Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης που ξεχώρισες σε Euro;

Τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι ευκαιρία να χορτάσεις μπάλα και να γίνεις για λίγες (ή και περισσότερες) μέρες οπαδός κάποιας εθνικής ομάδας.

Στις περισσότερες διοργανώσεις, όμως, υπάρχει αυτός ο παίκτης που θα σε κάνει να μην ξεκολλάς τα μάτια σου από πάνω του και σε αναγκάζει να τον βάλεις στη λίστα με τους αγαπημένους.

Οι συντάκτες του sport-fm.gr θυμούνται παλιότερα Euro και ξεχωρίζουν τον παίκτη που τους έκανε να αγαπήσουν την κορυφαία διοργάνωση του καλοκαιριού.

Ρινάτ Ντασάεφ στο Euro 1988 - Χρήστος Ρομπόλης

Ξέρω, οι περισσότεροι θα επιλέξουν επιθετικούς, άντε και μέσους. Όμως ο παίκτης που είχε κεντρίσει τη δική μου προσοχή στο πρώτο Euro που θυμάμαι, αυτό του 1988, ήταν ο Ρινάτ Ντασάεφ. Ο Τατάρος γκολκίπερ της Σοβιετικής Ένωσης έμοιαζε στα παιδικά μου μάτια ανίκητος και ήταν από τους βασικούς λόγους που έφτασε η ομάδα του στον τελικό. Το προσωνύμιο «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που τον συντρόφευε ήταν άκρως αντιπροσωπευτικό, οι συγκρίσεις με τον ασύγκριτο Λεβ Γιασίν καθόλου αβάσιμες και το επικό γκολ του Μάρκο Φαν Μπάστεν απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη αξία επειδή ήρθε απέναντι σε αυτόν και όχι όποιονδήποτε τερματοφύλακα.

Λουίς Φίγκο στο Euro 2000 - Αλέξανδρος Μαούτσος

Οι αναμνήσεις από τα Euro της παιδικής ηλικίας είναι σαφώς οι πιο έντονες από οποιεσδήποτε μεταγενέστερες και ο Πορτογάλος παικταράς ήταν το καλοκαίρι του 2000 ίσως το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, με τη μεταγραφή που ξεσήκωσε τεράστιο ντόρο από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ λίγους μήνες αργότερα κατέκτησε και τη Χρυσή Μπάλα. Ο Φίγκο «έβγαζε μάτια» εκείνη την περίοδο με το ντελικάτο παιχνίδι του και ως ηγέτης μιας χρυσής φουρνιάς στην εθνική Πορτογαλίας, που έφτασε πολύ κοντά σε τίτλους αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ, οδήγησε τους Ίβηρες... τρένο μέχρι τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε στην παράταση από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Γαλλία. Μεγάλη αγάπη και ο Ζιζού, αλλά σε εκείνη τη διοργάνωση σε Βέλγιο και Ολλανδία ήθελα διακαώς... Φίγκο.

Ζινεντίν Ζιντάν στο Euro 2000 - Νίκος Ράλλης

Εγώ Αγγλία είμαι. Αλλά ποιος παίκτης να μου έχει μείνει; Θα μπορούσα να πω Γκασγκόιν, αλλά από το Euro του 1996 θυμάμαι… τίποτα! Οπότε θα το πάω αλλιώς: Όπως λάτρεψα τη Γιουβέντους -ενώ δεν είμαι- επί των ημερών του, και απολάμβανα να βλέπω τη Ρεάλ -ενώ δεν είμαι- όταν μετακόμισε στη Μαδρίτη, έτσι γούσταρα και τη Γαλλία την εποχή του ΜΕΓΑΛΟΥ Ζινεντίν Ζιντάν. Του καλύτερου (φάτε με) παίκτη, που είδε ποτέ τούτος ο κόσμος. Ο «Ζιζού», λοιπόν, το 2000, δύο χρόνια αφότου πήρε από το χέρι τους «τρικολόρ» και τους έστειλε στην κορυφή του κόσμου, έκανε στα γήπεδα της Ολλανδίας και του Βελγίου ξανά… θαύματα, βγαίνοντας για πλάκα MVP και οδηγώντας την εθνική του στην κορυφή και της Ευρώπης. Σκέτη απόλαυση να τον βλέπεις, αξέχαστες ποδοσφαιρικές στιγμές. Συμφωνεί και ο Καππάτος.

