Το συναπάντημα με τους κακοποιούς (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η κλήρωση (των ομίλων) του Τσάμπιονς Λιγκ υπήρξε πολύ γενναιόδωρη. Με την... ΑΕΚ. Εάν παρακάμψουμε τη λεπτομέρεια ότι εκκρεμεί η ανατροπή του 2-0 (υπέρ) της Σεβίλλης τη Δευτέρα, η ΑΕΚ μπορεί να παίζει έως την τελευταία βραδιά, όπως και πέρυσι, μέσα στο κόλπο της δεύτερης θέσης. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι: μη μου υπενθυμίζετε τις λεπτομέρειες!

Πρόκειται για την εικονική πραγματικότητα της χθεσινοβραδινής διαδικασίας. Ομως, επειδή η Σεβίλλη έχει δυόμισι χρόνια να βγει νοκ άουτ (από τον Μάρτιο του 2005 στο «Ταρντίνι» της Πάρμα) σε οποιασδήποτε φύσεως ευρωπαϊκή αναμέτρηση, επίσης επειδή η ίδια Σεβίλλη έχει κατακτήσει πέντε τρόπαια τους τελευταίους 15 μήνες κι απόψε στο Μονακό πάει για το έκτο, η αληθινή πραγματικότητα της ΑΕΚ είναι η μεσημεριανή. Σήμερα.

Ωφελούν και η γνώση και η επίγνωση. Η γνώση είναι ότι η ΑΕΚ θα πάει τη Δευτέρα στο Μαρούσι με προδιάθεση μάχης, με επιθυμία να δώσει τον καλύτερο εαυτό της, ή ακόμη και να τον ξεπεράσει, ώσπου να εξαντλήσει ως και την ακροτελεύτια πιθανότητα. Η επίγνωση είναι ότι, και όλ' αυτά να συμβούν, πάλι κατά πάσα πιθανότητα δεν θ' αρκούν. Θα 'χει μείνει, σ' αυτό το καλό σενάριο, η προσπάθεια.

Ο Ολυμπιακός, απεναντίας, έχει μονάχα... μία πραγματικότητα να αντιμετωπίσει. Την πραγματική! Την ήξεραν, εκ προοιμίου. Ομάδα του κάτω γκρουπ δυναμικότητας, μπαίνει στα μπολ με τουλάχιστον το 75% της τύχης εναντίον. Ασυμμέτρως απειλούμενη. Ισως και περισσότερο από 75%. Ρεαλιστικά, απ' τις οκτώ ομάδες του κάτω γκρουπ, μόνο στη Σαχτάρ (μήπως «τουμπάρει» Μπενφίκα και Σέλτικ) έφεξε. Εστω, και στη Φενερμπαχτσέ (με PSV και CSKA).

Εδώ, στον πρωταθλητή, έχουμε συνδυασμό γνώσης και επίγνωσης. Ο συνδυασμός βοήθησε στο να είναι οι τόνοι (σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές οι οποίες ξεκίνησαν απ' τη μεγαλομανία και κατέληξαν στο φιάσκο) τώρα σοφοί. Τους προσδιόρισε με σαφήνεια ο Τάκης Λεμονής, την τελευταία φορά μπροστά στον Τύπο. Η χαρά των παιχνιδιών, δίχως το χτικιό της πίεσης για τη διάκριση, για το (πρώτο) «διπλό», για το... τριπλό, ή ό,τι άλλο.

Η αλεγρία. Με την επιφύλαξη ότι η αλεγρία δεν (είναι ακριβώς η «κόκκινη» παράδοση να) ανήκει στα χαρακτηριστικά του DNA του κλαμπ, όντως η προϋπόθεση για να χαρούν τα παιχνίδια είναι να χαλαρώσουν. Να αποσυμπιεστούν. Να χαλαρώσουν, φυσικά, νοητικά. Διότι εάν το παρερμηνεύσουν και χαλαρώσουν αγωνιστικά, ο κίνδυνος να ξεχειλώσουν απ' το πολύ χαλάρωμα θα μπει μες στο σπίτι τους.

Πιο πολύ κι απ' τη Ρεάλ Μαδρίτης ή τη Βέρντερ Βρέμης, που ούτως ή άλλως ανήκουν (από πάσης πλευράς) σε άλλο επίπεδο, το ανησυχητικό του ομίλου είναι το συναπάντημα με τα «κακοποιά στοιχεία» της Λάτσιο. Με τους μεν ποδοσφαιριστές-κακοποιούς, εναπόκειται στους διαιτητές. Θα 'ναι, οπωσδήποτε, υψηλής κλάσης. Με τους φαν-κακοποιούς, το μισό πρόβλημα το λύνουν αυτομάτως οι κεκλεισμένες θύρες (του Καραϊσκάκη) στην πρεμιέρα.

Το άλλο μισό στο «Ολίμπικο», όπου μάλιστα υποψιάζεται κανείς ότι θα διακυβεύεται η τρίτη θέση, είναι το πιο δύσκολο. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι έχει ατονήσει η «τοπική κουλτούρα» των καρτεριών, νύχτα μες στις αλέες που περιβάλλουν το Στάδιο, και των μαχαιρωμάτων. Το έζησαν κάμποσοι (και Ελληνες) πέρυσι, ταξιδεύοντας στην έδρα της Ρόμα. Μία τιμωρία, έως τότε, και της Λάτσιο... θα εξυπηρετούσε αφάνταστα!