Καιγόμαστε! - Η κλήση σας προωθείται... (SportDay / Γιώργος Μαζιάς)

Εως τώρα τα «κουκουλώνανε». Ολοι. Και οι πρώην και οι επόμενοι. Θα εξαγγείλουν μέτρα. Πολλά μέτρα. «Χιλιόμετρα». Δεν βαριέσαι, θα το ξεχάσουμε κι αυτό. Θα πάμε στα μπουζούκια και θα πιούμε κάτι παραπάνω. Για το ποδόσφαιρο γκρινιάζουμε. Για τις ομάδες λέμε και τον λανθασμένο προγραμματισμό τους. Συγγνώμη στις ομάδες και σε αυτούς που τις διοικούν. Επουσιώδη πράγματα. Κριτική σε θέματα ψυχαγωγίας κάνουμε. Εκεί όπου όλοι τους τρέχουν για να συγχαρούν τον πρωταθλητή. Δεν βαριέσαι. Πάντως, και πάλι πρώτο θέμα σε όλο τον κόσμο γίναμε. Αυτή τη φορά δεν μας αρέσει.

Αυτή τη φορά «κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει». Για μια ακόμα φορά τα ΜΜΕ υποκαθιστούν τον κρατικό μηχανισμό (τον ποιον;) στη διαχείριση της εικόνας. Πού να πάρει ο κόσμος για να πει τον πόνο του; «Καιγόμαστε», τους λένε, και η απάντηση είναι «η κλήση σας προωθείται». Τώρα, τι να προλάβεις να σώσεις; Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Οποτε υπάρχει κίνδυνος αρχίζουμε τις λιτανείες. Εκείνοι που σου υποσχέθηκαν ότι θα σε σώσουν απλώς δεν μπόρεσαν. Δεν προέκυψε χθες το πρόβλημα. Μια ζωή έτσι ήταν. Κι έτσι θα είναι. Δεν υπάρχουν άλλοι. Πώς είναι στο ποδόσφαιρο που το πήρε πέρυσι ο (λιγότερο κακός από τους άλλους) Ολυμπιακός; Ενα τέτοιο πράγμα. Εδώ, όμως, μιλάμε για νεκρούς. Και δεν έχουμε πόλεμο. Τώρα καιγόμαστε, αύριο θα πνιγόμαστε. Πριν σκοτωνόμαστε στους δρόμους. Καμία παιδεία, καμία πρόνοια. Να φωνάξουμε τους ξένους να μας σώσουν. Απορούν κι αυτοί. Είναι δυνατόν να το άφησαν έτσι; Ολα δυνατά είναι. Κάθονται και σκέφτονται οι συντονιστές. «Μμμ, φωτιά. Λες να πάει από το βουνό ή θα στρίψει στον κάμπο; Να περιμένουμε λιγάκι. Δεν μπορεί, θα σταματήσει. Ο Θεός είναι μεγάλος». Και περιμένουν. Και «γκλουπ, την πατήσαμε. Φύσηξε αλλιώς και ξέφυγε. Ατιμε άνεμε. Μας την έφερες. Ολα εντάξει τα 'χαμε ετοιμάσει». Κουκουρούκου καταστάσεις.

Πρωτόγονες για μια χώρα που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που είναι να απορείς γιατί δεν μας έχει πετάξει ακόμα έξω. Δεν έχεις λεφτά; Δεν θέλω, μη φτιάξεις γήπεδα για να πουλάς μούρη. Μη χτίζεις θέατρα αν δεν βγαίνει ο Προϋπολογισμός. Δεν χρειάζεται. Δώσ' τα για το σύστημα Υγείας, την Παιδεία, το Ασφαλιστικό, την προστασία από τις φυσικές καταστροφές. Προφανώς αυτές οι ιστορίες δεν έχουν μίζα. Τώρα θα δοθούν επιδόματα και θα ανοίξουν λογαριασμοί. Ας τα έδιναν πριν γίνει το κακό. Οι ζωές δεν γυρίζουν πίσω. Δεν είναι ζήτημα ονομάτων. Ούτε το ποιοι απαρτίζουν το Υπουργικό Συμβούλιο. Κάπως θα λέγονται. Πάντα είχαν όνομα. Και οι ευθύνες δεν καίγονται. Ναι, μόνο που κανείς δεν τις αναλαμβάνει. Αν δεν καεί το σπίτι σου απλώς «συμπάσχεις» με τον διπλανό σου. Αν καιγόταν η Ραφήνα, η Εκάλη και τα παλάτια των πολιτικών ωραία δεν θα ήταν; Εκεί να έβλεπες «οργή». Και ποιος φταίει; «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας:/ Φταίει ο Θεός που μας μισεί!/ Φταίει το κεφάλι το κακό μας», που έγραψε ο Βάρναλης. Μπα, μάλλον «μας κάνουν πόλεμο». Αν δεν μπορείς να δώσεις λύση, μην αναλαμβάνεις. Γιατί; Πότε ήταν εκεί αυτοί που έπρεπε την ώρα που έπρεπε; Πότε ένιωσε ασφαλής ο πολίτης αυτής της χώρας; Υπάρχει ελπίς, λένε. Οχι, δεν υπάρχει. Καμία. Τώρα θα περιμένουμε να σβήσουν μόνες τους οι φωτιές.

Μετά θα κάνουμε καταμέτρηση. Στις εκλογές «έλαβον». «Νεκροί 60, καμένα σπίτια και κόμμα αστέγων: χιλιάδες, καμένα δένδρα και χαλασμένες ζωές: εκατομμύρια, καμένες συνειδήσεις: μηδέν». Στη συνέχεια θα αναμένουμε το επόμενο κακό. Μέχρι τότε ας βολευτούν τα κάθε χρώματος «μωρά». Εξάλλου, «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»...