I don’t love THIS game

Όχι άλλες «αγιογραφίες»! Δεν είναι όλοι και όλα αγγελικά πλασμένα και δεν χρειάζεται να τους/τα παρουσιάζουμε έτσι. Και, ναι, όσο κι αν δεν θέλουμε να το φωνάζουμε, ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν τζογαδόρος, ο Ντιέγκο Μαραντόνα δέσμιος των καταχρήσεών του, ο Κόμπι Μπράιαντ εγωίσταρος, ο Πελέ φιλοχρήματος και πάει λέγοντας. Όλα αυτά δεν μειώνουν σε τίποτα την αθλητική αξία τους, την καριέρα τους και την προσφορά τους. Δεν τους μισούμε για τα μικρά ή μεγάλα ψεγάδια τους, αλλά τους αγαπάμε ΠΑΡΑ αυτά, όπως την κοπέλα μας, τους γονείς μας, τα αδέρφια μας, τους φίλους μας, ακόμη και τους αυτούς μας με τα ελαττώματά τους…

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Το ΝΒΑ δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Σύμφωνοι, είναι το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ στον πλανήτη, με παίκτες που γίνονται μύθοι με τα κατορθώματά τους, το θέαμα που μας προσφέρει δεν έχει ταίρι και είναι έτη φωτός ως show σε επίπεδο οργάνωσης και εμπορικής εκμετάλλευσης από ό,τι έχουμε γνωρίσει στα μέρη μας. Όμως δεν παύει να έχει τα (πολλά) στραβά του κι εμείς φωτίζουμε τα ψεγάδια και παρουσιάζουμε αυτά που μας χαλάνε στον κατά τα άλλα μαγικό τούτο κόσμο.

Διακόπτουμε το διάλειμμα για να δούμε μπάσκετ
Όχι άλλες διακοπές! Ένας αγώνας ΝΒΑ, ακόμη κι αν έχει κριθεί, φτάνει να απειλεί σε διάρκεια την «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» του Ξανθόπουλου. Διακοπές για τάιμ άουτ από τους προπονητές, από τους παίκτες, από την τηλεόραση, για να κάνουν το κομμάτι τους οι μαζορέτες, για να γίνουν διαγωνισμοί για το κοινό, για να εξετάσουν οι διαιτητές το βίντεο, για, για, για… Ο ρυθμός του αγώνα «σκοτώνεται» και οι (τηλε)θεατές εκνευρίζονται. Ή αποκοιμούνται.


Κερδίστε… χάνοντας
Κι όμως, υπάρχουν επαγγελματικές ομάδες που θέλουν να χάνουν! Και το κάνουν ξεδιάντροπα! Ο κανονισμός που επιτρέπει στις ομάδες με τα χειρότερα ρεκόρ να έχουν περισσότερες πιθανότητες επιλογής στις υψηλές θέσεις του ντραφτ είναι δίκαιος, αλλά προ(σ)καλεί ομάδες χωρίς φιλοδοξίες ή άλλες με πλάνο ανανέωσης να επιθυμούν και να επιδιώκουν απροκάλυπτα να χάνουν, πράγμα αδιανόητο για τον υπόλοιπο αθλητικό κόσμο. Έτσι πολλές ομάδες βλέποντας ότι μένουν πρόωρα εκτός playoffs, προτιμούν από μια αξιοπρεπή παρουσία και μια τιμητική θέση στην περιφέρειά τους (ένατη, δέκατη κλπ.) να κατρακυλήσουν ακόμη μέχρι και τον πάτο της κατάταξης για να διαλέξουν… πρώτες τα νέα ταλέντα από τα κολέγια και όχι μόνο.


