Οφείλουμε να ζούμε (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Απάντηση σε έναν από τους φανατικούς αναγνώστες μας. Ο καλός κύριος Δημήτρης από την Κρήτη, καθηγητής στο επάγγελμα, εξερράγη χθες όταν διάβασε για μια ακόμα μέρα όσα αναφέρονται από αθλητική εφημερίδα για την τραγωδία στην Πελοπόννησο. Η αρθρογραφία της «SportDay» τον βρήκε αντίθετο, θεωρώντας ότι ο αθλητισμός είναι το μοναδικό της αντικείμενο. Εκτίμησε, μάλιστα, ότι ορισμένοι από εμάς προσπάθησαν να κάνουν πολιτική, υπό τη μορφή που γνωρίζουμε όλοι μας, ειδικότερα τέτοιες μέρες, όταν μαζί με τις φωτιές φουντώνει και η προεκλογική εκστρατεία. Σε όλα αυτά προσθέστε τις αντιρρήσεις του για τις ευθύνες που αναζητούμε σχεδόν όλοι μας από τις κυβερνήσεις που ενδεχομένως τον εκφράζουν, όπως άλλωστε εκφράζουν σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα που τις αναδεικνύει και τις διατηρεί στην εξουσία.

Πρόκειται λοιπόν για ένα δείγμα «αντιφρονούντα» που εκφράζει είτε τους πολλούς αποκομματικοποιημένους φιλάθλους που βαρέθηκαν το «παραμύθι» από όλους τους πολιτικούς είτε κάποιους άλλους που υποστηρίζουν έναν από τους δύο πόλους του γνωστού δικομματισμού. Για όλους αυτούς, λοιπόν, τους ανθρώπους που έχουν υποχρέωση
-κατ' αρχάς απέναντι στον εαυτό τους- να νιώθουν, να σκέφτονται και να εκφράζουν τις απόψεις τους και τον προβληματισμό τους, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι και εμείς είμαστε σαν αυτούς. Κι εμείς αποτελούμε ένα κομμάτι αυτής της κοινωνίας που συγκλονίστηκε από όσα παρακολουθεί εξ αποστάσεως και όσα συνέβησαν κατά καιρούς και οφείλουμε να τα καταγράψουμε, συνοδευόμενα από τις εκτιμήσεις μας, τις κρίσεις μας και την ταπεινή μας άποψη.

Ο καθένας με τον δικό του τρόπο σκέψης και αντίληψης των εικόνων που αντικρίζουμε, εφόσον θέλει να λέγεται ζωντανός οργανισμός, δεν μπορεί παρά να εκμεταλλευτεί -στο μέτρο του λογικού- το μέσο που του παρέχει η ίδια του η επαγγελματική ιδιότητα για να συμμετέχει στην καθημερινότητα και όσα περικλείει, καλά και άσχημα, σοβαρά και αστεία.

Θέλουμε και μπορούμε, και έτσι πρέπει να κάνουμε, να ξεφύγουμε δηλαδή από τα ποδοσφαιρικά και αθλητικά πλαίσια που ίσως δεν μας δίνουν τόσο μεγάλες δυνατότητες για να φανούμε άνθρωποι. Δεν θα πρέπει να μας εγκλωβίζει κανείς όλους εμάς που γράφουμε σε μια αθλητική εφημερίδα. Δεν θα πρέπει να κινούμαστε στο πλαίσιο του αθλητικού -υποτίθεται αντικειμενικού- συντάκτη που δεν θα σηκώσει τα μάτια του να κοιτάξει τι συμβαίνει γύρω του.

Σε όλα τα σημαντικά γεγονότα, οφείλουμε να είμαστε παρόντες με όσα μέσα διαθέτουμε και αυτό θα πρέπει να εξακολουθούμε να κάνουμε. Αν οι ανησυχίες μας (γιατί από εκεί ξεκινούμε όλοι μας, τελικά) δεν εκφράζονται με τρόπο που θα ήταν εύπεπτος από όλους, είναι γιατί «φοράμε» διαφορετικά μάτια.