Αθλητισμός και... θέατρο

Χρόνια τώρα ήθελα να γνωρίσω από κοντά τον Γιώργο Παρτσαλάκη και όταν έφτασε η ώρα να συμβεί αυτό, παραλίγο να τα… γκρεμίσω όλα! Αφού του συστήθηκα, μπήκαμε στο ασανσέρ και μόλις φτάσαμε, του λέω «περάστε»! Αυτό ήταν! Ανοίγει την πόρτα και μου λέει «αν μου ξαναμιλήσεις στον πληθυντικό, έφυγα»! Στην αρχή μου φαινόταν πολύ δύσκολο, όμως, μετά τα πρώτα λεπτά, με έκανε να νιώσω τόσο άνετα δίπλα του, που και να μη μου το ζητούσε, θα συνέβαινε από μόνο του. Ο Γιώργος, επειδή δεν ήθελε να με… κουράσει (!), πρότεινε μόνος του να έρθει αυτός στο χώρο εργασίας μου και να μη με… τρέχει. Ξέρετε πολλούς που θα τον έκαναν αυτό; Για να μη μακρηγορώ, όμως, πάμε στην κουβέντα μας, στην οποία ειπωθήκαν αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, για το θέατρο, την τηλεόραση, τον αθλητισμό και όχι μόνο, σε μια συνέντευξη με πολύ… ζουμί και καθόλου… παραμύθα!

-Γιατί έχουμε τόσα πολλά θέατρα; Η Αθήνα είναι η πρώτη σε αναλογία πληθυσμού σε αυτόν τον τομέα.

-Πράγματι δεν υπάρχει άλλη πόλη με τόσα πολλά!

-Ναι, αλλά υπάρχει πρόβλημα βιωσιμότητάς τους.

-Αυτό το φαινόμενο είναι έλλειψη σοβαρότητας. Επειδή έχουμε μπει σε μια λογική… τηλεόρασης, που είναι ένα γρήγορο πράγμα και πολύ γρήγορα όλοι γίνονται σταρ, για έξι μήνες, για ένα χρόνο κτλ, έχουν μπει σε αυτή τη λογική και όλα γύρω από το θέατρο και γίνονται πολύ γρήγορα. Άνθρωποι οι οποίοι έκαναν κάτι στην τηλεόραση, θεώρησαν ότι αυτό είναι και το θέατρο, αυτό είναι η τέχνη του ηθοποιού και αποφάσισαν… «γιατί να είμαι κάτω από τον έναν ή τον άλλο και να μην ηγούμαι εγώ του σχήματος». Όλα πλέον λειτουργούν με το «εγώ». Είναι τόσο έντονα μπροστά το «εγώ» σε όλους μας, που δεν δεχόμαστε πια να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας και να τον αξιοποιήσουμε σωστά.

-Έτσι, όμως, «χάνονται αξιόλογες δουλειές… Διότι αν μαζευτούν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες στην ίδια προσπάθεια, το αποτέλεσμα θα είναι σαφώς ανώτερο.

- Είπαμε, υπερισχύει το «εγώ». Είμαι γενικά απελπισμένος και σε επίπεδο ηθοποιών, αλλά και σκηνοθετών. Νιώθω ότι ένας από τους τελευταίους αξιόλογους που έφυγε είναι ο Μίνως ο Βολονάκης. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί υπήρξε ταλέντο και ξαφνικά χάθηκε, αλλά ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και τα προσεγγίζουμε, είναι τόσο πρόχειρα και τόσο… φαστ φουντ και σε αυτό έχει βοηθήσει πάρα πολύ η τηλεόραση.

