Ενας βλαξ προστάτης του ποδοσφαίρου (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Η τακτική τού «χαρίζω» ή «σβήνω τα βερεσέδια» αποτελεί ένα μέρος της φιλοσοφίας μας ως λαού. Πρόκειται για το παζάρι (διαπραγμάτευση) που γίνεται από αρχαιοτάτων χρόνων προκειμένου να αποσπάσει κανείς όσο το δυνατόν περισσότερα από τον οφειλέτη, για τον οποίο γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν δύναται να πληρώσει ούτε καν το πρωτογενές κεφάλαιο της οφειλής του, πόσω μάλλον τους τόκους, τα πρόστιμα, τις προσαυξήσεις τέλος πάντων.

Τελικά δεν πρόκειται απλώς για μια τακτική ή μια παράμετρο της πολιτικής μας ζωής, την οποία μάλιστα αποδεχόμαστε ακυρώνοντας νόμους και διατάξεις που ισχύουν για όλους τους άλλους ή σχεδόν για όλους και όχι για τις ομάδες που έτσι κι αλλιώς παραμένουν κρατικοδίαιτες και επιπροσθέτως δημιουργούν υπέρογκα χρέη σε βάρος του Δημοσίου.
Κάποια στιγμή ονομάστηκε «ειδική εκκαθάριση», ήρθε και το άρθρο 44, εμφανίστηκε και η τροπολογία του Ορφανού και ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε.

Θα υποστηρίξουν ότι επειδή δεν πρόκειται να εισπράξουν ποτέ τα χρήματα που χρωστούν οι ομάδες και που έχουν διπλασιαστεί λόγω των προσαυξήσεων, το κράτος εφαρμόζει μια διαφορετική τακτική, που θα το οδηγήσει στην είσπραξη σημαντικών ποσών σε βάθος χρόνου. Αντί να εφαρμόσει τον νόμο και να ρίξει στον Καιάδα τις ομάδες αντιμετωπίζοντας το πολιτικό κόστος, τις διευκολύνει για ΟΣΑ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ και θα τα εισπράξει σε 12 χρόνια. Πολύ καλά κάνει…
Φαίνεται, όμως, ότι υπάρχει ένα σημαντικό κενό σε όλη αυτή την αγαθοεργία της πολιτείας προς τους φοροφυγάδες του αθλητισμού: δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι αυτές οι ίδιες ομάδες ή και κάποιες άλλες δεν θα δημιουργήσουν και πάλι τεράστια χρέη και θα περιμένουν κάτι ανάλογο στο μέλλον, σαν τις παραπάνω ρυθμίσεις, για να ξεφύγουν από έναν ασφυκτικό κλοιό που επισύρει –υπό κανονικές συνθήκες– τη διάλυσή τους. Και βέβαια, όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά, από όσα μας έχει διδάξει η ιστορία, ότι το σκηνικό με τις ομάδες που χρωστούν στο Δημόσιο, σε εργαζόμενους και όπου αλλού θέλετε, δεν πρόκειται να καταρρεύσει. Θα εξακολουθεί να υπάρχει.

Ούτε ο απλός φορολογούμενος που διώκεται για μερικά ευρώ μας ενδιαφέρει ούτε και οποιοσδήποτε άλλος που στο πλαίσιο της μικροπολιτικής ασκεί κριτική στις περιβόητες ρυθμίσεις επειδή δεν ισχύουν για όλους μας. Οχι, θα αποφύγουμε τέτοιου είδους αντιπαραβολές, γιατί δεν πρόκειται να οδηγηθούμε σε ουσιαστικό συμπέρασμα στο γενικότερο αλαλούμ.
Αλλά δεν υπήρξε ποτέ μέριμνα γι' αυτούς που, έπειτα από όποιες ρυθμίσεις έχουν γίνει, δημιούργησαν και πάλι χρέη, έγραψαν στα παλιά τους υποδήματα το κράτος και περίμεναν εν μέσω συγκεντρώσεων και συλλαλητηρίων πότε θα τους φέξει… Και δεν ξεχνούν ποτέ τη γνωστή μίζερη επιχειρηματολογία της σύγκρισης: γιατί μπήκε κάποτε ο Ολυμπιακός σε ευνοϊκή ρύθμιση και δεν μπαίνει τώρα κι ο ΠΑΟΚ; Γιατί κάποτε ο Αρης με το άρθρο 44 δεν πλήρωσε και ο Ηρακλής δεν αντιμετωπίζεται το ίδιο;

Οταν βρεθεί ένας βλαξ και ταυτόχρονα ήρωας που θα αποφασίσει για την ομάδα του ότι πρέπει να πληρώσει όπως επιβάλλει ο δίκαιος και καθαρός νόμος, θα έχουμε κάνει ένα τεράστιο βήμα εμπρός. Αν πάλι αποφασίσει ότι εφόσον δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη που δημιούργησε θα δεχθεί τις κυρώσεις που αναφέρονται σε υποβιβασμό, τότε είναι που θα πρέπει να του στήσουμε ένα άγαλμα και ίσως να τον ανακηρύξουμε προστάτη του ποδοσφαίρου.