Συνδικαλιστικοί αγώνες και πραγματικοί. Αυτά είναι τα στοιχεία με τα οποία τροφοδοτήθηκε η δημοσιότητα κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα προετοιμασίας της Εθνικής ομάδας μπάσκετ εν όψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος που θα γίνει από τις 3 έως τις 16 Σεπτεμβρίου στην Ισπανία.Και στις δύο περιπτώσεις πρωταγωνιστές ήταν οι ψηλοί, δηλαδή το πιο ευαίσθητο κομμάτι της ομάδας -εκείνο που καλείται να απαντήσει στα περισσότερα ερωτήματα. Κι αυτό όχι μόνο διότι η απουσία του Σχορτσιανίτη δημιούργησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό, αλλά και επειδή το λεγόμενο «νέο αίμα» δεν έχει κάνει τα αναμενόμενα βήματα προόδου ή έστω δεν διαθέτει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για να δώσει λύσεις.
Την Παρασκευή επί γαλλικού εδάφους (Στρασβούργο) η Εθνική θα κάνει την πρώτη πρόβα της στον δρόμο για το Ευρωπαϊκό. Σάββατο και Κυριακή θα ολοκληρώσει αυτό το πρώτο τουρνουά προετοιμασίας, για να συνεχίσει τη δουλειά στην Αθήνα, όπου στις 20-22 του μήνα θα πάρει μέρος στο… πατροπαράδοτο τουρνουά «Ακρόπολις», με άλλα τρία ματς. Το τελευταίο τσεκάρισμα θα γίνει στις 31 Αυγούστου στο Βαρέζε με αντίπαλο την Ιταλία και την επομένη η πρωταθλήτρια Ευρώπης θα πετάξει για την Ανδαλουσία, όπου (Γρανάδα) θα διεξαχθεί η πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ.
Η αποστολή που έχει μπροστά της η Εθνική ομάδα ενδέχεται να αποδειχθεί δυσκολότερη τόσο από εκείνη του Βελιγραδίου όσο και από την περσινή στο Τόκιο. Οχι απαραίτητα για δικούς της λόγους –ή έστω όχι μόνο γι' αυτούς. Διότι ομάδες όπως η Λιθουανία, η Τουρκία και η Ιταλία παρουσιάζουν ρόστερ με αυξημένη επικινδυνότητα και επειδή δύο από τις πιο απρόβλεπτες αντιπάλους, η Σερβία και η Ρωσία, περιλαμβάνονται ανάμεσα στις τρεις ομάδες που η Εθνική μας θα αντιμετωπίσει στην πρώτη φάση της διοργάνωσης.
Ας δούμε, όμως, ένα ένα τα δεδομένα.
ΣΧΟΡΤΣΙΑΝΙΤΗΣ: Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ο καλός Σοφοκλής, δηλαδή αυτός που θαυμάσαμε στα γήπεδα της Ιαπωνίας, δεν αναπληρώνεται. Και τώρα πάμε παρακάτω… Το τεχνικό επιτελείο σπάει το κεφάλι του για να βρει λύσεις άλλου τύπου, αλλά επί της ουσίας δεν διαθέτει τίποτα περισσότερο από τις γνωστές και δοκιμασμένες: Παπαδόπουλος, Ντικούδης, άντε και ολίγος Τσαρτσαρής. Οι υπόλοιποι ψηλοί (Φώτσης, Κακιούζης, Βασιλόπουλος) απειλούν κυρίως μακριά από το καλάθι, όπως ακριβώς και ο Μπουρούσης, ο οποίος συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες για να πάρει τη θέση του Σχορτσιανίτη στη δωδεκάδα.
