Σεβίλλη, εκεί που χαίρεσαι να βλέπεις μπάλα (SportDay / Ανδρέας Κυριακόπουλος)

Τη στιγμή που ο ελληνικός Τύπος ασχολείται εκτενώς με τη χάρη της και χύνονται τόνοι μελανιού, αυτοί μας «αγνοούν» επιδεικτικά. Ούτε καν ένα μονόστηλο δεν μπαίνει στις τοπικές εφημερίδες (πέντε είναι, ζωή να 'χουν) με το ρεπορτάζ της ΑΕΚ. Πήρε τον Ισμαέλ Μπλάνκο η προσεχής αντίπαλός τους στην τρίτη προκριματική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ και μπήκε μία... βούλα. Δεν είναι αγενείς οι συνάδελφοί μας, αλλά είναι τέτοια η κουλτούρα τους, η φιλοσοφία τους. Δεν ασχολούνται, ρε παιδάκι μου.

Τα μάτια τους είναι δεκατέσσερα μόνο για το καμάρι τους. Τη Σεβίλλη. Πάλι καλά που υπάρχει και ο Λορένσο Σέρα Φερέρ και δικαιολογήσαμε την τετραήμερη παρουσία μας στην πρωτεύουσα του τσιγγάνικου φλαμένκο. Είχαμε να πούμε και εμείς μία κουβέντα για την ύπαρξή μας, ειδάλλως παραείχαμε γίνει ενοχλητικοί. Πάει το δημοσιογραφικό κομμάτι. Ο κόσμος στους δρόμους δεν είχε ιδέα. «Εκεί δεν είναι ο Φερέρ;» Η μόνιμη απορία τους. Μόνο αυτό. Κουβέντα παραπάνω. Μηδενικές γνώσεις για την ΑΕΚ.

Επί δύο ημέρες ακολουθούσαμε τα χνάρια των παικτών και της αποστολής της Σεβίλλης και δεν μπήκαν καν στον κόπο να μας ρωτήσουν. Τελείωσαν την προπόνηση το πρωί της Παρασκευής, μας υποδέχθηκαν με το χαμόγελο στα χείλη (σ.σ.: ακόμα και ο «πολύς» Ντάνιελ Αλβες), οι συζητήσεις μας τράβηξαν επί μακρόν, αλλά και πάλι πάπαλα. Ούτε να πουν «ρε φίλε, τι σόι είναι αυτοί οι Ελληνες; Αραγε έχουν τα κότσια να μας αποκλείσουν;» Πραγματικά δεν το κάνουν ούτε από υπεροψία, ούτε από αφέλεια. Ετσι τους βγαίνει.

Είτε παίζουν με την ΑΕΚ είτε με την Μπαρτσελόνα. Ξέρουν ότι είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη την τελευταία διετία και το βιώσαμε από πρώτο χέρι. Πήγαμε από νωρίς στο «Σάντσεθ Πιθχουάν» για να πάρουμε μία πρώτη γεύση από την ατμόσφαιρα. Η εικόνα του κατάμεστου γηπέδου σε ανατριχιάζει. Οι «biris» (σ.σ.: φανατικοί φίλαθλοι της Σεβίλλης) πάντα πίσω από την εστία που βλέπει στον Γουαδαλκιβίρ δίνουν τον ρυθμό. Δεν σταματούν λεπτό να φωνάζουν, παρασύροντας και τους κυριλέδες.

Η ατμόσφαιρα, εκκωφαντική. Το γήπεδο σείεται. Νιώθεις ότι θα γκρεμιστεί. Αν μάλιστα έχει... κατηφόρα, όπως στο πρώτο μισάωρο του αγώνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, τα «ούι» (σ.σ.: χαρακτηριστική ιαχή μόλις χαθεί κλασική ευκαιρία) δίνουν και παίρνουν. Επί του πρακτέου; Είναι αυτό που σας λέγαμε. Μία light Σεβίλλη απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης έκανε αυτό που ήθελε μέσα στο γήπεδο. Την κυνήγησε. Την πήρε με το πέναλτι του Λουίς Φαμπιάνο και επέλεξε να δώσει χώρο στη Ρεάλ Μαδρίτης και να τη «χτυπήσει» στις αντεπιθέσεις. Ναι, αυτή η Σεβίλλη έδινε ρυθμό όποτε ήθελε. Και χωρίς τον άνθρωπο-γκολ Κανουτέ, το «πνευμόνι» Πόουλσεν, τον κίνδυνο-θάνατο Κερζάκοφ. Με αμούστακα παιδιά. Οπως ο Καπέλ, ο Ντε Μουλ. Αυτή είναι η Σεβίλλη...