Χρονιά για λίγα λόγια και περισσότερα έργα (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μια διαχρονική επιτυχία του Ελβις (που μερικά χρόνια πριν ξανάρθε στο προσκήνιο με τη διαφήμιση της ΝΙΚΕ) έλεγε «Little less conversation and more action, please» δηλαδή «λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα, παρακαλώ», ατάκα που ταιριάζει κουτί τώρα που η επιστροφή των Κυπέλλων Ευρώπης στην καθημερινότητά μας είναι ξανά προ των πυλών. Η ΑΕΚ κοντράρει τη Σεβίλλη την ερχόμενη Τετάρτη σε μια χρονιά που είναι η τελευταία με εκπρόσωπό μας που προκρίνεται απευθείας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Και του χρόνου, τέτοιες μέρες ήδη ο δεύτερος του πρωταθλήματος θα έχει τελειώσει με τα ματς του δεύτερου προκριματικού γύρου. Θα ετοιμάζεται, καλώς εχόντων των πραγμάτων, για τον τρίτο και κρίσιμο γύρο, εκεί που θα τον περιμένει ο πρωταθλητής μας! Και για όποιον θεωρεί πως ο δεύτερος προκριματικός είναι παιχνιδάκι, ας δει τι έπαθε η Λέφσκι από την Τάμπερε, ή τι παραλίγο να συμβεί στη Σλάβια Πράγας από τη Ζίλινα. Ακόμα καλύτερα ας αναλογιστεί το κάζο της Σέλτικ, μόλις μία σεζόν μετά την παρουσία της στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, που συνετρίβη από την Αρτμέντια Μπρατισλάβας και πήγε σπίτι της από τον Ιούλιο. Γιατί αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος του Ιουλίου. Αν αποκλειστείς, δεν παίζεις ξανά μέσα στη χρονιά.

Αυτή την εβδομάδα, για ακόμα μία σεζόν το ελληνικό ποδόσφαιρο μπαίνει και πάλι στην ευρωπαϊκή περιπέτεια, η οποία άρχισε με τη μοναχική παρουσία του Ολυμπιακού απέναντι στη Μίλαν του Νόρνταλ, του Λίντχολμ και του Σκιαφίνο το 1959. Το εκπληκτικό είναι ότι φτάσαμε να διαθέτουμε μόλις πριν από μία τετραετία από τις έξι εκπροσώπους μας τις τρεις στην πιο σπουδαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, το Τσαμπιονς Λιγκ, και το 2004 γίναμε πρωταθλητές Ευρώπης. Ουσιαστικά δεν μπορεί καμία εκπρόσωπός μας να αρχίσει τη σεζόν με βλέψεις για μακρά πορεία. Για τον ημιτελικό έστω και φυσικά ποτέ για τον τελικό! Και όχι μόνο αυτό, αλλά όλα δείχνουν πως η κακή πορεία των τελευταίων χρόνων μας που συρρικνώνει από την τρέχουσα χρονιά στις τέσσερις ομάδες πάλι την παρουσία μας, μας οδηγεί σε μία μόλις θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ και αυτή από τα προκριματικά του Ιουλίου! Εκτός και αν ξεπεράσουμε εαυτούς φέτος και εκμεταλλευτούμε το θείο δώρο της Τάμπερε που έστειλε σπίτι της τη Λέφσκι Σόφιας από τώρα!

Κάποτε, όταν περνούσαν τον πρώτο γύρο όλες οι ομάδες μας (το 1969 για παράδειγμα) κάναμε πάρτι. Τα διθυραμβικά σχόλια και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έμοιαζαν σαν να κατακτήσαμε το Μουντιάλ! Μετά πήγαμε στο άλλο άκρο. Αν δεν περνούσαν όλοι, εκεί στο τέλος του 20ού αιώνα, είχαμε γκρίνιες! Με εξαιρέσεις κληρώσεις όπως της Σκόντα Ξάνθη με τη Λάτσιο, ή του Ιωνικού με τη Ναντ, για τους υπόλοιπους είχαμε απαιτήσεις όχι μόνο να προκριθούν, αλλά να νικήσουν εντός και εκτός έδρας.

