«Δύσκολες στιγμές» για γέλια (SportDay / Μιχάλης Τσαπίδης)

Βράδυ 10ης Δεκεμβρίου 2003, με καλούσαν διάφοροι φίλοι ή, απλώς, συνάδελφοι, για να σχολιάσουν, να γελάσουν ή να κλάψουν με το αποτέλεσμα του αγώνα Γιουβέντους - Ολυμπιακός. Το 7-0 του Τορίνο. Ενα ματς-σημείο αναφοράς για το ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο δεν έχω ιδέα πώς εξελίχθηκε, πώς έφτασε το σκορ του σε τέτοιο εύρος. Δεν μ' ενδιαφέρει μέχρι και σήμερα να το μάθω. Πολλώ δε μάλλον εκείνο το βράδυ, γιατί λίγες ώρες πριν είχα χάσει τον άνθρωπο που μαζί με το γυναικολόγο της και τη μαία της με καλωσόρισε στον κόσμο και που δυστυχώς δεν έχω αποχαιρετίσει μέχρι και σήμερα.

Ανάμεσα σε όλα όσα άρχισαν να συμβαίνουν στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ ήταν να τοποθετήσω το ποδόσφαιρο στη σωστή του θέση. Από τις 10 Δεκεμβρίου 2003 το ποδόσφαιρο έπαψε να είναι «το πιο ωραίο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας» - μια φράση, η πατρότητα της οποίας νομίζω πως ανήκει στον Σωτηρακόπουλο? εγώ, τουλάχιστον, από τον Χρήστο την άκουσα για πρώτη φορά.

Η ήττα του Ολυμπιακού με 7-0 μου ήταν παντελώς αδιάφορη. Οι «δύσκολες στιγμές» που πέρασαν οι ποδοσφαιριστές του στον αεροδρόμιο, όταν επέστρεψαν από την Ιταλία, δεν ήταν μονάχα αδιάφορες. Ηταν για γέλια. Αν ήταν αυτές δύσκολες στιγμές, τότε τι στο διάολο είναι η απώλεια της μάνας ή της συντρόφου για μια ζωή ή της αδερφής; Θυμάμαι πολύ συχνά -νομίζω καθημερινά- τη 10η Δεκεμβρίου 2003. Τη θυμήθηκα και τώρα, που χάνονται μανάδες, πατεράδες, σύντροφοι, παιδιά, αδέρφια από τις φωτιές, που παρακολουθούμε από τηλεοράσεως τις φωτιές, όπως παρακολουθούμε πολέμους «σε απευθείας σύνδεση», ναυάγια και φυσικές καταστροφές.

Το ποδόσφαιρο, έχω καταλήξει, είναι απλώς μια συντροφιά. Οπως το τσιγάρο. Ή, κοιτάζοντας τώρα γύρω μου στην εφημερίδα τέσσερις-πέντε ανθρώπους να παρακολουθούν τον αγώνα Μάντσεστερ - Τότεναμ, είναι διέξοδος. Είναι το μαγικό κουμπί του τηλεκοντρόλ, που διώχνει το βλέμμα από τις πυρκαγιές που πήραν μαζί τους ανθρώπους και που απειλούν κι άλλους κι άλλους. Το «κλικ» που μεταφέρει το νου από τα δυσάρεστα και τον ταξιδεύει στη «συντροφιά». Για μένα τα γράφω αυτά. Μπας και θυμηθώ όταν κυλήσει ξανά η ζωή και διαλυθούν οι καπνοί, τι πράγματι είναι εγκληματικό και τι όχι.

Εγκληματικό, για εμάς που πάσχουμε από έναν ποδοσφαιρικό αυτισμό, δεν είναι ας πούμε το λάθος του διαιτητή. Συνειδητό ή όχι. Ούτε η στραβοκλοτσιά του αμυντικού στο ντέρμπι, που έδωσε την μπάλα στον αντίπαλο και η φάση κατέληξε σε γκολ. Ούτε τραγική εμφάνιση υπάρχει στον αθλητισμό ούτε στενοχώρια. Τίποτα. Η θερμή παράκληση, με αφορμή ό,τι συμβαίνει γύρω μας, δεν είναι να γράψουμε την μπάλα κάτω από το σημείο που κλείνει το φερμουάρ μας. Τουλάχιστον, όμως, να μην είμαστε βλαμμένοι.