- Η τηλεόρασή μας είναι τελικά τόσο άσχημη όσο λέγεται;

- Εγώ στην τηλεόραση δουλεύω 15 χρόνια με την ιδιωτική και παλαιότερα έκανα δουλειές και στην κρατική ,είτε σίριαλ, είτε στο θέατρο της Δευτέρας και δεν έχω κανένα λόγο να βρίζω την τηλεόραση. Πιστεύω ότι είναι ένα τρομακτικά δυνατό μέσο, που μπορεί να σε εξοντώσει, να κάνει τεράστιο κακό σε μια κοινωνία, γιατί περνάει απίστευτα πράγματα, αλλά βεβαίως μπορεί και να βοηθήσει και ουσιαστικά. Για αυτόν το λόγο πιστεύω ότι οι ηθοποιοί του θεάτρου (γιατί στο σανίδι γίνεσαι ηθοποιός, εκεί «χτυπιέσαι») όχι μόνο δεν πρέπει να απορρίπτουν την τηλεόραση, αλλά έχουν υποχρέωση να συμμετέχουν. Ένα παράδειγμα μόνο θα δώσω. Όσες φορές ο σπουδαίος ηθοποιός, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, συμμετείχε σε τηλεοπτικές δουλειές, έδωσε ένα άλλο ήθος και μια άλλη ποιότητα σε όλη την παραγωγή.

- Ναι, αλλά δεν είναι κρίμα το ευρύ κοινό να ξέρει μόνο τους «τηλεοπτικούς» ηθοποιούς και οι περισσότεροι να αγνοούν τον Δημήτρη Καταλειφό ή τη Λυδία Κονιόρδου, επειδή δεν τους παρακολουθεί στην τηλεόραση.;

- Τον Μινωτή αλήθεια πόσοι τον ξέρουν; Αλλά μην το παίρνεις έτσι, γιατί απλά είναι μια ποσοτική διαφορά. Τι εννοώ; Εάν στο λεκανοπέδιο υπάρχουν 50.000 άνθρωποι που βλέπουν θέατρο, προσωπικά πιστεύω ότι είναι ζήτημα. Άντε να μιλάμε για 30.000, ενώ το κοινό της τηλεόρασης είναι εκατομμύρια. Επί της ουσίας, όμως, οι άνθρωποι που πηγαίνουν θέατρο γνωρίζουν τους ηθοποιούς που πρέπει να γνωρίζουν.

- Έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει;

- Όσον αφορά εμάς τους ηθοποιούς, έχουμε υποχρέωση να μη δεχόμαστε να μας οδηγούν οι θεατές στο όποιο επίπεδο, αλλά να τους οδηγούμε εμείς. Έχουμε υποχρέωση να παίζουμε, να αποφασίζουμε τι και πως θα το παίζουμε, να εμφανιζόμαστε προσφέροντας κάτι άλλο στο θεατή και προχωρώντας τα πράγματα πιο μπροστά. Κι αν ακόμα ο θεατής είναι πίσω, δεν έχουμε δικαίωμα να παραμένουμε εκεί, αλλά να τους οδηγήσουμε εμείς πιο ψηλά. Κατά συνέπεια, αν ο λαός που βλέπει τηλεόραση θέλει πιο… ευτελή πράγματα, οι υπεύθυνοι έχουν την υποχρέωση να μη δίνουν στο κοινό ό,τι ακριβώς θέλει, όπως, για παράδειγμα, ριάλιτι. Βέβαια, στα ιδιωτικά κανάλια αυτό είναι λίγο δύσκολο να συμβεί, διότι το συγκεκριμένο μέσο συνδέεται με το οικονομικό κέρδος, αλλά τα κρατικά έχουν τη δυνατότητα και ίσως οδηγήσουν τους θεατές σε κάτι πιο ποιοτικό.

- Αλήθεια, ποια σχολή τελείωσες;

- Τη σχολή του Κατσέλη. Ήμασταν έντεκα παιδιά, όχι όπως τώρα με τα πολυμελή τμήματα.