Η απουσία του Σοφοκλή δεν δημιουργεί μόνο προβλήματα ποιότητας, όγκου και δύναμης μέσα στη ρακέτα, αλλά περιορίζει και τους τρόπους επιθετικής ανάπτυξης της ομάδας. Διότι ο σέντερ-μπετονιέρα στις καλές του παίζει το ίδιο αποτελεσματικά τόσο στο «λόου ποστ» όσο και στα «πικ εν ρολ», που είναι ο αγαπημένος τρόπος επίθεσης του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη, του Σπανούλη. Με λίγα λόγια, η Εθνική, σε μια εποχή που μάλλον θα χρειαζόταν να απεξαρτηθεί κάπως από το σύνδρομο του Λάζαρου, ενδέχεται να προσανατολιστεί εξ ανάγκης σε έναν τρόπο παιχνιδιού που θα έχει περισσότερο από παλιά σημείο αναφοράς τον σέντερ της Ρεάλ Μαδρίτης. Φυσικά, με όλα τα πλεονεκτήματα, αλλά και τα μειονεκτήματα…
Το κακό είναι ότι ο Λάζαρος είναι αργός, δεν παίζει «πικ εν ρολ», ούτε και μπορεί να το αντιμετωπίσει στην άμυνα. Από την άποψη αυτήν, με τον «Σόφο» έκαναν το τέλειο δίδυμο και τώρα ουσιαστικά μένει μόνος. Διότι ο Ντικούδης, που έχει γρήγορα πόδια και ξέρει το «πικ εν ρολ», δεν διαθέτει το μεγάλο κορμί που απαιτεί η θέση του σέντερ. Διότι ο Τσαρτσαρής, που έχει την οξυδέρκεια, στον Παναθηναϊκό παίζει άλλους ρόλους. Και διότι ο Μπουρούσης, με τα γρήγορα χέρια και πόδια, έμαθε στην εύκολη λύση του τριπόντου και δυσκολεύεται να ρολάρει μέσα στη ρακέτα.
Το χειρότερο είναι, όμως, ότι χωρίς σίγουρο παίκτη στο «πικ εν ρολ» ευνουχίζονται και οι περιφερειακοί, οι οποίοι όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι οι καλύτεροι σουτέρ του κόσμου, αλλά όταν βάλουν την μπάλα στο παρκέ δημιουργούν ρήγματα και καταστάσεις που παραλύουν κάθε αντίπαλη άμυνα.
ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ, ΖΗΣΗΣ: Το '05 στο Βελιγράδι ο πρώτος ουσιαστικά έβλεπε την ώρα που ο δεύτερος έπαιρνε το χρίσμα του βασικού και αναντικατάστατου. Πέρυσι στο Τόκιο οι ρόλοι περίπου αντιστράφηκαν, καθώς αυτός που κολύμπησε στα βαθιά ήταν ο Σπανούλης, ενώ ο Ζήσης μέχρι τον τραυματισμό του είχε μείνει σε ρηχά νερά.
Γενικά υπάρχει η υποψία ότι η ταυτόχρονη και πλήρης αξιοποίηση και των δύο είναι ένα ζητούμενο το οποίο δεν είναι και πολύ εύκολο να ευοδωθεί. Το γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με το φαρδύ ροτέσιον (5-6 παικτών) στην περιφέρεια, αλλά και με το ότι σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτούνται ξεκαθαρισμένοι ρόλοι, προκειμένου το αριθμητικό πλεονέκτημα να γίνει και ουσιαστικό.
ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ο καλύτερος αθλητής της ομάδας. Πηδάει ψηλά σαν μαύρος, τρέχει σαν σφαίρα, έχει δύναμη ταύρου. Παράλληλα, διαθέτει φοβερό αγωνιστικό πάθος και είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για το καλό της ομάδας. Υστερεί λίγο τεχνικά, αλλά η ενέργεια που βγάζει στο παρκέ υπερκαλύπτει τα όποια μειονεκτήματά του.
Ο Γιαννάκης τον προόριζε για ένα ρόλο που θα συνδέει τη γραμμή των ψηλών με εκείνη των κοντών. Σίγουρα, πάντως, η πλήρης ένταξή του στο ροτέσιον της ομάδας θα ανατρέψει τις ισορροπίες και θα προκαλέσει αναταραχές, καθώς για την υλοποίησή της θα χρειαστεί να αφαιρεθεί χρόνος συμμετοχής από παίκτες σαν τον Κακιούζη και τον Χατζηβρέττα.
