Αν στον Ολυμπιακό (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Εάν από τον Ολυμπιακό είχε φύγει ο Νικοπολίδης με τον Μπούτινα, είχε μείνει ο Γιάννου και η μεταγραφή του βασικού τερματοφύλακα για την επόμενη χρονιά κόλλαγε σε μία πρόταση τριακοσίων χιλιάδων ευρώ. Εάν στον Ολυμπιακό είχε τραυματιστεί ο Σέζαρ και για αντικαταστάτες του είχαν αποκτηθεί δύο στόπερ που η κολακευτικότερη κριτική από τους συμπαίκτες τους είναι ότι πηδάνε ψηλά. Εάν σε έναν Ολυμπιακό που είχε τραυματιστεί ο Κωνσταντίνου η διοίκηση έπαιρνε ύστερα από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις και με ρήτρα λύσης συμβολαίου για λόγους υγείας τον τοπ σκόρερ της δεύτερης κατηγορίας μιας λατινοαμερικάνικης χώρας. Εάν στον ίδιο Ολυμπιακό υπήρχε η σκέψη μέρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος να πουληθεί ένα από τα βασικά ακραία μπακ, δημοσιογραφικά τι θα κάναμε; Σταματάει το μυαλό του ανθρώπου. Αν πάντως σταματάγαμε με κάτι λιγότερο από τον απαγχονισμό του Ιβιτς και τον ανασκολοπισμό του Πέτρου Κόκκαλη, θα δήλωνα απογοητευμένος. Μέχρις όμως να φτάσει η άγια αυτή μέρα, ας κάνω ένα μικρό απολογισμό.
Κατηγορείται ο Ιλια Ιβιτς ότι δεν έκανε γρήγορες κινήσεις για να βρεθούν παίκτες πριν από την έναρξη της σεζόν. Αν όμως κατηγορείται ο Ιβιτς που ανέλαβε στα μέσα Ιουνίου για καθυστερήσεις στις μεταγραφές, τι θα έπρεπε να γίνει με τον Γιάσμινκο Βέλιτς, που έχοντας όλο τον χρόνο να προετοιμαστεί έχει ως σημαντικότερη μεταγραφή την ανεύρεση του άγνωστου ταλέντου της Πορτογαλίας που ονομάζεται Giorgos Karagounis και μπόρεσε να καλύψει το κενό στα αριστερά με τον σε ημιαποστρατεία ευρισκόμενο Τάκη Φύσσα;

Και ας πούμε ότι στα συν του Βέλιτς μπορεί να μετρήσει η ανακάλυψη του πράγματι ικανότατου Ν'Ντογέ, στα συν του Λορένσο Σέρα Φερέρ τι μπορεί να μετρήσει; Οτι θέλησε να είναι μάνατζερ και προπονητής, πετυχαίνοντας μεν να πείσει τον Αρουαμπαρένα που είχε μείνει ελεύθερος να υπογράψει στην ΑΕΚ, αλλά ταυτόχρονα κάνοντας τις διακοπές του στη Μαγιόρκα αφήνοντας την ΑΕΚ γυμνή μπροστά και πίσω. Εκτός από τον Σορεντίνο έφυγε και ο Χιώτης και εκτός του Ντελίμπασιτς δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιο του Καμπάνταη μένοντας μόνο με τον Παντελή Καπετάνο.
Το ότι ο Ολυμπιακός, που έχει πάρει δέκα στα έντεκα τελευταία πρωταθλήματα, έχει σκληρότερη κριτική από τον Τύπο είναι φανερό. Το θέμα, όμως, της ανισότητας στην επικοινωνία δεν μπορεί να καλύψει την πραγματικότητα ότι στον Ολυμπιακό έγιναν λάθη, μόνο που έγιναν στο παρελθόν. Στα τελευταία τρία χρόνια κάθε παίκτης που έφευγε αντικαθίστατο από άλλον, μικρότερων δυνατοτήτων. Τώρα ένα σύνολο παικτών πρέπει να γίνει μέσα σε μέρες ομάδα. Κάτι που δεν είναι αδύνατον, αλλά που κάνει τον Ολυμπιακό αουτσάιντερ. Λόγω ομοιογένειας, ίδιου με πέρυσι προπονητή και διοικητικής ηρεμίας, φαβορί παραμένει η ΑΕΚ.


