Ο ενδιάμεσος σταθμός του Λάνκασιρ (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

ΟΓιώργος Δώνης, στα μέσα της δεκαετίας του '90, ήταν ο λόγος που πρωτοακούσαμε (και κοιτούσαμε, με τα μάτια γουρλωμένα, σαν να μας έλεγαν πως η Γη γυρίζει) ότι σε τούτο τον κόσμο υπάρχουν και ποδοσφαιρικά γήπεδα με πρόβλεψη για παιδότοπους.

Επίσης, ότι υπάρχουν σε συλλόγους υπηρεσίες έτοιμες να βρουν (ιδίως) στον (ξένο) ποδοσφαιριστή, εάν ήθελε κάποιο βράδυ να βγει με τη σύζυγό του έξω, γυναίκα να κρατήσει στο σπίτι τα παιδιά. Κι ότι η «αγαπημένη Παρασκευή» ήταν, κατά την πάγια λογιστική διαδικασία στο κλαμπ, η ημέρα κατάθεσης του βδομαδιάτικου στον τραπεζικό λογαριασμό του παίκτη.

Ο Δώνης, ως τότε, είχε παίξει στην Ελλάδα πολύ και είχε πάρει λίγα. Ρεπόρτερ Παναθηναϊκού, τον θυμάμαι (καλοκαίρι του '87) να 'χει κατεβεί απ' τη Θεσσαλονίκη, μαύρος-μαύρος και σπυριάρης, παντελώς άγνωστος, 18 χρονών παιδάκι απ' τον Παύλο Μελά. Τον πλησίασα στο αεροδρόμιο, τη μέρα που έφευγε (υπό τον Βασίλη Δανιήλ) για την πρώτη προετοιμασία του στη Γερμανία. Ρώτησα να μάθω πού και πώς τον εντόπισαν. Μες στην αφέλειά του, μου είπε ότι τον σύστησε στον Παναθηναϊκό ο ανταποκριτής της «Μεσημβρινής» στη Θεσσαλονίκη. Ο οποίος, εκτός απ' το να γράφει αθλητικά στην εφημερίδα των Βαρδινογιάννηδων, έκανε και δουλειές με τη Μότορ Οιλ!

Χαμογέλασα. Ως κατά τι (πέντε-έξι χρόνια) μεγαλύτερος, και (το κυριότερο) ήδη περπατημένος στο ρεπορτάζ, τον συμβούλευσα να μη το πολυδιαδίδει. Αγνός, απόρησε. Του εξήγησα ότι, στα αυστηρά προ εικοσαετίας (σε σχέση με τα χαλαρά τρέχοντα) ήθη, δημοσιογράφος «δεν συμβιβάζεται» να προτείνει παίκτες σε ομάδες! Τον καθησύχασα και το τήρησα, το κράτησα για μένα, πως ούτε θα το γράψω ούτε κανείς θα το μάθει. Είκοσι χρόνια μετά, αναλογίζομαι τη δαιδαλώδη διαδρομή του. Αναγνωρίζει κανείς, σ' αυτή, τη σημασία και την αξία του ταξιδιού της ζωής.

Ο ίδιος Δώνης, στην Αγγλία, έκανε το αντίθετο. Επαιξε λίγο και πήρε πολλά. Πάρα πολλά. Σαν εφάπαξ αποζημίωση για όσα δεν είχε πάρει εδώ. Και, συνάμα, σαν εφόδια για όσα θα ξεκινούσε να κάνει, μετά, εδώ. Πολλά, δηλαδή, όχι σε λεφτά μόνον. Κυρίως, σε τεχνογνωσία. Σε μεθοδολογία και, το ακόμα πιο πολύτιμο, σε μενταλιτέ. Δίχως αυτά, πιθανότατα δεν θα 'ταν ό,τι είναι σήμερα. Ο νεότερος (για τρίτη, στη σειρά, χρονιά) προπονητής της Α' Εθνικής, κιόλας με τρεις προβιβασμούς και ένα Κύπελλο στο CV του.

Ο Δώνης, με την αρματωσιά της βρετανικής τεχνογνωσίας, ξέρει εκ προοιμίου «τι είναι» η κλήρωση Λάρισα-Μπλάκμπερν. Ο Νταμπίζας και ο Μπακαγιόκο είναι, επίσης, εις θέσιν να καταλάβουν. Το εκπαιδευτικό σκέλος της υπόθεσης αφορά τους υπόλοιπους απ' όσους στην ΑΕΛ θα αξιωθούν να ζήσουν την περιπέτεια. Στο «Ιγουντ Παρκ», αρχές Οκτωβρίου, θα συνειδητοποιήσουν τι (βιωματική προίκα) σημαίνει να 'χεις παίξει, 15 μήνες έστω, σε αγγλικό σωματείο.

Στο ταξίδι της ζωής του Δώνη απ' τον Παύλο Μελά ως τον (άγνωστο) τελικό προορισμό, αυτός εκείνο το βράδυ στο Λάνκασιρ θα 'ναι, το βέβαιο, ένας απ' τους αξέχαστους ενδιάμεσους σταθμούς. Σπάνιο δώρο. Το(ν) αξίζει. Οι πιθανότητες να του προσφερθεί ήταν (πριν σχηματιστούν τα υπο-γκρουπ) 2,5% και (μετά, όταν καταρτίστηκαν) 20%. Κι όμως, τα μπαλάκια έκατσαν. Σαν να είχαν ψυχή...