Η εύκολη εξήγηση για τον διασυρμό της Εθνικής μπάσκετ στο Στρασβούργο θα ήταν να έλεγε κανείς ότι για όλα φταίει ο συνδικαλισμός. Μία εξήγηση που δεν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα και ταυτόχρονα είναι πιασάρικη, περνάει στις μάζες, τις ερεθίζει και δίνει τροφή για ατέλειωτες συζητήσεις, που συνήθως αποπροσανατολίζουν αντί να εστιάζουν στο πρόβλημα.
Ομως, η πρωταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου «επίσημη αγαπημένη» αξίζει πολλά περισσότερα από φορτισμένες και ανεύθυνες αναλύσεις ή λαϊκίστικες και βολικές εξηγήσεις. Και πάνω απ' όλα δικαιούται τον σεβασμό που μόνη της κατέκτησε. Ενα σεβασμό που πρέπει να ισχυροποιείται όσο τα προβλήματα και τα ερωτήματα δείχνουν να γιγαντώνονται.
Δεν μπορεί λοιπόν να φταίει για όλα ο συνδικαλισμός -δηλαδή το ενδιαφέρον που επέδειξαν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας τους οι περισσότεροι διεθνείς για την επίλυση ζωτικών προβλημάτων του κλάδου τους, τα οποία (θα πρέπει να τονιστεί) προσωπικά σε τίποτα δεν τους αφορούν.
Γιατί, για παράδειγμα, ο Νίκος Ζήσης δεν έχει καμία σχέση με τις δραστηριότητες του ΠΣΑΚ ούτε και σκέφτεται τίποτε άλλο από το μπάσκετ, κι όμως στα δύο ματς που τον χρησιμοποίησε ο προπονητής του ήταν άχρωμος, άοσμος, βραδυκίνητος και χωρίς καμία εμπιστοσύνη στον ίδιο τον εαυτό του.
Γιατί (άλλο παράδειγμα) ο Βασίλης Σπανούλης κολύμπησε μέσα σε ένα πέλαγος επιπολαιότητας και λαθών, όχι επειδή σκεπτόταν τα άλυτα προβλήματα του κλάδου, αλλά γιατί έπειτα από ένα χρόνο ουσιαστικής απραξίας στο NBA διακατέχεται από μία ακατάσχετη επιθυμία να τους δείξει «εδώ και τώρα» ότι αξίζει πολλά περισσότερα απ' όσα του αναγνώρισαν οι Αμερικανοί.
Γιατί ο Δημήτρης Διαμαντίδης, η απουσία του οποίου συνέβαλε τα μέγιστα στην καταστροφική έκβαση του αγώνα με τους Σέρβους, δεν έμεινε στον πάγκο για να ασχοληθεί με τα συνδικαλιστικά, αλλά για να ξεκουραστεί από τα δύο προηγούμενα ματς και ταυτόχρονα να πάρουν χρόνο συμμετοχής τα νέα παιδιά της ομάδας.
Επιπλέον δεν έχει να κάνει με τον συνδικαλισμό η αδυναμία των ψηλών να παίξουν τα πικ εν ρολ στην επίθεση ή να τα αντιμετωπίσουν στην άμυνα, ούτε και η απουσία του Σχορτσιανίτη, η οποία μέρα με τη μέρα όχι απλά γίνεται όλο και πιο αισθητή, αλλά επί της ουσίας αφήνει τη στάμπα της πάνω σε ολόκληρη την ομάδα.
Κακά τα ψέματα, η Εθνική αυτή την εποχή έχει μεγάλα προβλήματα, από τα οποία άλλα θα λυθούν και άλλα όχι. Το άλυτο και δυστυχώς μεγαλύτερο απ' όλα είναι η απώλεια του Σοφοκλή. Το έγραψα και την προηγούμενη Τρίτη: ο σέντερ-μπετονιέρα δεν αντικαθίσταται. Οχι μόνο γιατί κανείς δεν έχει τον όγκο, τη δύναμη και την αποτελεσματικότητά του, αλλά και γιατί το παλικάρι αυτό ακόμα και από πληρότητα ρεπερτορίου (ανίκητος στο λόου ποστ, άπιαστος στα πικ εν ρολ) είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται η Εθνική μας ομάδα.
Προσέξτε λοιπόν τι έγινε στο Στρασβούργο, κυρίως στους αγώνες με τη Σλοβενία και τη Σερβία. Ανέβαινε ο εκάστοτε ψηλός για να δώσει το «πικ» στον κάτοχο της μπάλας, αλλά όταν έκανε το «ρολ» εξαφανιζόταν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πάρει ποτέ την προγραμματισμένη πάσα και οι επιθέσεις να καταστρέφονται με αναπόφευκτα «τσάμικα» και «καλαματιανά» των κοντών, που έψαχναν λύσεις της απελπισίας.
Και το δυστύχημα είναι ότι η Εθνική μας ομάδα δεν μπορεί να παίξει χωρίς πικ εν ρολ στην επίθεση, γιατί σ' αυτό το στυλ παιχνιδιού οδηγούν τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη και του Σπανούλη, που αποτελούν τις σταθερές πηγές έμπνευσης ολόκληρης της ομάδας. Αρα, λοιπόν, είναι απαραίτητο να βρεθεί εκείνος ο ψηλός που θα μπορέσει να παίξει το πικ εν ρολ έστω σε έναν ικανοποιητικό βαθμό για να λειτουργήσει κάπως η ομάδα. Γιατί μόνο με τον Λάζαρο φουνταριστό στο λόου ποστ δεν γίνεται τίποτα. Διότι η Εθνική έτσι γίνεται διστακτική και προβλέψιμη, γεγονός που αποβαίνει εντελώς καταστρεπτικό όταν ο αντίπαλος δεν στέλνει βοήθεια στο μαρκάρισμά του, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ούτε η δυνατότητα ενός ελεύθερου σουτ από την περιφέρεια.
