Προτίμησε να παίξει από το να... κλέψει (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η Λίβερπουλ, φιναλίστ στο Τσάμπιονς Λιγκ δύο φορές σε τρία χρόνια, η Αρσεναλ, που έφτασε στον τελικό το 2006 και ήταν παραπάνω στη βαθμολογία αυτής της κλήρωσης από τη Σεβίλλη, δεν είναι το ίδιο ποιοτικές, ούτε τόσο εκρηκτικές ομάδες. Ο Χουάντε Ράμος έβαλε δύο παίκτες στην ενδεκάδα του, τον νεαρό Ισπανό Ντιέγκο Καπέλ και τον Αργεντινό κεντρικό αμυντικό Φάτσιο, που δεν βρίσκονται καν στην πρώτη 16άδα των επιλογών του! Εβαλε στην ενδεκάδα τον Ιταλό Μαρέσκα, που ήταν, αν θυμάστε, ο MVP στον προπέρσινο τελικό του Αϊντχόφεν με τη Μίντλεσμπρο, αλλά εδώ και ένα χρόνο είναι ουσιαστικά αναπληρωματικός. Δεν αγωνίστηκε ο Ντάνιελ Αλβες, η μοναδική πριμαντόνα αυτής της ποδοσφαιρικής μηχανής, ήταν απών και ο Εσκουντέ, δεν είχε τον Αντριάνο, προτίμησε να αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Κεϊτά και τον Ρενάτο ο τεχνικός της Σεβίλλης και το πρώτο ημίχρονο κύλησε για την «Ενωση» εξαιρετικά. Οποιος δεν αντιλαμβάνεται πως οποιαδήποτε ενδεκάδα και να κατεβάζει η κάτοχος επί διετία του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ είναι επιτυχία να κρατάς το 0-0 απέναντί της, προτιμώντας τον ανασταλτικό ρόλο από τον επιθετικό, τότε μάλλον δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο πράγμα συζητάμε.

Ο Φερέρ προχθές είχε διαβάσει καλά το ματς. Προτίμησε να παίξει η ΑΕΚ μπάλα απέναντι στην μπάλα και όχι να ταμπουρωθεί κρεμασμένη από τα δοκάρια. Η εικόνα των πρώτων 45 λεπτών ήταν ένεση ηθικού για μια καινούργια ομάδα με πολλούς νέους παίκτες. Το λάθος του Φερέρ είναι πως δεν εκτίμησε σωστά το κενό που θα άφηνε η οπισθοχώρηση του καλύτερου ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ προχθές, του Ενσαλίβα, ο οποίος για σχεδόν μία ώρα διεκδικούσε τον άτυπο τίτλο του κορυφαίου του ματς. Η επιλογή του Φερέρ να τον πάει δεξί μπακ επιλέγοντας τον Καφέ, που δεν βοήθησε καθόλου απ' την ώρα που μπήκε, αποδεικνύεται κακή και απ' την εξέλιξη του ματς. Ομως επειδή οι προπονητές επιλέγουν εκείνη την ώρα τι θέλουν, ενώ όλοι μας κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, θα ήθελα πάρα πολύ να διάβαζα σήμερα και να άκουγα όλο αυτό το διήμερο τι διθύραμβοι θα είχαν ακουστεί για το σουτ του Σέζαρ αν κατέληγε στα δίχτυα και όχι στο δοκάρι.
Η Σεβίλλη στο δεύτερο ημίχρονο αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ποιότητά της. Σαν τον πυγμάχο που νιώθει πως τα κιλά του είναι για μεγαλύτερη κατηγορία και απλώς αφήνει τον αντίπαλο να χτυπά, περιμένοντας πότε θα ανοίξει την άμυνά του. Ο Ράμος διόρθωσε την ανορθογραφία του πρώτου ημιχρόνου με την είσοδο δύο ποιοτικών χαφ. Η ΑΕΚ είδε με την οπισθοχώρηση του Πόουλσεν πως ο Λυμπερόπουλος κλείστηκε, ο Ριβάλντο ακινητοποιήθηκε από την παρουσία του Κεϊτά και ο Ρενάτο μπορούσε να δημιουργεί, εκτός του να κόβει. Οι χαφ της «Ενωσης» αναγκάστηκαν να ανέβουν δέκα με δεκαπέντε μέρα παραπάνω, ο Δέλλας με τον Ζεράλντο τους ακολούθησαν και οι Ανδαλουσιανοί «έσπασαν» την μπάλα στα πλάγια, όπου Νάβας και Καπέλ βρήκαν χώρους. Σε ανοιχτό χώρο αυτή η ομάδα διέλυσε την Μπαρτσελόνα πέρυσι και έχει νικήσει κάθε αντίπαλο (εκτός από ένα αδιάφορο ματς με την Αλκμααρ στους ομίλους), οπότε θα ήταν ουτοπικό να πίστευε κανείς πως θα γλίτωνε η ΑΕΚ. Κι όμως, αν ο Μορέτο άπλωνε το σώμα του στην πορεία της μπάλας στη φάση του πρώτου γκολ, αντί να την κοιτά να περνά στη σέντρα του Νάβας, μπορεί να αργούσε κι άλλο το κακό.

Σε ένα πολύ δύσκολο βράδυ, η «Ενωση» δεν πήρε βοήθειες από τον Ριβάλντο, ούτε από τον Ζήκο, είχε τον Μορέτο μία στο κρύο (όταν έχανε εύκολες σέντρες) και μία στο ζεστό (όταν έβγαζε κάποιες καλές φάσεις), δεν πήρε βοήθειες από τον Σέζαρ και τον Μαντούκα –που είναι εξαιρετικοί για το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά χωρίς εκρηκτικότητα για τέτοια ματς– και σε τελική ανάλυση το ότι ηττήθηκε μόλις με 2-0 δεν μπορεί να εκληφθεί ως αποτυχία. Ακόμα και 2-1 να μείωνε, ακόμα και ισοπαλία να έπαιρνε στο «Σαντσέθ Πιθχουάν», όποιος καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο θα έδινε και πάλι τη Σεβίλλη φαβορί για τη πρόκριση.

Οσο για τις συζητήσεις που έγιναν όσον αφορά το γιατί η ΑΕΚ δεν έκανε τόσες τελικές προσπάθειες με τη Σεβίλλη όσες πέρυσι με τη Χαρτς, τη Λιλ και την Αντερλεχτ, νομίζω πως δεν τίθεται σοβαρά το θέμα για ανάλυση. Μόνο με τη Μίλαν μπορεί να συγκριθεί ποιοτικά η Σεβίλλη, ακόμα και στο 40% με το οποίο αγωνίστηκε προχθές. Και νομίζω πως η εικόνα στο Μιλάνο πέρυσι ήταν μεν πιο επιθετική, αλλά μιλάμε για ματς ομίλων και το τελικό σκορ (3-0), αν ερχόταν ξανά, στις όχθες του Γκουαλδακιβίρ, θα προκαλούσε καλοκαιρινά λαϊκά δικαστήρια. Η παράνοια είναι η πρώτη εξαδέλφη του ελληνικού ποδοσφαίρου, οπότε οποιαδήποτε άλλη ανάλυση περιττεύει.