Για τα λεφτά τα κάνεις όλα
Ίσως είναι λίγο υπερβολικό, αλλά δεν απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα ότι κανονική περίοδο του ΝΒΑ βλέπουμε ένα «πανηγυράκι» με μοναδικό ζητούμενο το θέαμα, τα ρεκόρ και φυσικά τα έσοδα (από TV, εισιτήρια κλπ.), αλλά πραγματικό μπάσκετ παρακολουθούμε ΜΟΝΟ στα play offs. Για να φτάσουμε όμως μέχρι εκεί πρέπει να… ταλαιπωρηθεί κάθε ομάδα με 82 παιχνίδια, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι αγγαρεία ακόμη και για τους ίδιους τους παίκτες. Ειδικά, δε, οι τελευταίες μέρες της κανονικής περιόδου είναι παντελώς αδιάφορες για τους περισσότερους, με τους μεγάλους (αν δεν κυνηγούν κάποιο ρεκόρ) να ξεκουράζουν/προφυλάσσουν τους σταρ τους και τους μικρούς να μαζεύουν όλο το NBDL στο ρόστερ τους κάνοντας… οντισιόν για την επόμενη σεζόν.


Γέλα παλιάτσο
Αποτελεί προέκταση του παραπάνω… Μέσα σε πεντέμισι μήνες οι παίκτες του ΝΒΑ καλούνται να δώσουν 82 παιχνίδια, αγωνιζόμενοι δηλαδή περίπου ανά δύο μέρες. Αν προστεθούν τα πολλά ταξίδια, αντιλαμβάνεται κανείς πως το πρόγραμμα για αυτούς είναι σχεδόν απάνθρωπο. Για όσους συνεχίσουν στα play offs η σεζόν επεκτείνεται από τα μέσα Απριλίου μέχρι τα μέσα ή τέλη Ιουνίου. Αν, δε, υπάρχουν και εθνικές υποχρεώσεις το καλοκαίρι, ο οργανισμός των παικτών καταπονείται σε βαθμό εξαντλήσεως. Το «εμείς δουλεύουμε έντεκα μήνες το χρόνο για όσα εκείνοι βγάζουν σε μια μέρα», απλώς δεν στέκει όταν μπαίνει στην κουβέντα ο ανθρώπινος παράγοντας.


Άσε την μπάλα, πιάσε τα βάρη
Συσχετίζεται κι αυτό με τα προηγούμενα. Δύσκολα επιβιώνει ένα… γήινο κορμί στον κόσμο του ΝΒΑ. Παίκτες σαν τον Στεφ Κάρι ή στο πρόσφατο παρελθόν τον Στιβ Νας, που μοιάζουν με καθημερινούς τύπους, αποτελούν μάλλον την εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τους παίκτες της λίγκας να είναι πρώτα (δεκ)αθλητές και μετά μπασκετμπολίστες. Από τα κολέγια ακόμη επιλέγονται παίκτες λόγω κυρίως των σωματικών τους προδιαγραφών και κατόπιν του ταλέντου τους, ενώ συχνά η προετοιμασία τους εστιάζει περισσότερο στα βάρη παρά στο μπάσκετ. Αυτή η «μεταμόρφωση» σωμάτων έχει προκαλέσει και τις συζητήσεις περί… ελαστικού κώδικα ντόπινγκ στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα.


Τακτική, αυτός ο άγνωστος
Σε πολλές ομάδες, ευτυχώς οι περισσότερες όχι του top επιπέδου, απουσιάζουν πειθαρχία, τακτική και συνεργασίες από το παιχνίδι τους. Το one-on-one γίνεται κανόνας, ορισμένοι παίζουν κοιτάζοντας μόνο τη στατιστική τους κι όχι το σκορ, ενώ οι συμπαίκτες αντιμετωπίζονται ως… αναγκαίο κακό. Δυστυχώς ομάδες όπως οι Γουόριορς ή οι Σπερς, που διδάσκουν ομαδικό παιχνίδι, αποτελούν μάλλον τη μειοψηφία, με την πλειοψηφία να παίζει κάτι που παραπέμπει περισσότερο σε μπάσκετ αλάνας.


DE-FENSE! Ας γελάσω…
Τα μεγάλα σκορ στο ΝΒΑ δεν είναι απόρροια (μόνο) των ικανοτήτων των παικτών και της μεγαλύτερης διάρκειας των αγώνων. Μάλλον οφείλονται περισσότερο στο γεγονός ότι πολλές ομάδες αγνοούν τη σημασία της άμυνας και πολλοί παίκτες-ακόμη και τοπ επιπέδου-δεν ασχολούνται με τη δουλειά τους στο άλλο μισό του παρκέ, αφού δεν καταγράφεται (πάντα) από τη στατιστική τους. Έτσι για κάθε «σκύλο» Καουάι Λέοναρντ υπάρχει και ένας… διακριτικός Τζέιμς Χάρντεν.


