Αν την Τρίτη το ΟΑΚΑ ήταν φίσκα - πίτα, την Πέμπτη θα θυμίζει Μαρακανά: θεωρητικά χωράει κάτω από 20 χιλιάδες, πρακτικά θα έχει τους... διπλούς. Αλλά πώς να χάσει αυτό το παιχνίδι όχι απλά ένας φίλος του Παναθηναϊκού που αγαπάει το μπάσκετ, αλλά ένας φίλος του Παναθηναϊκού γενικώς που δεν έχει κάτι άλλο για να πιαστεί φέτος; Που είδε την ποδοσφαιρική ομάδα να τρεκλίζει όλη τη χρονιά και να μένει εκτός Ευρώπης μετά από τόσα χρόνια, τη στιγμή που ο πρωτοπόρος και ποιοτικότερος Ολυμπιακός έφτυσε αίμα για να δραπετεύσει με το «Χ» και στα δυο φετινά παιχνίδια κόντρα στον προβληματικό Παναθηναϊκό; Από πού να πιαστεί συναισθηματικά εκτός από το μπάσκετ, όταν έμαθε (γιατί σιγά μην πήγε στο γήπεδο...) ότι ο πάλαι ποτέ αυτοκράτορας του βόλεϊ Παναθηναϊκός, έπεσε κατηγορία;
Μόνο το μπάσκετ του έμεινε για να ακουμπήσει πάνω του ελπίδες, προσδοκίες, χειροκρότημα και να πάρει πίσω αυτό το πολύτιμο συναίσθημα πλήρωσης και εκπλήρωσης. Να βραχνιάσει η φωνή του όχι από τις φωνές διαμαρτυρίας, αλλά από τις φωνές αποθέωσης. Να πονέσουν τα χέρια του όχι από τις μούντζες, αλλά από τα παλαμάκια. Και να δίνει αγώνα μπας και βρει κανένα εισιτήριο τη στιγμή που στο ποδόσφαιρο είχε διαρκείας αλλά δεν καταδεχόταν να πάει. Κι όχι ότι είχε και άδικο. Πώς να μετρήσει κανείς την υπερηφάνεια και τη χαρά που προσφέρει η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού στους φίλους της, με αυτόν ή τον προηγούμενο προπονητή, με αυτόν ή τους προηγούμενους διοικητικούς ηγέτες, με αυτούς ή τους προηγούμενους παίκτες; Κάποιες φανέλες τελικά, είναι σαν τις στολές ή τα κοστούμια στις ταινίες, με τις υπερφυσικές ικανότητες.
Δεν εξηγείται αλλιώς: «κανονικά» ο Παναθηναϊκός φέτος θα «έπρεπε» να ήταν μια ομάδα της σειράς, που θα χάσει διάφορα ματς στην κανονική περίοδο (όπως κι έχασε), που θα χάσει από τον συμπαγή και στρωμένο Ολυμπιακό (όπως και έχασε), που θα κάνει γκέλες και απρόσμενες ήττες στην Ευρωλίγκα (όπως και έκανε), που θα χάσει στον τελικό Κυπέλλου... ώπα! Αυτό το κέρδισε. Που θα έδινε μάχη μπας και προκριθεί στις 8 ομάδες της Ευρωλίγκας και θα έκανε τον σταυρό του μην σταυρώσει με τη Μπαρτσελόνα, γιατί ήταν χαμένος από χέρι. Αμάν; Κι αυτό έγινε, αλλά αντί για χαμένος, μπορεί με μια νίκη ακόμα να βρεθεί Λονδίνο!
Είτε κερδίσει στο τέταρτο παιχνίδι είτε όχι, είτε υπάρξει και πέμπτο στη Βαρκελώνη όπου μπορεί να νικήσει και μπορεί να χάσει, ό,τι και να γίνει η ομάδα αυτή είναι ήδη επιτυχημένη. Και ο Πεδουλάκης και ο φετινός σχεδιασμός και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και οι περισσότεροι από τους παίκτες που ήρθαν. Αυτή η ομάδα δεν χρειάζεται 1-2 χρόνια να χτιστεί, ήδη έχει χτίσει το σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να έχει μια ομάδα για να πρωταγωνιστήσει: χαρακτήρα. Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο όλων; Ότι αν δεν βρεθούν πάλι τίποτα «μυστήριοι» όπως οι λεφτάδες της ΤΣΣΚΑ, που δελεάζουν και συνήθως αποκτούν όποιον τους γυαλίσει, αν μπορέσει ο Παναθηναϊκός να κρατήσει αυτούς που θέλει και για του χρόνου, ο ηλικιακός μέσος όρος, του επιτρέπει να γίνει ακόμα καλύτερος με μικρές προσθαφαιρέσεις. Σκεφτείτε ας πούμε αυτή την ομάδα που καμαρώνουμε φέτος, ακριβώς όπως είναι, συν τον Φώτση και ένα «ασόδυο» που να μπορεί και να δημιουργήσει και να σκοράρει. Κόλαση...
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