- Ποια ήταν η πιο αγαπημένη δουλειά που έχεις κάνει, όχι από την πλευρά του αποτελέσματος, αλλά του κλίματος;

- Υπήρχαν δουλειές που ήταν σταθμοί στην καριέρα μου και με αυτήν την έννοια θα σου απαντήσω, γιατί κατά τα άλλα έπαιξα στην Επίδαυρό, ήμουν 15 χρόνια στο Εθνικό θέατρο, αλλά έκανα και επιθεώρηση που θεωρείται ένα είδος πιο… ανάλαφρο. Πάντως, ουδέποτε βγήκα στη σκηνή να κοροϊδέψω κανέναν και ουδέποτε αντιμετώπισα τον κάθε ρόλο χωρίς την πρέπουσα σημασία, ανάλογα με το είδος. Οι σταθμοί, λοιπόν, είναι μια παράσταση το 1976 στο θέατρο Κρήτης, με την κωμωδία του Χορτάτζη, η Πανώρια. Κάναμε μία παράσταση στο Λυκαβηττό, εκεί ήταν όλοι οι… θεατράνθρωποι της εποχής και ουσιαστικά από εκεί αναδείχθηκα. Επίσης η πρώτη μου παράσταση στην Επίδαυρο το 1982, στον Πλούτο του Αριστοφάνη, η συμμετοχή μου στον Οιδίποδα επί Κολωνώ με τον Μινωτή, οι Άθλιοι του Ουγκό με τον Τάσο το Χαλκιά, αν και αυτή η δουλειά οικονομικά δεν πήγε καλά, αλλά ήταν πολύ σημαντική και ο Ερωτόκριτος που έκανα πρόπερσι με το θέατρο Κρήτης, που ένιωσα τεράστια ευθύνη αλλά και ηδονή, γιατί μίλησα τον κρητικό λόγο. Παρεμπιπτόντως, φέτος θα κάνουμε την Ερωφίλη και νομίζω ότι θα ξαναβιώσω τα ίδια συναισθήματα.

- Πες μου αγαπημένο σκηνοθέτη και ηθοποιό.

- Ένας ηθοποιός που με καθόρισε ήταν ο Αλέξης ο Μινωτής και ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες ήταν ο Μίνως ο Βολονάκης. Και από εκεί και πέρα, ένας άνθρωπος που λατρεύω, σε διεθνές επίπεδο, είναι ο Ρόμπιν Ουίλιαμς, γιατί μπορεί να κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα, γιατί νομίζω ότι αυτός πραγματικά παίζει, με όλη τη σημασία της λέξης «παίζω». Δηλαδή, φαίνεται ότι αυτό που κάνει το διασκεδάζει, είναι σα να συμμετέχει σε ένα παιχνίδι, όπως στο ποδόσφαιρο ο Ροναλντίνιο. Αυτός πραγματικά σου δίνει την εντύπωση ότι παίζει, διασκεδάζει τον αγώνα, όλο χαμογελάει, είτε σκοράρει είτε χάσει τη μεγάλη ευκαιρία. Και οι δύο χαίρονται αυτό που κάνουν.

- Τι ομάδα είσαι;

- Παναθηναϊκός. Πως έγινα δεν ξέρω, ξέρω, όμως, πως έγιναν οι γιοι μου. Τους έκανα εγώ.

– Ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που έχεις δει;

- Ο Χατζηπαναγής. Παρ’ όλο που είμαι Παναθηναϊκός και έχω δει Δομάζο, υπήρξαν μεγάλοι παίκτες, όπως ο Λουκανίδης ή ο Σιδέρης από τον Ολυμπιακό, αλλά ο Χατζηπαναγής ήταν ασύλληπτος, απίστευτο ταμπεραμέντο. Ναι, η οργάνωση, το παιχνίδι, ο στρατηγός κτλ έχουν σημασία, αλλά αυτό που κλέβει την παράσταση είναι η στιγμή και ο Χατζηπαναγής πρόσφερε πολλές τέτοιες, πολλές μεγάλες στιγμές. Όπως και στο θέατρο υπήρχαν και υπάρχουν λαμπροί ηθοποιοί, αλλά κορυφαίες στιγμές λίγες. Τώρα τελευταία μου έδωσε ο Θύμιος ο Καρακατσάνης, αφού πλέον λίγοι μπορούν να δώσουν τέτοιες μεγάλες στιγμές,

- Πηγαίνεις γήπεδο;

- Πηγαίνω τώρα με το γιο μου, όχι τόσο όμως για μένα, αλλά γι’ αυτόν. Είναι 16 ετών και θέλει να γίνει τερματοφύλακας και να μπει στη Γυμναστική Ακαδημία. Είναι καλός ο Μανόλης, μακάρι να τα καταφέρει.