Το «Tubular Bells» που ακουγόταν από το στέρεο του άσπρου καμπριολέ Volkswagen ήταν μόλις 10 χρόνια γηραιότερο από το αμάξι. Η ηλικία του κομματιού του Mike Oldfield έμοιαζε απείρως μικρότερη από την αντίστοιχη του αυτοκινήτου που ήταν έτοιμο να παραδώσει το πνεύμα λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κατούνα της Αιτωλοακαρνανίας. Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να μιλήσουν με στόμφο χωρίς να γίνονται γελοίοι και ο Oldfield είναι ένας από αυτούς. «Tubular Bells!». Με τον τόνο του αυλικού major domo που χτυπάει το μπαστούνι του στο έδαφος για να ανακοινώσει την έλευση της βασίλισσας, ο Oldfield ζητούσε την προσοχή του ακροατή για το δέκατο όργανο που θα έπαιζε το υπνωτικό θέμα του κομματιού. Ο μεγαλοπρεπής τόνος με έκανε να σηκώσω το βλέμμα. «Ρε Μάκη, κοίτα την αφίσα, πώς το έβγαλε το κόμμα του ο Παπαθεμελής. Το έβγαλε Πρόστυχη Ανανέωση». Ο Μάκης που οδηγούσε γύρισε το κεφάλι στην αφίσα. «Δημοκρατική Ανανέωση...», με διόρθωσε. Εκατό χιλιόμετρα πριν από τη Λευκάδα καταλάβαινα ότι εκτός από εκστασιασμένος από τους ήχους του Oldfield ήμουν και κουνουπίδι από μια δεκάδα Heineken. «Πάντως δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα να το είχε βγάλει Πρόστυχη Ανανέωση...», επέμεινα. «Ο τρελός είδε τον μεθυσμένο και φοβήθηκε», συνήθιζε να λέει η κυρά Ελένη, η μάνα μου. «Μια χαρά ακούγεται το Πρόστυχη Ανανέωση...», συμφώνησε ο Μάκης. Η αμοιβαία ανοχή και κατανόηση είναι η συνταγή για καλές διακοπές. Συνταγή που ισχύει και για όποιον θέλει να αγαπήσει τη Λευκάδα.

Ελάχιστα μέτρα από την ηπειρωτική Ελλάδα, με τις δύο εξόδους ενός φεριμπότ να παίζουν τον ρόλο της γέφυρας με το νησί, η Λευκάδα έχει για μεγαλύτερο μειονέκτημα την έλλειψη της απομόνωσης των πραγματικών νησιών. Η μαγεία των νησιών είναι η ρώσικη ρουλέτα της υποχρεωτικής συμβίωσης. Εάν η ελπίδα του Δάντη πέθαινε στην είσοδο της κόλασης, η ελπίδα στα ελληνικά νησιά τελειώνει με το τελευταίο καράβι. Τη στιγμή που θα βγει από το λιμάνι, με όποια παρέα βρέθηκες θα πρέπει να ξυπνήσεις το άλλο πρωί. Για κάθε ξανθιά Γερμανίδα που είναι έτοιμη να φωνάξει «Wunderschon» για μισή μερίδα καλαμαράκια τηγανητά, μπορώ να θυμηθώ τρεις Ελληνίδες έτοιμες να μουρμουρίσουν όλο το βράδυ επειδή η μπίρα ήταν ζεστή και η θάλασσα κρύα. Στη Λευκάδα καβαλάς το αυτοκίνητο, περνάς μέσα από το φεριμπότ και αντίο. Η λογική ερώτηση είναι «Και τι το κακό έχει να μπορείς να την κοπανήσεις από ένα βράδυ με ένα στριγκλόνι;». Η απάντηση φυσικά θα έπρεπε να ήταν «το παραμικρό», αλλά η ψυχή του άνδρα και του ανθρώπου -αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα δύο- είναι άβυσσος. «Εάν ο άνδρας δεν έχει πηδήξει δεκαεξάρικο και δεν έχει κάνει φυλακή, δεν είναι άνδρας», συνήθιζε να λέει ένας μακαρίτης σήμερα προπονητής του ποδοσφαίρου που είχε κάνει αμφότερα. Μπορώ να προσθέσω ότι αν ο άνδρας δεν έχει περάσει ένα 24ωρο σε νησί του Αιγαίου, με παρέα συμπατριώτισσα που ανακάλυψε ότι έχει κάνει λάθος στο μέτρημα των ημερών και της ήρθε περίοδος την πρώτη μέρα των διακοπών δεν ξέρει τι πάει να πει μουρμούρα. Μια δυνατότητα που γεωγραφικά η Λευκάδα στερεί από τον άνδρα. Οπως και το να πάει στη φυλακή όχι επειδή πήδηξε το δεκαεξάρικο, αλλά επειδή δεν άντεξε το πήδημα από το στριγκλόνι και το καρύδωσε με βρεμένο παρεό.

