, αλλά κάνει το ακόμα πιο αδιανόητο, μόλις η ομάδα προσπαθεί να ξαναμπεί στο ματς. Τραβάει από δεξιά τον Φετφατζίδη και τον φέρνει πίσω από τον Μήτρογλου, όπου μπερδεύεται η ομάδα. Όποια ελπίδα για ανατροπή ή τουλάχιστον για απόπειρα να μπούμε πάλι στο ματς, εξανεμίστηκε εκεί. Το κερασάκι στην τούρτα με τον Πορτογάλο, είναι όταν βγάζει τον Κονέ.

Η συνέχεια θέλει πολύ κουράγιο. Όχι μόνο γιατί πρέπει να σηκωθείς από μια ήττα που είναι μεγάλη σε εύρος, αλλά διότι δεν φαίνεται να υπάρχουν ούτε τα κουράγια, ούτε οι δυνάμεις.