- Πες μου κάποιον αθλητή που ξεχωρίζεις;

- Τον Κακλαμανάκη. Είναι αθλητής με όλη τη σημασία το όρου «αθλητής», αυτήν την αίσθηση έχω. Νομίζω ότι είναι κορυφαίος αθλητής με άλφα κεφαλαίο.

- Εσύ αθλείσαι καθόλου;

- Καθόλου! Απλά τρώω! Εξασκώ τα σαγόνια μου.

- Υπάρχουν ποδοσφαιρικά πειράγματα στα καμαρίνια;

- Μπα, δεν είμαι φανατικός εγώ. Παλαιότερα με τους Καληώρα και Χαλκιά, που ήμασταν στο Εθνικό και είναι και οι δύο Ολυμπιακοί, γινόταν το έλα να δεις! Και όταν τότε βρεθήκαμε με τον Κοντογιαννίδη, που είναι φίλος της ΑΕΚ, τι να σου λέω!

- Πως το βλέπεις το φετινό πρωτάθλημα;

- Ο Παναθηναϊκός, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, έδωσε αρκετούς παίκτες και έχει αλλάξει πρόσωπο. Παλαιότερα είχε μια εξαιρετική ομάδα, τώρα είναι ξανά στη φάση της δημιουργίας ενός καλού συνόλου, αλλά δεν πιστεύω τώρα ότι είναι καλά! Ίσως όμως να καταφέρει να μονταριστεί με το Μαλεζάνι και το εύχομαι, γιατί στενοχωριέται πολύ ο γιος μου! Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με μεγάλο μέσο όρο ηλικίας. Θα μου πεις, δεν βλέπεις τα χρόνια σου… (γέλια), δεν ξέρω αν έχει μέλλον αυτή η ομάδα. Αυτό που συμβαίνει με την ΑΕΚ φέτος είναι πολύ συγκινητικό, είναι άξιο λόγου και εύχομαι να είναι μια αρχή και να ακολουθήσουν κι άλλοι.

- Ποιος θα πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ ;

- Θέλω να το πάρει η Μπαρτσελόνα, λόγω του Ροναλντίνιο.

- Πώς βίωσες της επιτυχία της Εθνικής το καλοκαίρι;

- Ήμουνα σε διακοπές και το απόλαυσα. Φέτος ήταν το δεύτερο καλοκαίρι που δεν δούλεψα, από τα 31 που είμαι στο θέατρο, γιατί έφτιαχνα το πατρικό μου σπίτι στα Χανιά. Το έζησα «γερά» με την οικογένεια και όλη την ώρα… συντονισμένος. Ήταν στιγμές απίστευτες και ακόμα αναρωτιέμαι πως έγινε αυτό. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο αυτό μπορώ να πω!

- Τους Ολυμπιακούς Αγώνες;

- Ναι, ήμουν ακόμα στην Κρήτη. Από κοντά είδα μόνο τον τελικό του ποδοσφαιρικού τουρνουά με τους γιους μου, πιο πολύ για να δούμε το νέο ΟΑΚΑ και να ζήσουμε το όλο κλίμα με τους εθελοντές κτλ.

- Από ποιον θα ήθελες να πάρεις συνέντευξη;

- Από τον Μάρκο Βαμβακάρη.

- Ποια θεωρείς ωραιότερη γυναίκα; Μην πεις Ελληνίδα, για να μη σε εκθέσω…

- Δεν μου αρέσουν οι αντικειμενικά ωραίες γυναίκες. Μου άρεσε παλιά η Ανί Ζιραρντό, μια γαλλίδα ηθοποιός. Την έχεις ακούσει ποτέ; Δεν ήταν ωραία γυναίκα, αλλά είχε… ζουμί. Δεν μπορώ να στο περιγράψω. Δεν ήταν η Ρόμι Σνάιτερ, δε σου μιλάω για τέτοιες ομορφιές.

- Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρός;

- Δυο δουλειές ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Αρχιτέκτονας και ηθοποιός. Ακόμα και τώρα, όταν γίνονται μεγάλα έργα, πηγαίνω και βλέπω πως εξελίσσοντα. Για παράδειγμα, με τα Ολυμπιακά έργα άλλαζα διαδρομή για να παρακολουθώ τη δημιουργία. Τρελαίνομαι να βλέπω κάτι να στήνεται από το μηδέν. Είχα τρέλα με αυτό, αλλά ήταν πιο έντονη η επιθυμία μου και η ανάγκη μου να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Αυτή η επικοινωνία είναι κάτι το θεϊκό! Για αυτόν το λόγο έκανα θέατρο, γιατί είχα την ανάγκη της επικοινωνίας, δεν μπορώ καθόλου τη μοναξιά.

- Τα παιδικά σου χρόνια τα πέρασες στα Χανιά;

- Σε ένα χωριό 38 χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, που έχει 70 έως 100 σπίτια, τα Καλουδιανά. Θυμάμαι στην πλατεία του χωριού έναν τεράστιο ευκάλυπτο που είχε φυτέψει ο παππούς μου, το σπίτι στη μια πλευρά της πλατείας στο οποίο γεννήθηκα και μεγάλωσα μαζί με τα τρία αδέλφια μου. Έφυγα στα 18 μου, με την ελπίδα του πατέρα μου (τη μητέρα μου την έχασα όταν ήμουν 9 ετών) κάτι να σπουδάσω, αλλά κάποια στιγμή τον ενημέρωσα ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο. Τότε δεν το πήρε και τόσο καλά, αλλά ήταν δημοκρατικός άνθρωπος. Με άφησε να το κάνω και όταν πέρασαν έξι μήνες που ήμουν στη σχολή, πήρε τηλέφωνο τον Κατσέλη, χωρίς να πει το όνομά του και ρώτησε αν υπάρχει εκεί κάποιος μαθητής Παρτσαλάκης και αν είναι καλός. Η απάντηση και στα δύο ήταν θετική και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να με πάρει τηλέφωνο και να μου πει τι έγινε, συμβουλεύοντας με να προχωρήσω.

- Τι όνειρα έχεις;

- Δεν έχω στόχους στη ζωή μου. Δεν πιστεύω ότι στόχος ενός ηθοποιού είναι κάποιοι ρόλοι, στόχος είναι να κάνει θέατρο. Με αφορά η διαδρομή και όχι το αποτέλεσμα.. Σκέψου να μπεις σε ένα τρένο για τη Θεσσαλονίκη και να μη σε απασχολεί παρά μόνο ο Λευκός Πύργος, χάνοντας ταυτόχρονα όλη αυτήν την υπέροχη διαδρομή. Ναι, να πάμε κάπου, αλλά έχει σημασία και πως θα πάμε. Το όνειρό μου είναι να ανεβαίνω πάνω στη σκηνή και φυσικά το πρώτο από όλα είναι να είναι καλά τα παιδιά μου και να κάνουν στη ζωή τους αυτό που θέλουν, ανεξάρτητα το πόσο θα πετύχουν.

- Πες μου τα θετικά και τα αρνητικά σου σημεία;

- Η υπερβολή! Είναι το απόλυτα θετικό μου, αλλά και ταυτόχρονα το απόλυτα αρνητικό. Καπνίζω πολύ, τρώω πολύ, δουλεύω πολύ, εκνευρίζομαι απίστευτα. Η ζωή μου είναι ένα «άσπρο- μαύρο». Δεν μου αρέσουν οι αποχρώσεις πολύ. Είμαι γενικά υπερβολικός άνθρωπος.

