Πάλι καλά, τώρα η TV έλεγε ποιος νίκησε… (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Δευτέρα 13 Αυγούστου: το πρώτο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων που παρακολούθησε ο γράφων εν Αθήναις άμα τη επιστροφή του από τις διακοπές εμπεριείχε εκτενή σχολιασμό του τελικού αγώνα μπάσκετ ανάμεσα στις Εθνικές Εφήβων Ελλάδας - Σερβίας. Δεν έχει σημασία για ποιο κανάλι επρόκειτο, ούτως ή άλλως σε αυτές τις περιπτώσεις οι διαφορές από σταθμό σε σταθμό είναι μάλλον επουσιώδεις. Βεβαιώθηκα γι' αυτό λίγο αργότερα, παρακολουθώντας άλλο κανάλι.
Το θετικό στοιχείο: αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να παρέλθει τρίλεπτο ή τετράλεπτο έως ότου αντιληφθεί ο άγνωστος αδαής τηλεθεατής –αν υποθέσουμε ότι υπήρχε– ποια ομάδα είχε επικρατήσει στον τελικό το προηγούμενο βράδυ. Αναρωτιέστε μήπως γιατί λέω «αυτή τη φορά»; Διότι, απλούστατα, αδυνατώ να ξεχάσω τα τηλεοπτικά... κλέη, τα οποία είχαν διαδεχθεί την ήττα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος Ανδρών στον τελικό του Μουντομπάσκετ από το αντίστοιχο ισπανικό.

Θυμάστε, αλήθεια; Η νίκη των Ιβήρων επί τρία ή τέσσερα λεπτά είχε παραμείνει... εφτασφράγιστο μυστικό –κι όχι μόνο σε ένα δελτίο, ενός καναλιού! Κάποια στιγμή, βεβαίως, ο εκφωνητής το... ομολογούσε, ανόρεχτα και με βαριά καρδιά. Τι ακολουθούσε; Ενας πραγματικός «βομβαρδισμός» φανφάρας. Η πεμπτουσία του; Ε, αφού αναγκαστικά καταχωνιάστηκε η αμερικανόπνευστη αρλούμπα, σύμφωνα με την οποία «ο πρώτος είναι το παν κι ο δεύτερος τίποτα», ας λανσάρουμε –για την περίσταση– ατύπως μια άλλη: ο δεύτερος είναι το παν και ο πρώτος τίποτα! Κι ας μας είχαν κατατροπώσει οι Ισπανοί, τότε, χωρίς την αρωγή του καλύτερου παίκτη τους, του Γκασόλ.

Ευτυχώς, δεν έφθασε σε τέτοια επίπεδα ανοησίας η εγχώρια τηλεοπτική αντιμετώπιση του ανεπιθύμητου αποτελέσματος στον πρόσφατο τελικό του Ευρωμπάσκετ Εφήβων. Μπορώ να το εικάσω αυτό με την «υπόθεση εργασίας» πως τα δείγματα που υπέπεσαν στην αντίληψή μου ήταν αντιπροσωπευτικά της συνολικής τηλεοπτικής (μας) συμπεριφοράς. Τούτο, φυσικά, δεν σημαίνει ότι αποσύρθηκε η λογική των δύο μέτρων και σταθμών -ή άλλως «τα καλά και συμφέροντα». Κάτι τέτοιο θα ήταν πραγματική… επανάσταση για τα ήθη μας.

Ομολογώ ότι κουράστηκα να ακούω σχόλια που –άμεσα ή έμμεσα– συνέκλιναν στο συμπέρασμα πως η νίκη των Σέρβων ήταν άδικη επειδή οι αντίπαλοί μας «άρπαξαν» τη νίκη και το τρόπαιο την ύστατη ώρα, αναπάντεχα, κόντρα στην έως τότε ροή του αγώνα. Ξέρετε τι καθιστούσε ακόμα πιο κουραστικά τα σχόλια αυτού του είδους; Η διαπίστωση ότι εκπορεύονταν από χείλη ανθρώπων οι οποίοι όσες φορές –και ήταν αρκετές– στο πρόσφατο παρελθόν η Εθνική Ελλάδας Ανδρών κέρδιζε με τρόπο ανάλογο έκλιναν σε όλες τις πτώσεις τις λέξεις «ψυχή», «κλάση», «μαγκιά». Ε, δεν γίνεται, ρε λεβέντες, όταν το κάνουμε εμείς να είναι «μαγκιά» κι όταν το παθαίνουμε να πρόκειται για αδικία. Πώς να το κάνουμε, δηλαδή…

Η διατύπωση των παραπάνω σκέψεων δεν συνιστά σχολαστικότητα ή αυστηρότητα απέναντι στην ελληνική TV, ούτε την υπαγορεύει κάποια διάθεση γκρίνιας. Την επιβάλλει απλώς μια διαπίστωση: είτε το συνειδητοποιούν οι θιασώτες της είτε όχι, η τακτική της «υπερφίαλης παρηγοριάς» (κραυγαλέα την εποχή του Μουντομπάσκετ, πολύ πιο «διακριτική» τώρα) καταντά υποτιμητική για το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ. Γιατί; Διότι, απλούστατα, όπως υπενθυμίζει η γνωστή λαϊκή παροιμία, τεχνητές παρηγοριές χρειάζονται οι βαριά άρρωστοι. Το ελληνικό μπάσκετ, τουλάχιστον στο επίπεδο της εκπροσώπησής του, σφύζει από υγεία. Αποπνέει δυναμισμό και καλές προοπτικές. Το πιστοποιούν τα δύο αργυρά (Μουντομπάσκετ, Πανευρωπαϊκό Εφήβων) που διαδέχθηκαν το χρυσό του Πανευρωπαϊκού. Ας βρουν, λοιπόν, κάποιοι και τη χρυσή τομή ανάμεσα στον έπαινο και την αχρείαστη φανφάρα. Τόσο δύσκολο είναι;