Ζινεντίν Ζιντάν στο Euro 2000 - Διονύσης Καππάτος

Πάντα στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα… ακροβατούσα ανάμεσα σε Ιταλία και Γαλλία. Ωστόσο η προτίμησή μου προς το πρόσωπο του Ζινεντίν Ζιντάν ήταν ξεκάθαρη και στο Euro 2000 ανέβηκε πολλά σκαλιά, με την παρουσία του σε όλη τη διοργάνωση. Ειδικά, όμως αυτή στο παιχνίδι με την Πορτογαλία στον ημιτελικό του Euro 2000. Η πολυδιάστατη εμφάνισή του στο ματς αυτό, σε ΕΚΕΙΝΗ τη Γαλλία και η ηγετική του παρουσία όπου χρειάστηκε, ειδικά στο πέναλτι που έδωσε την πρόκριση στον τελικό είναι αυτή που μου έχει μείνει καρφωμένη στο μυαλό.

Θοδωρής Ζαγοράκης στο Euro 2004 - Εύα Ζαχαριουδάκη

Στα μάτια μου, είναι προφανές. Αγαπημένος παίκτης Euro είναι αυτός που έκανε όλη την Ευρώπη να πιστέψει στα θαύματα. Εκείνο το μυθικό καλοκαίρι, ο Θοδωρής Ζαγοράκης έκανε το απίστευτο: Σήκωσε την κούπα που κανείς ως τότε δεν είχε τολμήσει καν να φανταστεί ότι θα μπορούσε να σηκώσει.



Ακόμα και όταν σκόραρε ο Χαριστέας στον τελικό, ακόμα και όταν σφύριζε για τελευταία φορά ο Μερκ, το μυαλό δεν μπορούσε να επεξεργαστεί τις διαστάσεις του θριάμβου. Μόνο όταν το τρόπαιο έφτασε στα χέρια του, άρχισε να μοιάζει αληθινό. Η εικόνα του Ζαγοράκη να το σηκώνει είναι αυτή που με κάνει να ψάχνω πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση το outsider που θα αψηφήσει τη λογική για να φτάσει στην κορυφή.

Μίλαν Μπάρος στο Euro 2004 - Γιάννης Πολιάς

Ξέρω, ξέρω, με ανώμαλους δεν μιλάτε. Όμως ο Τσέχος πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να μπει στη λίστα. Το Euro του 04’ ήταν το πρώτο που θυμάμαι και είχα την τύχη να το συνδυάσω με, αν θυμάστε, την κατάκτηση από την Ελλάδα. Ίσως όμως να θυμάστε και ότι ο Μπάρος είχε κάνει μυθικό τουρνουά και τρόμαζε όλες τις αντίπαλες άμυνες.



Υπενθυμίζω πως οι Τσέχοι είχαν πάρει όλα τα ματς του ομίλου με ανατροπή. Ένα γκολ με τη Λετονία, ένα με την Ολλανδία, ένα με τη Γερμανία, στα δε προημιτελικά οι Δανοί άρπαξαν δύο και ησύχασαν από τον γκολτζή με το κορδελάκι. Και βρήκε ο γίγαντας να ξεχάσει πώς σκοράρουν στα ημιτελικά με την Ελλάδα. Τσάμπα η ανησυχία μας όλες τις προηγούμενες μέρες, πως θα μας έκαναν μαζί με τον Κόλερ του αλατιού...

Μάριο Μπαλοτέλι στο Euro 2012 - Χρήστος Κατριμουστάκης

Ο Ιταλός στο Euro του 2012 ήταν το κάτι άλλο. Όσο και αν προσπαθούσαν οι αντιπάλους άμυνες να τον κάνουν... καλά, αυτός συνέχιζε να μοιράζει εκτός από τρέλα, γκολ στα αντίπαλα διχτα για να πάει την Σκουάντρα Ατζούρα μέχρι τον τελικό. Τρομερά στενάχωρο ότι αυτός ο παικταράς αδίκησε τον εαυτό του με την συμπεριφορά και πλέον δεν βρίσκεται στο προσκήνιο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Όλιβερ Μπίρχοφ στο Euro 1996 - Σπύρος Σιαμπλής