Αυτό ήταν πρόοδος και υπό αυτό το πρίσμα οι ελληνικές ομάδες ξέφυγαν από την εποχή της σφαλιάρας. Ομως, και πάλι υπολογίσιμοι σε πραγματικά πρωταγωνιστικό επίπεδο δεν γίναμε ποτέ! Οι τρεις σερί καλές χρονιές του ΠΑΟ στο Τσάμπιονς Λιγκ και το ΟΥΕΦΑ μεταξύ 2000 και 2003, κάποιες διαδοχικές πορείες της ΑΕΚ στους προημιτελικούς του Κυπελλούχων το '97 και το '98, μαζί με τις δύο χρονιές που πήγε στους «16» του ΟΥΕΦΑ αργότερα, η πρόκριση του Ολυμπιακού στους προημιτελικούς του '99 και η καλή παρουσία του το 2005, οι νίκες της «Ενωσης» πέρυσι επί της Μίλαν και της Λιλ, η πρόκριση του Παναθηναϊκού από τους ομίλους του ΟΥΕΦΑ στα νοκ άουτ είναι σταγόνες στον ωκεανό!

Πρόσφεραν πόντους, αλλά όχι καταξίωση. Ακόμα και η παρουσία των «πρασίνων» στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας στην κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ ποιο αληθινό κέρδος είχε; Το 2003-2004 έκανε τραγικές εμφανίσεις και σώθηκε, κερδίζοντας την ύστατη στιγμή τη θέση στο ΟΥΕΦΑ από την πιο αυτοκαταστροφική ευρωπαϊκή ομάδα, την Γκλάσγκοου Ρέιντζερς. Το 2004-2005 έχασε την ευκαιρία πρόκρισης με το στραβοπάτημα στο Τροντχάιμ, το 2005-2006 πέταξε στα σκουπίδια τη νίκη επί της Βέρντερ και την ισοπαλία με την Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο, χάνοντας εντός από την Ουντινέζε.

Στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός βίωσε τα τελευταία χρόνια τη σκληρή πραγματικότητα. Είδε μετά την πορεία του 2004-2005, στην οποία ούτε δέκα πόντοι έφτασαν για πρόκριση, ότι ακόμη και οι εννιά, που προέρχονται συνήθως με τρεις εντός έδρας νίκες, δεν αρκούν! Και επί Σόλιντ έχασε και το κάστρο που ήταν η έδρα του με εύκολες ήττες. Είναι επίσης αδιανόητο να μετέχει από το '96-'97 σε αυτή τη φιέστα και να μην έχει νικήσει εκτός έδρας!

Η ΑΕΚ έπεσε πάνω στην καλύτερη ομάδα που υπήρχε στην κλήρωση και τα πράγματα είναι εξαιρετικά δυσοίωνα. Θα το παλέψει, αλλά μοιάζει πιο πιθανό να συνεχίσει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Εκεί η παρουσία των υπολοίπων θα είναι το κλειδί. Ο Αρης και ο Πανιώνιος μπορούν, αν και στο γκρουπ των αδυνάτων, να κάνουν τη ζημιά και να περάσουν στους ομίλους. Θα είναι ανάσα και θα μας δώσει την πολυπόθητη ευκαιρία να κυνηγήσουμε Τσέχους και Βούλγαρους, αλλά και να ξεφύγουμε από Ελβετούς και Νορβηγούς. Η Λάρισα θα έχει το πιο δύσκολο έργο, αλλά διαθέτει έδρα και αν της πάει λίγο η κλήρωση, τίποτα δεν αποκλείεται.

Φτάνει ο προβληματισμός. Είναι γιορτή η ευρωπαϊκή συμμετοχή και ας ξεχάσουμε για λίγο τη μιζέρια και ας απολαύσουμε «άρωμα» Ευρώπης. Το έχουμε όλοι ανάγκη και το ελληνικό ποδόσφαιρο περιμένει φέτος από του εκπροσώπους του να εξαντλούν κάθε πιθανότητα σε κάθε ματς.