Δεν είναι μικρό πράγμα για μια επαρχιακή ομάδα, που μέχρι πριν λίγα χρόνια ξεκινούσε τη χρονιά έχοντας στο μυαλό σαν πρώτη σκέψη την αποφυγή του υποβιβασμού να παίρνει το Κύπελλο. Ειδικά όταν στον τελικό δεν βρίσκει μια ομάδα που είναι του βεληνεκούς της, αλλά τον πρωταθλητή Ελλάδας, με πολλαπλάσιο μπάτζετ, με λαό, με δυναμική, με ποιότητα και εμπειρία στη διαχείριση παιχνιδιών που δίνουν κούπες. Κι όμως ο Αστέρας έκανε την μεγάλη υπέρβαση, όπως ακριβώς η Γουίγκαν στην Αγγλία που κέρδισε τη Σίτι - με τη διαφορά ότι η Γουίγκαν δεν πλασαρίστηκε στην πρώτη τριάδα της Πρέμιερ, αλλά στα χαμηλά πατώματα.
Ο Αστέρας πήρε το κύπελλο, διότι έκανε ό,τι ακριβώς κάνει ολόκληρη τη χρονιά: έμεινε πιστός στις ποδοσφαιρικές του αρχές. Έπαιξε ακομπλεξάριστα απέναντι σε έναν μεγάλο αντίπαλο, ξεπέρασε σχετικά γρήγορα το τρακ που ένιωσε στο πρώτο δεκάλεπτο, ξεδίπλωσε τις επιθετικές του «λάτιν» αρετές όποτε βρήκε την ευκαιρία. Επιπλέον ο Τσιώλης εμφάνισε στον τελικό ένα ακόμα κρυφό χαρτί: την αεροπορία! Μια κεφαλιά του Ντε Μπλάσις στο πρώτο ημίχρονο, που προήλθε από κόρνερ υποχρέωσε τον Κάρολ σε μια σπουδαία απόκρουση, αλλά η κεφαλιά του Σανκαρέ στην επανάληψη, επίσης από κόρνερ, δεν αποκρούστηκε από το σωστό χέρι του Κάρολ, αλλά από το λάθος χέρι του Μανιάτη. Πολύ σωστά ο Γιάχος έδωσε το πέναλτι και την αποβολή, το σκορ έγινε 2-1 και με παίκτη λιγότερο ο Ολυμπιακός ήταν δύσκολο να φτάσει στην ισοφάριση, ειδικά από τη στιγμή που ο Χολέμπας έμενε τυπικά στο γήπεδο αν και τραυματίας - μια που είχε κλείσει ο Μίτσελ τις αλλαγές του - και η ομάδα ουσιαστικά έπαιζε με εννιά.
Μπορεί να μην ήταν ο πιο θεαματικός τελικός που έχουμε δει, αλλά ήταν ένα παιχνίδι ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Κυρίως διότι ο «Δαβίδ Αστέρας» κατάφερε έχοντας σαν όπλο την τακτική του, να κερδίσει τον «Γολιάθ Ολυμπιακό». Αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά όχι απλά ότι το κύπελλο είναι ο θεσμός των εκπλήξεων, αλλά ότι τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάλα, ούτε οι φανέλες από μόνες τους κερδίζουν τίτλους. Δεν ξέρω βέβαια πόσο γρήγορα θα «ξεμεθύσει» από την μεγάλη επιτυχία η Τρίπολη και πόσο εύκολο είναι για τους παίκτες του Αστέρα να σταματήσουν τα πανηγύρια και να γυρίσουν τον διακόπτη στη λειτουργία «play-offs» που ξεκινούν σε λίγες μέρες, αλλά αυτό είναι ακόμα μια δύσκολη αποστολή για τον Σάκη Τσιώλη. Που έχει αποδείξει ότι στα δύσκολα δεν πελαγώνει, αλλά τα καταφέρνει μια χαρά.
Υ.Γ. Επειδή μετά από κάθε λάθος σφύριγμα πέφτουμε πάνω τους και τους ξεσκίζουμε σαν τα όρνια, ας πούμε και δυο καλές κουβέντες για τον Γιάχο και τους συνεργάτες του. Σφύριξε ό,τι είδε, βοήθησε το παιχνίδι να παιχτεί χωρίς να κόβει το ρυθμό με πολλά σφυρίγματα και είχε απόλυτο δίκιο στον καταλογισμό του πέναλτι και την αποβολή του Μανιάτη. Είναι φανερό ότι ο Γιάχος έχει μπροστά του μια σπουδαία καριέρα και δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς για το μέλλον της ελληνικής διαιτησίας και την ποιότητα ή επάρκεια των διαιτητών μας.
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
