Τρεις εκδοχές, μία θετική κατάληξη (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Καλή, πολύ καλή ήταν η είδηση για τον τιμηθέντα, χθες, Ζαγοράκη: δήλωσε ότι κανένα κόμμα δεν του πρότεινε να κατέλθει στον εκλογικό στίβο και υπενθύμισε –α λα Παναγιώτης Γιαννάκης– πως άλλες είναι τώρα οι προτεραιότητές του. Μεταξύ μας, η περί του αντιθέτου επιμονή του πολιτικού ρεπορτάζ, σύμφωνα με το οποίο η Νέα Δημοκρατία «κινήθηκε» προς τον Ζαγοράκη, μας υποχρεώνει να αναρωτηθούμε μήπως η κρούση έγινε και απλώς ο Θοδωρής δεν θέλησε να κοινοποιήσει την άρνησή του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η εξέλιξη είναι θετική. Πρωτίστως για τον ίδιο...
Εξηγούμαστε: εάν ο Ζαγοράκης πολιτευόταν με τη Νέα Δημοκρατία, ειδικά τούτη την περίοδο, θα ελλόχευε ο κίνδυνος να εκληφθεί η σύμπραξη αυτή ως ανταπόδοση. Ως σκέλος μιας συμφωνίας η οποία, με λίγη φαντασία (κατ' άλλους καχυποψία), θα μπορούσε να έχει τον εξής τίτλο: «Χρήματα (για τον ΠΑΟΚ) αντί ψήφων (για τη Νέα Δημοκρατία)»! Η αλληλουχία των εξελίξεων, βλέπετε, θα δικαίωνε τον συνειρμό.

Κακά τα ψέματα, η διοίκηση Ζαγοράκη οφείλει την υπόστασή της στην ίδια παράμετρο του «δημόσιου βίου», χάρη στην οποία ήρθη και το οικονομικό αδιέξοδο του ΠΑΟΚ. Στην ισχύ μιας απαράβατης κρατικής αρχής: «Καίγεται» μια ΠΑΕ για οικονομικές διευκολύνσεις; Θα τις έχει –ειδικά αν πρόκειται για μεγάλο, δημοφιλή σύλλογο. Το στοιχείο της πολιτικής εκμετάλλευσης τέτοιων «χατιριών» κατέχει, ούτως ή άλλως, σημαντική θέση στον κατάλογο των προσδοκιών των εκάστοτε κυβερνήσεων. Δεν ανακαλύπτει κανείς την Αμερική επισημαίνοντάς το. Από την οπτική γωνία των κάθε φορά ευνοούμενων, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Μπορείς να λες «μας εξυπηρέτησαν κι εμάς, όπως έκαναν με τόσους άλλους». Να επικαλείσαι, εν ολίγοις, το ακλόνητο εθιμικό δίκαιο που διέπει τις σχέσεις κρατικής εξουσίας - ΠΑΕ. Αλλο, όμως, αυτό κι άλλο να πλανάται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα η υποψία ότι τα έχεις κάνει «τάτσι μίτσι κότσι», με «δούναι» σε ψήφους αντί του «λαβείν» σε χρήμα. Τεράστια διαφορά.

Θα ήταν άδικο για τον Ζαγοράκη να τον περιβάλλει τέτοια «φιλολογία», ειδικά τώρα, στις ημέρες του αποχαιρετισμού. Μην αμφιβάλλετε, θα ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό! Την ημέρα κατά την οποία είχε «φουντώσει» το θέμα έτυχε να παρακολουθήσω το σχόλιο που έκανε σε τηλεοπτικό «παράθυρο» ένας γνωστός αναλυτής, ο Γιώργος Κύρτσος. Τόνισε ότι θα υποπέσει σε μέγα ατόπημα η Νέα Δημοκρατία εντάσσοντας τον Ζαγοράκη στα ψηφοδέλτιά της μετά τη γνωστή ρύθμιση χρεών του ΠΑΟΚ. Οσο κι αν σπανίως συλλαμβάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί με τον Γ. Κύρτσο (ευκολότερα θα προσυπέγραφα τους προβληματισμούς του Πανούτσου για τη σοφία του καθεστώτος της Ταϊλάνδης), το δίκιο του εν προκειμένω ήταν «βουνό». Τι θα ακολουθούσε; Οταν θα κατακαθόταν ο εκλογικός «κουρνιαχτός», τότε θα αποσυρόταν σιγά σιγά η Ν.Δ. από το επίκεντρο των σχολίων και τον επικρίσεων και τα «σκάγια» θα «έπιαναν» κυρίως τον Θοδωρή. Για το αν υλοποίησε το σχέδιο «μας εξασφαλίζετε λεφτά, σας εξασφαλίζουμε ψήφους», για το αν οι πάσης φύσεως μελλοντικές κινήσεις του στον ΠΑΟΚ θα διαθέτουν το τεκμήριο της ανεξαρτησίας, για, για, για... Σενάρια να έβλεπαν τα μάτια σας...
Ευτυχώς, ο κίνδυνος αναχαιτίστηκε. Είτε επειδή ο Θοδωρής δεν είχε καμία διάθεση να ασχοληθεί με την «υψηλή» πολιτική, είτε διότι το ένστικτό του τον προστάτευσε, είτε επειδή, όντως, ουδέποτε τον «φλέρταρε» το κυβερνών κόμμα. Τρεις παραλλαγές, μία κατάληξη. Θετική.