- Η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή;

- Η χειρότερη στιγμή είναι όταν ήμουν 9 ετών και έχασα τη μητέρα μου. Η θεατρική μου χειρότερη στιγμή ήταν ένας εφιάλτης. Το 1982 στην Επίδαυρο, παίζοντας τον Πλούτο, μπαίνουμε από την πάροδο, κάνουμε μια στροφή και πέφτω σ’ ένα κούτσουρο, σηκώνω τα μάτια και ξεκινάω το έργο, λέω «Ω Δία» και μένω, μπροστά σε 10.000 θεατές, κολλάω. Σε αυτήν την παύση επάνω, νόμισε το κοινό ότι ζητούσα το χειροκρότημα, αλλά εγώ το έκανα γιατί έμεινα. Την ώρα που έπεφτε το χειροκρότημα, εμένα μέσα σε αυτά τα τρία τέσσερα δευτερόλεπτα, πέρασε όλη η ζωή από τα μάτια μου και είπα κάποια στιγμή ή συνεχίζεις και τα λες ή εγκαταλείπεις το θέατρο. Εάν δεν έπεφτε το χειροκρότημα, η επόμενη μου αντίδραση θα ήταν «συγγνώμη, δεν μπορώ να συνεχίσω, φεύγω». Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν γεννήθηκε ο πρώτος γιος μου, γιατί ο γιατρός μας είχε πει ότι ήταν κορίτσι και ήμουν μέσα στον τοκετό και τελικά βγήκε αγόρι, ο Μανόλης. Όχι ότι και με τη γέννηση του Διαμαντή δε χάρηκα το ίδιο, απλά για αυτόν ήξερα ότι θα ήταν αγόρι.

- Αν ήσουν γυναίκα, ποια θα ήθελες να ήσουν;

- Είναι το μόνο πράγμα που δε θα ήθελα να μου συμβεί!

- Με την πολιτική ασχολείσαι;

- Βέβαια. Ήμουν χρόνια συνδικαλιστής. Μου αρέσει να συμμετέχω στα κοινά, έχω άποψη για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

- Είχες προτάσεις για να κατεβείς υποψήφιος βουλευτής;

- Ναι, αλλά αρνούμαι. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση.

- Σε ενοχλεί η δημοσιότητα;

- Όχι, γιατί δεν προσπαθώ να φτιάξω μια δημόσια εικόνα ξένη από την πραγματική μου. Για παράδειγμα, στο περίπτερο κατεβαίνω με τις παντόφλες, δεν θέλω να πουλήσω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Στο δρόμο περπατάω, μου λένε γεια και χαιρετάω και εγώ. Απλά η διαφορά είναι ότι εσύ όταν περπατάς θα συναντήσεις δυο γνωστούς και θα τους χαιρετήσεις, ενώ εγώ θα χαιρετήσω περισσότερους.

- Η πιο ακραία εκδήλωση θαυμασμού;

- Από φιλικό χτύπημα στην πλάτη, έπαθα λουμπάγκο! Μου λέει ο άλλος «γεια σου μεγάλε», βαράει μια και μου… κατέβασε τον ώμο.

- Με ποιον θα ήθελες να συνεργαστείς;

- Έχω συνεργαστεί σχεδόν με όλους.

- Καλύτερη συνεργασία;

- Με τον Τάσο Χαλκιά.

Το κασετόφωνο έκλεισε, καθήσαμε πιο αναπαυτικά στους καναπέδες και αρχίσαμε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, με πιο χαλαρή διάθεση, με κύριο συστατικό το χιούμορ και με πολλές πολλές αλήθειες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αργήσουμε στα ραντεβού μας, να περάσουμε επιπλέον δύο ώρες μαζί και να νιώθω τον Γιώργο φίλο μου! Μετά από αυτήν την τρίωρη (συνολικά) συνάντηση, αποκλείεται να του ξαναμιλήσω στον πληθυντικό και κατάλαβα για ποιο λόγο ο ίδιος μου το ζήτησε από την πρώτη στιγμή! Μακάρι Γιώργο ο Μανολιός σου να γίνει αξιόλογος τερματοφύλακας, όπως ονειρεύεται και μετά από λίγα χρόνια να είσαι παρών όταν θα του παίρνω συνέντευξη!

Επιμέλεια: Σταύρος Χονδροθύμιος