Σε αντίθεση με εκείνο του Σχορτσιανίτη, το πρόβλημα με τον (τραυματία) Τσαρτσαρή μπορεί να λυθεί ώστε να μετριαστεί η γενικότερη αδυναμία που παρατηρείται αυτή τη στιγμή στη φροντλάιν της Εθνικής. Ομως, ό,τι και αν γίνει, οι ψηλοί θα είναι έτσι κι αλλιώς η «αχίλλειος πτέρνα» της ομάδας. Γεγονός που οδηγεί ακόμα και σε ακραίες σκέψεις του τύπου «να επιστρατευθεί ο 18χρονος ψηλός-θαύμα Κουφός για να λύσει μια ώρα νωρίτερα αυτόν τον γόρδιο δεσμό». Η απάντηση πάντως σε αυτές τις ουτοπικές σκέψεις είναι μία: αν πράγματι ένα σχολιαρόπαιδο, τσακισμένο από την κούραση που του προκάλεσε η συμμετοχή του στο Ευρωπαϊκό της ηλικίας του, μπορεί χωρίς να ξέρει πρόσωπα, καταστάσεις και συστήματα να δώσει λύση στο πρόβλημα της Εθνικής ομάδας, τότε δυστυχώς δεν μιλάμε για την πρωταθλήτρια Ευρώπης ούτε για την ομάδα που νίκησε στο Τόκιο τους Αμερικανούς, αλλά για μια ομάδα της πλάκας...
Ας επανέλθουμε λοιπόν στην πράγματικότητα. Τα πράγματα, ας μην κρυβόμαστε, μοιάζουν να είναι πολύ δύσκολα. Για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν, αλλά και για έναν ακόμα: οι ίδιοι έντεκα παίκτες καλούνται για τρίτο συνεχές καλοκαίρι να οδηγήσουν την Εθνική ομάδα στην κορυφή. Αναπόφευκτα υπάρχει κούραση, σωματική και ψυχική, υπάρχει κορεσμός και μικρότερο κίνητρο από πριν, όταν όλοι ξεκινούσαν με τη δίψα να αποδείξουν ότι αξίζουν κάτι περισσότερο από την πέμπτη θέση του 2003 και του 2004 και πως δικαιούνται μερίδιο στο όνειρο...
Εδώ ακριβώς έχει παίξει τον δικό του ρόλο ο συνδικαλισμός. Με την έννοια ότι συνέβαλε σε έναν γενικότερο αποπροσανατολισμό, σε μία εποχή που η ομάδα θα έπρεπε να είναι απόλυτα προσηλωμένη στον στόχο της. Κατά κάποιο τρόπο, η Εθνική από πολεμική μηχανή που θα έπρεπε να ήταν κατάντησε ένα είδος φτηνού συνδικαλιστικού φορέα με συνεδριάσεις, αιτήματα, ανακοινώσεις στον Τύπο και συναντήσεις με τις υπερκείμενες αρχές...
Το γεγονός ότι τα πάντα ξεκίνησαν για έναν ευγενή σκοπό δεν δίνει άφεση αμαρτιών σε κανέναν. Γιατί πρωταθλητισμός και συνδικαλισμός είναι δύο έννοιες εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους, που οδηγούν στην καταστροφή. Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν συνδικαλιστή που να θριάμβευσε στον επαγγελματικό στίβο ούτε και γνωρίζω κάποιον κορυφαίο επαγγελματία που να διακρίθηκε στον συνδικαλισμό. «Ο καθένας στο είδος του», λέει μία σοφή διαφήμιση και ας το καταλάβουν τα συναδελφικά ευαίσθητα παιδιά της Εθνικής πριν γκρεμίσουν όλα όσα πέτυχαν μέχρι σήμερα.
Μερικοί λένε ότι, σε περιπτώσεις σαν και αυτή με την Εθνική μας ομάδα, ένα γερό ταρακούνημα είναι ικανό να ξαναφέρει τα πράγματα στον σωστό δρόμο. Αν το στραπάτσο με τους Σέρβους παίξει τον ρόλο αυτόν, έχει καλώς. Αν όμως δεν αποδειχθεί ικανό να αφυπνίσει τον αποπροσανατολισμένο γίγαντα, τότε τον λόγο θα έχει ο προπονητής, ο οποίος, εκτός από τεχνικές λύσεις, θα κληθεί να βρει και τη χρυσή τομή που οδηγεί από τη νιρβάνα στην εγρήγορση και τη νέα επιτυχία.
ΥΓ.: Υπενθυμίζω ότι τα δύο τελευταία χρόνια προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στην Εθνική στον τομέα της επικοινωνίας. Ομως, το γεγονός αυτό δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην ελεύθερη έκφραση των απόψεών μου. Ιδίως μάλιστα όταν θεωρώ ότι αυτές είναι δυνατό να συμβάλλουν στην επίλυση και όχι στη δημιουργία προβλημάτων.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