ΨΗΛΟΙ, ΚΟΝΤΟΙ: Στο Τόκιο οι ψηλοί της ομάδας έπαιζαν κατά μέσο όρο 90 λεπτά σε κάθε παιχνίδι και οι κοντοί 110. Παρ' όλα αυτά, οι κοντοί (5) ήταν λιγότεροι από τους ψηλούς (6), με τον Βασιλόπουλο να μοιράζεται ανάμεσα στους μεν και τους δε. Τα δεδομένα λένε ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας εξορθολογισμός, ο οποίος όμως θα προκύψει μέσα από την ικανότητα των υποψηφίων και όχι ως αριθμητική ανάγκη.
Δηλαδή, για να «φάει» ο Πελεκάνος ή ο Περπέρογλου τη θέση του Κακιούζη ή του Ντικούδη θα πρέπει να αποδείξει ότι το αξίζει και, επίσης, να πείσει τους προπονητές ότι στα δύσκολα θα έχει κάτι να προσφέρει. Κάτι που σημαίνει ότι αποκλείεται να μπει στην ομάδα μόνο και μόνο επειδή οι αριθμοί λένε πως χρειάζεται ένας κοντός παραπάνω ή ότι έξι ψηλοί για 2 1/4 θέσεις αποτελούν μεγάλη πολυτέλεια.
ΣΙΓΟΥΡΙΑ: Εκείνο που χαρακτηρίζει τους περισσότερους παίκτες της ομάδας είναι η σιγουριά που νιώθουν για τον εαυτό τους έπειτα από τόσες και τόσες αναγνωρίσεις. Ο Παπαλουκάς είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος του '06 και ταυτόχρονα έχει το υψηλότερο συμβόλαιο στη γηραιά ήπειρο. Ο Διαμαντίδης τα πήρε όλα με τον Παναθηναϊκό και παράλληλα αναδείχθηκε κορυφαίος στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος από την Ντιναμό Μόσχας βρέθηκε στην ενδοξότερη ομάδα της Ευρώπης, τη Ρεάλ, με ετήσιες αποδοχές πάνω από 2 εκατ. ευρώ! Ο Ζήσης άφησε την Μπενετόν για την ΤΣΣΚΑ υπογράφοντας συμβόλαιο με τριπλάσιες αποδοχές. Ο Φώτσης αύξησε κι αυτός τα χρήματα που παίρνει από την Ντιναμό και μόνο ο Σπανούλης φαίνεται ότι θα ακολουθήσει ένα δρόμο θεωρητικά όχι ανοδικό, από το ΝΒΑ στον Παναθηναϊκό, που όμως τον κάνει ευτυχισμένο!
ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ: Κυριαρχεί η άποψη ότι γενικά στα Ευρωμπάσκετ έντεκα ομάδες (Ελλάς, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Τουρκία, Ρωσία, Σερβία, Λιθουανία, Κροατία, Σλοβενία) μπορούν να πάρουν μετάλλιο. Αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση είναι πάντα ρευστή και τα προγνωστικά πολύ παρακινδυνευμένα.
Με βάση, λοιπόν, τα ρόστερ των 16 ομάδων που μετέχουν, οι πιο επικίνδυνοι αντίπαλοι προβλέπεται ότι θα είναι η Ισπανία και η Λιθουανία. Η πρώτη με όλους τους παγκόσμιους πρωταθλητές και η δεύτερη, ναι μεν χωρίς Μασιγιάουσκας, αλλά συν τους Γιασικεβίτσιους, Σισκάουσκας!
Ενισχυμένη με πολλούς και νέους σούπερ ταλαντούχους η Ιταλία, το ίδιο και η Τουρκία, που έβγαλε νύχια πέρυσι στο Παγκόσμιο. Να οπισθοχωρούν δείχνουν Γαλλία, Σλοβενία και να ετοιμάζουν τα όπλα τους οι δύο εντελώς απρόβλεπτες τα τελευταία χρόνια Σερβία και Ρωσία.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
