FC: Shinny happy «Mou»

Πήγε εκεί που τον αγαπάνε και τους αγαπάει και φρόντισε να το δείξει με κάθε κουβέντα, κάθε λέξη της γλώσσας του σώματος, κάθε χειρονομία και πολλά χαμόγελα. Εννιά χρόνια μετά την πρώτη του θητεία στον πάγκο της Τσέλσι, ξανασυστήθηκε στον κόσμο και τα ΜΜΕ - όχι ως «Special One» αυτή τη φορά, αλλά ως «Happy One». Μεγάλη υπόθεση, ακόμα και για έναν επιτυχημένο και μοσχο-πληρωμένο επαγγελματία να πηγαίνει κάπου όπου πληρώνεται καλά και νιώθει ακόμα καλύτερα.

Είμαι απ’ αυτούς που πίστευαν και πιστεύουν ότι τα ξαναζεσταμένα φαγητά δεν έχουν την ίδια γεύση μ’ αυτά που μαγειρεύονται λίγο πριν φτάσουν στο πιάτο σου και η επιστροφή στον πάγκο μιας ομάδας που είχες περάσει παλιότερα, δεν αποτελεί εξαίρεση. Αλλά καταλαβαίνω πως όταν δεν έχεις πια κάτι να αποδείξεις σαν επαγγελματίας, θες να νιώθεις καλύτερα ως άνθρωπος στην καθημερινότητά. Είμαι επίσης απ’ αυτούς που θα ήθελα επιτέλους να δω τον Μουρίνιο να ξαναγυρίζει το ρολόι καμιά δεκαριά χρόνια πίσω και να αναλαμβάνει μια «Πόρτο»: μια ομάδα - φρεσκαδούρα χωρίς τεράστιο πορτοφόλι αλλά με νέους και κυρίως φιλόδοξους παίκτες, με ακόμα πιο φιλόδοξο και οραματιστή πρόεδρο - ιδιοκτήτη, με λαό πίσω της και δίπλα της που δεν πάει στο γήπεδο μόνο στις επιτυχίες, που δεν την περιμένει κανείς κι εκείνη τους αφήνει όλους τέζα. Θέλετε να την πείτε «τύπου Λίβερπουλ»; «Τύπου Νάπολι»; Πείτε την όπως θέλετε, αλλά νομίζω καταλαβαινόμαστε: όχι πρωτοκλασσάτη, όχι φραγκάτη, όχι «πες μου ποιους θες και θα στους αγοράσω», όχι «μπουχτισμένη» στους τίτλους. Καταλαβαίνω όμως ότι μετά από μια τριετία στη Ρεάλ και στο τοπ - τοπ επίπεδο, δεν ήθελε ένα μεγάλο κενό αέρος: η Τσέλσι σαν μέγεθος μπορεί να μην είναι Ρεάλ, Μπαρτσελόνα ή Γιουνάιτεντ, αλλά είναι πιο κοντά τους πλέον μετά τις ευρωπαϊκές επιτυχίες.

Είμαι επίσης απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι στη Ρεάλ απέτυχε ή τέλος πάντων δεν πέτυχε όπως περιμέναμε, διότι οι πάλιουρες του έκαναν τα αποδυτήρια - οίκο ανοχής, τον πολέμησαν, τον έφθειραν και τελικά τον πλήγωσαν. Δεν τον νίκησαν, αλλά τον τραυμάτισαν. Προσεταιρίσθηκαν παίκτες δικούς του - σαν τον αχάριστο κύριο Πέπε, έφτιαξαν κλίμα μέσα στην ομάδα και στα ΜΜΕ, κελάηδησαν στα ΜΜΕ ό,τι κι αν γινόταν, έστρεψαν μερίδα του κόσμου εναντίον του προπονητή, έκαναν την αποχώρησή του να φανεί ως το μόνο γιατρικό και ως μη αναστρέψιμη. Ο άπειρος - σε διαχείριση τέτοιου είδους κρίσεων - Φλορεντίνο Πέρεθ, αναγκαζόταν να κάνει συνεντεύξεις τύπου - παρωδίες για να πει διάφορα ακατάληπτα, όπως ότι ουδέποτε ειπώθηκε από κανέναν παίκτη ότι θα σηκωθεί να φύγει αν παραμείνει ο Μουρίνιο. Ένας Πέρεθ που δεν είχε ξαναπεράσει τέτοιου είδους φουρτούνες ποτέ και σε καμία θητεία του ως Πρόεδρος, καθώς πάντα τη βρωμοδουλειά την έκανε κάποιος τεχνικός διευθυντής, ένας ενδιάμεσος των παικτών και της διοίκησης. Τέτοιος υπήρξε και στο ξεκίνημα του Μουρίνιο στη Μαδρίτη, αλλά ο Ζοσέ τον σκούπισε τον Βαλντάνο με συνοπτικές διαδικασίες.

Τέτοια θέματα δεν θα αντιμετωπίσει στην Τσέλσι. Τους πάλιουρες εδώ τους ξέρει και τον ξέρουν. Ο κόσμος και τον αγαπάει και έχει βγάλει και το απωθημένο του, με την κατάκτηση του Champions League και του Europa μέσα σε δυο Μάιους. Τα ΜΜΕ ξέρουν τα χούγια και τις ιδιοτροπίες του, Σερ Άλεξ δεν υπάρχει πια κι όλα τα μικρόφωνα τον Ζοσέ θα φλερτάρουν, ο Πελεγκρίνι είναι μικρότερης εμβέλειας «σταρ», ο Βενγκέρ ξεφτίζει όσο περνάνε τα χρόνια, ο Βίλας - Μπόας μοιάζει με αλεπουδάκι μπροστά στην αλεπουδάρα Μουρίνιο, ο Ρότζερς είναι πολύ ήσυχος τύπος σε σχέση με τον Πορτογάλο, όπως φυσικά και ο Μόγιες. Μόνος του θα «παίξει μπάλα» ο Μουρίνιο, που επέστρεψε σε μια ομάδα που μπορεί να σταθεί από την πρώτη μέρα με άνεση, χωρίς να πρέπει να «μετρήσει για να δει ποιος την έχει μεγαλύτερη» (τη χάρη), όπως συνέβη όταν πρωτοπήγε στη Μαδρίτη κι είδε απέναντί του το μέγεθος της Ρεάλ.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr

Follow @fightclub_