Υπερτιμημένοι σταρ
Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα, αλλά στο ΝΒΑ παρατηρούνται πολλές… αδικίες. Παίκτες που ο Θεός προίκισε με πλούσια σωματικά προσόντα αλλά μόνο τέτοια γίνονται εκατομμυριούχοι, παρά την εμφανή απουσία χαρίσματος. Ντουάιτ Χάουαρντ, ΝτεΆντρε Τζόρνταν, ΤζαΒέιλ ΜακΓκι και πολλοί άλλοι πληρώνονται αδρά μόνο και μόνο επειδή είναι τέρατα της φύσης (κι ας ξέρουν μόνο να καρφώνουν και να αστοχούν απελπιστικά στις βολές), την ώρα που ο Στεφ Κάρι είναι μόλις ο πέμπτος πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης των Γουόριορς.


«Γλάστρες» προπονητές
Αν κάποιος νομίζει πως στις ομάδες του ΝΒΑ κάνουν κουμάντο οι προπονητές, είναι γελασμένος. Πλην εξαιρέσεων (Πόποβιτς, Κερ, Ρίβερς κλπ.), οι άνθρωποι που θα έπρεπε να ελέγχουν τα πάντα είναι δέσμιοι των αποφάσεων των τζένεραλ μάνατζερ και των καπρίτσιων των βεντετών των ομάδων. Είναι κοινό μυστικό, για παράδειγμα, πως ο Λεμπρόν Τζέιμς «έφαγε» τον Ντέιβιντ Μπλατ από τους Καβαλίερς επειδή δεν ήταν του χεριού του, όπως ο Έρικ Σπόελστρα στο Μαϊάμι.


Βήματα και πάλι βήματα
Σύμφωνοι, ο κανονισμός στο ΝΒΑ επιτρέπει αυτό το πρώτο βηματάκι που στην Ευρώπη χρεώνεται με παράβαση βημάτων. Όμως οι διαιτητές έχουν καταντήσει να επιτρέπουν σε παίκτες ολόκληρους περιπάτους, χωρίς να σφυρίζουν το παραμικρό! Τελικά η λέξη traveling μπορεί να σημαίνει ότι κάποιοι ταξιδεύουν. Περπατώντας!


Μαγκιές στα λόγια
Trash talking υπάρχει παντού στον αθλητισμό, αλλά ίσως πουθενά αλλού όπως το ΝΒΑ. Η ψευτομαγκιά των μειωτικών σχολίων έχει γίνει κακή μόδα, που ακολουθείται ακόμη και από κορυφαίους σταρ. Κι ας είναι ο σεβασμός προς τον αντίπαλο το πρώτο στοιχείο που οφείλει να έχει ένας πρωταθλητής.


Πρακτικές για γέλια και κλάματα
Δύο μέτρα και δύο σταθμά από αρκετές ομάδες του ΝΒΑ. Ενώ, λοιπόν, θεωρείται περίπου ανήθικο να κάνεις φάουλ όταν βρίσκεσαι στο +3 και επιλέγεις να παίξεις άμυνα με κίνδυνο να δεχτείς τρίποντο ισοφάρισης (όπως έχασαν προ τριετίας ένα πρωτάθλημα οι Σπερς από το Μαϊάμι), υπάρχουν ομάδες-ανάμεσά τους και αυτή του Σαν Αντόνιο-που δεν διστάζουν να κάνουν εκτός φάσης φάουλ σε παίκτες με κάκιστα ποσοστά από τη γραμμή. Το ένα, δηλαδή, είναι θεμιτό και το άλλο δεν είναι;


Συμπέρασμα; Τίποτα και κανένας δεν φτάνει στην τελειότητα. Ακόμη και το ΝΒΑ που την πλησιάζει. Και, άλλωστε, παρά τα όσα ψεγάδια αναφέρθηκαν παραπάνω, εμείς θα συνεχίσουμε να ξενυχτάμε για χάρη του. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, όταν σταματήσεις να αναζητάς το τέλειο, θα αγαπήσεις τα πράγματα όπως είναι…