Ο φίλος μου ο Γιώργος, οπαδός του Ολυμπιακού και μπασκετικός όχι τώρα στις επιτυχίες και το back-to-back της Ευρωλίγκα, αλλά πιστός θαμώνας του ΣΕΦ ακόμα και τα δύσκολα προηγούμενα χρόνια, αντιμετώπισε με καχυποψία τα καλά λόγια του Διαμαντίδη για τον Σπανούλη, για τον Ολυμπιακό, για το πώς είδε ο παίκτης του Παναθηναϊκού την προσπάθεια του Ολυμπιακού και τη μεγάλη επιτυχία.
«Εμένα μου “βρωμάνε” τόσες καλοσύνες. Μάλλον προσπαθούν να πάνε σε έναν πολιτισμένο πρώτο τελικό όπου το ΣΕΦ θα είναι εκκλησία, μπας και κλέψουν τη νίκη και να το κάνουν κόλαση μετά στο ΟΑΚΑ».
Δεν έχει άδικο ο Γιώργος και όλοι οι Γιώργηδες του κόσμου τούτου να είναι καχύποπτοι: πολλές ωραίες κουβέντες έχουν ακουστεί κατά καιρούς, πολλές καλές προθέσεις βγήκαν στον αφρό, αλλά πνίγηκαν μετά μέσα στα λασπόνερα της καφρίλας και του οπαδικού μίσους. Με μια διαφορά: ότι αυτός που μίλησε, ήταν ο Διαμαντίδης. Και ο συγκεκριμένος παίκτης και άνθρωπος, ούτε σε κωλοτούμπες μας έχει συνηθίσει, ούτε έχει προκαλέσει (πλην ελάχιστων περιπτώσεων που και ο ίδιος έχει μετανιώσει), ούτε έχει δείξει να απολαμβάνει όλο αυτό το κλίμα της αντιπαλότητας ακόμα κι όταν αυτό συμβαίνει στο ΟΑΚΑ - σαν ξένος στο ίδιο του το σπίτι μοιάζει, όταν γίνονται φασαρίες. Και η μακρά θητεία του στην Εθνική, αρμονική με όλα τα υπόλοιπα παιδιά, αυτό φανερώνει. Ακόμα κι η αποχώρησή του δείχνει συνέπεια: ούτε καν εκεί (δυστυχώς) δεν είχαμε πισωγύρισμα και επιστροφή.
Αν για παράδειγμα αυτά που είπε ο Διαμαντίδης τα είχε πει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, τότε θα καταλάβαινε μια καχυποψία από οπαδούς του Ολυμπιακού: η διοικητικός ηγέτης του Παναθηναϊκού έχει πάρει πίσω με πράξεις αρκετά απ’ αυτά που έχει πει με λόγια τη φετινή χρονιά. Αλλά ο Διαμαντίδης; Όχι κύριοι. Μπορεί να μιλάει σπάνια, αλλά όταν το κάνει τα λόγια του έχουν σημασία και βαρύτητα. Δυστυχώς λίγοι τον ακούνε και ελάχιστοι προβληματίζονται απ’ αυτά που λέει. Κάποιοι μάλιστα μπορεί να απορούν πώς γίνεται να υποστήριζε στο Λονδίνο μια ομάδα, οι οπαδοί της οποίας (όχι όλοι βέβαια) τον έβριζαν και τον βρίζουν χυδαία, του εύχονται να πάθει καρκίνο και να σαπίσουν τα κόκκαλά του και μάλιστα γραπτώς, με πανό, διότι «τα γραπτά μένουν»...
Μα δεν υποστήριζε εκείνους, ούτε τα μυαλά που κουβαλάνε. Τους παλιούς του συνοδοιπόρους σε Παναθηναϊκό και Εθνική καμάρωνε, τους αντιπάλους - Έλληνες και ξένους - του Ολυμπιακού με τους οποίους είναι αντίπαλος για όσο διαρκεί ο αγώνας αλλά όχι εχθρός, τον Μπαρτζώκα στον πάγκο που προσπάθησε σκληρά κόντρα στην χλεύη και την καχυποψία. Όχι τα κολλημένα μυαλά της κόκκινης εξέδρας, ακριβώς όπως δεν έχει καμία σχέση με τους αντίστοιχους της πράσινης εξέδρας κι ας υποστηρίζουν τον Παναθηναϊκό ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Στην πραγματικότητα ούτε τον Παναθηναϊκό υποστηρίζουν, ούτε το μπάσκετ, ούτε τον ίδιο και τους συμπαίκτες του, ούτε τους θέλει στο γήπεδο που μοχθεί και ιδροκοπά κάθε μέρα, όταν πετάνε αντικείμενα και καπνογόνα, όταν διακόπτουν το παιχνίδι, όταν ντουμανιάζουν την ατμόσφαιρα και κάνουν το γήπεδο να θυμίζει τεκέ, όταν πρέπει να έχει τον νου του μην τον πάρει κάνα σιφόνι στο κεφάλι που προορίζεται για «εχθρό», όταν πρέπει να πάει να προστατέψει παίρνοντας αγκαλιά τους «κόκκινους», για να τους σώσει από τα βάρβαρα ένστικτα πράσινων οπαδών.
Αυτή, είναι μια ιστορική ευκαιρία για το μπάσκετ και ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό: με αφορμή αυτά που είπε, να βρεθούν με τους αντίπαλους αλλά φίλους παίκτες του Ολυμπιακού. Με τον Βασίλη και τον Στράτο που υπήρξαν συμπαίκτες στον Παναθηναϊκό και την Εθνική, με τον Παπανικολάου και τον Σλούκα, παρέα με τον Τσαρτσαρή και όποιον άλλον Έλληνα ή ξένο νιώθει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει αυτό. Να βρεθούν και να μιλήσουν, να σκεφτούν και να αποφασίσουν για το τι θα κάνουν ενόψει του best-of-five «πολέμου» των τελικών της Α1. Χωρίς να περιμένουν από καμία διοίκηση, κανέναν ΕΣΑΚΕ και καμία ΕΛ.ΑΣ. να βρει τη λύση, που όλοι δειλιάζουν να βρουν: στην πρώτη ρίψη αντικειμένων, να μαζευτούν στο κέντρο του γηπέδου σταματώντας μόνοι τους το παιχνίδι. Στο πρώτο χυδαίο σύνθημα για τη μάνα του τάδε ή το παιδί του δείνα, να πάρουν τη μπάλα αγκαλιά και να «μαρμαρώσουν». Στο δεύτερο ομαδικό μπινελίκι ή ρίψη αντικειμένων, να σηκωθούν όλοι μαζί και να πάνε στα αποδυτήρια. Όχι μέχρι να εκκενωθεί το ΣΕΦ ή το ΟΑΚΑ, αλλά μέχρι να εκκενωθεί η καφρίλα από τα μυαλά κάποιων.
Μπορούν να το κάνουν. Θέλουν; Να η ευκαιρία να μας το δείξουν. Τα 9 ευρωπαϊκά που κουβαλάνε οι δυο ομάδες, τους δίνουν τεράστια δύναμη που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν ότι έχουν. Και στην τελική τι θα κάνουν οι αρμόδιοι; Θα τιμωρήσουν και τους 24 παίκτες; Ας το κάνουν αν τολμάνε. Άλλα κι άλλα δεν τολμάνε να κάνουν, ας δούμε αν έχουν το «θάρρος» ή το θράσος να κάνουν αυτό.
Κώστας Βαϊμάκης
www.fightclub.gr
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