Ως προς τα υπόλοιπα, η Λευκάδα είναι επίσης ένα αριστούργημα αντιθέσεων. Γιατί ενώ ο παραλιακός της δρόμος θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Λαύριο και Ραφήνα, πενήντα μέτρα από το συμπαθέστατο Lefkas Beach Hotel που μέναμε, ένα κομμάτι της παραλίας αρχιτεκτονικά, με τους δαιδάλους των καλυμμένων από άμμο δρόμων του, θύμιζε Ιταλία του Παζολίνι τη δεκαετία του '50. Γιατί ενώ στο Κάθισμα που πριν από 22 χρόνια έκανες μπάνιο ξεβράκωτος οι ξαπλώστρες είναι απλωμένες σε πέντε σειρές βάθος, στο Πόρτο Κατσίκι, νιώθεις ότι βρίσκεσαι πλησιέστερα στο Πορτ 'Ο Πρενς παρά στον Αϊ-Νικήτα. Αξίζει τον κόπο να ταξιδέψεις στη Λευκάδα; Ναι. Και εάν έχετε κάνει το «στρατιωτικό σας» με στριγκλόνι σε κυκλαδίτικο νησί, για λόγους διαφυγής οπωσδήποτε.

Οπως το να τελειώσεις τη ζωή σου χωρίς μια φορά να ταξιδέψεις στην Κωνσταντινούπολη είναι τόσο μεγάλη αμαρτία όσο να είσαι μωαμεθανός και να μην κάνεις το ταξίδι για να γίνεις Χατζής στη Μέκκα. Τέσσερις φορές σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες έχω ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη και το συμπέρασμα παραμένει ότι στις μάχες των εργολάβων με τις πόλεις, νικητές βγαίνουν οι πρώτοι. Οταν όμως προσπαθήσουν να αλλάξουν μια μητρόπολη, είναι προκαταβολικά χαμένοι. Γιατί, όπως και στο Παρίσι και στο Λονδίνο, όσα κτίρια και αν γκρεμίσουν, υπάρχουν χιλιάδες άλλα που διατηρούν τον χαρακτήρα της μητρόπολης. Σε αντίθεση με την Αθήνα, που όταν κατεδαφίστηκαν τα πέντε - δέκα σημαντικά κτίριά της έχασε την ταυτότητά της, το κέντρο της Κωνσταντινούπολης έχει αρκετά κτίρια για να αντέξουν τις πιέσεις των κερδοσκόπων, δίνοντας τη σιγουριά ότι στη διάρκεια της ζωής σου θα μπορείς να επιστρέφεις βέβαιος ότι θα αναγνωρίζεις τους δρόμους. Κάτι που δεν εκτιμάς, εκτός αν έχεις γεννηθεί στην Καλλίπολη του Πειραιά στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και όταν επιστρέφεις για να ψηφίσεις οι πιθανότητες να βρεις το δημοτικό σχολείο της Γιούλας που είχες πάει παιδί είναι τόσες όσες να βρεις σινεμά από το όνομά του στην Καλκούτα.

«Πώς τα περάσατε στις διακοπές; Πάει, περάσανε... Καλό χειμώνα σε όλους μας». Είναι η γκαντέμικη, φαρμακοφράση με την οποία οι μισοί αποτυχημένοι Αθηναίοι λατρεύουν να σε υποδέχονται. Στη Λευκάδα και στην Κωνσταντινούπολη τα πέρασα καλά, δεν μπορώ να γράψω όμως ότι είμαι και δυστυχισμένος που περάσανε. Γιατί αν έντεκα μήνες μετράμε μέρες, μέχρι τις διακοπές του δωδέκατου, είναι σαν να ομολογούμε ότι κάπου πήραμε τη ζωή μας λάθος.

Ενας από τους λόγους που με έκανε να γυρίσω εσπευσμένα ήταν και η προκήρυξη των εκλογών. Επειτα από συνεχείς κυκλοφοριακούς θριάμβους της «SportDay» των Τσοχοχελάκηδων, «ΤΑ ΝΕΑ» του Παντελή Καψή έκαναν αντεπίθεση την περασμένη Πέμπτη με την προκήρυξη των εκλογών. Επειδή λοιπόν ο Παντέλος θα τρίβει τα χέρια του με την ελπίδα ότι οι Τσοχοχελάκηδες θα πάρουνε τον πούλο με τον Συνασπισμό, ας μη χαίρεται. Τουλάχιστον ας μη χαίρεται όσο θα υπάρχουν μπίρα και η στήλη. Η οποία στηρίζει Παπαθεμελή και Πρόστυχη Αναγέννηση.