Παικταρά, δεν το λες. Για να τα λέμε κι όλα, αν δεν ήταν τα δύο τέρματα που πέτυχε στον τελικό του Euro 1996 πιθανότατα δεν θα τον μνημονεύαμε καν… Εγώ, σίγουρα όχι, με τόσα «δόρια» που είχε στην επίθεση κατά καιρούς η Γερμανία! Αφήστε που, στην συγκεκριμένη διοργάνωση «έλαμψαν» περισσότερο ο αρχηγός Γίργκεν Κλίνσμαν με τα τρία του γκολ ή ο Ματίας Ζάμερ, που έβαλε δύο… Ο Όλιβερ Μπίρχοφ, όμως, ήταν εκεί την κατάλληλη στιγμή. Έφερε «τούμπα» το ματς με την Τσεχία, ισοφαρίζοντας με κεφαλιά το πέναλτι του Πάτρικ Μπέργκερ και έβαλε την… σφραγίδα του στο 95’, πετυχαίνοντας το πρώτο «χρυσό γκολ» στην ιστορία της διοργάνωσης. Η Γερμανία έγραψε ιστορία, φτάνοντας πρώτη τα τρία Ευρωπαϊκά, εγώ κατέληξα λίγους μήνες μετά με φανέλα των «πάντσερ» κι όλα πήραν τον δρόμο τους.

Νταβίντ Τρεζεγκέ στο Euro 2000 – Μανώλης Μουσουράκης

Δεν θυμόμουν ούτε μισή εμφάνισή του στο υπόλοιπο τουρνουά (για τις ανάγκες του θέματος είδα ότι πέτυχε συνολικά δύο τέρματα). Δεν χρειαζόταν, ωστόσο, κάτι περισσότερο από το «χρυσό» -σχεδόν κυριολεκτικά- γκολ του στον τελικό Γαλλία-Ιταλία του 2000, ώστε να καταφέρει να αποτελεί τη δεύτερη σκέψη μου, όταν αναφέρεται η λέξη «Euro».

Νταβίντ Τρεζεγκέ, λοιπόν. Η πρώτη μου ανάμνηση από Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και η πιο δυνατή μέχρι την επόμενη. Ικανή για με κάνει να τον αναγάγω σε ποδοσφαιρική καψούρα για 3-4 σεζόν (εντάξει, δεν με απέτρεψε από το να του τραγουδώ «ΣΙΛΒΟΥΠΛΕ» το 2004). Εξάλλου, ήταν εκείνος που έδειξε στον Ζιντάν το πώς μπαίνουν τα αριστερά γυριστά, για να απογειώσει την κίνηση ο «Ζιζού» δύο χρόνια αργότερα.

Νταβίντ Βίγια στο Euro 2008 - Λουκάς Χατζής

Και το... όνομα αυτού, Νταβίντ Βίγια! Μεγάλη καψούρα από τα παιδικά κιόλας χρόνια, όταν ακόμα αγωνιζόταν στη Βαλένθια με συμπαίκτες τους Μοριέντες, Αλμπέλδα, Μπαράχα, Κανιθάρες και πολλούς άλλους ακόμα, με το δισκάκι να γυρίζει ώρες ατελείωτες στην παιχνιδομηχανή!

Ο «El Guaje» άνηκε στη χρυσή... φουρνιά της Ισπανίας που σε μια τετραετία (2008-2012) κατέκτησαν τα πάντα στο πέρασμά τους (δύο Euro, ένα Mundial). Το 2008 λοιπόν, στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, ο Βίγια έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης με τους «Φούριας Ρόχας», όντας ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με τέσσερα τέρματα, πετυχαίνοντας μάλιστα χατ-τρικ απέναντι στη Ρωσία.

Κριστιάνο Ρονάλντο στο Euro 2016 – Σταύρος Καλογεράκης

Το 2004, σε ηλικία 19 ετών, ο Κριστιάνο Ρονάλντο έφτασε στην… πηγή, όμως η Εθνική Ελλάδας του στέρησε την ευκαιρία να σηκώσει τον πρώτο του τίτλο με το εθνόσημο. Κάποιοι εκτιμούν πως η ήττα από την «γαλανόλευκη» μέσα στο σπίτι του τον έκανε πιο δυνατό και μπόρεσε να δουλέψει περισσότερο για να φτάσει στο σημερινό κορυφαίο επίπεδο.

Το 2016 ο Πορτογάλος σταρ (της Ρεάλ Μαδρίτης τότε) είχε πετύχει τρία γκολ, δύο στον όμιλο και ένα στον ημιτελικό, βάζοντας και εκείνος το δικό του λιθαράκι στη μεγάλη επιτυχία της ομάδας του «δικού μας» Φερνάντο Σάντος.



Μπορεί στον τελικό να τραυματίστηκε και να βγήκε νωρίς από τον αγωνιστικό χώρο, όμως κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα ξεσπάσματα που είχαν με τον Φερνάντο Σάντος μέχρι να σφυρίξει ο Μαρκ Κλάτενμπεργκ τη λήξη στο Σταντ ντε Φρανς, στη νίκη με 1-0 επί της Γαλλίας στον τελικό του Euro 2016.