Επιτυχία το να κάνουν καριέρα και όχι να στεφθούν μόνο πρωταθλητές (SportDay/Σωτηρακόπουλος)

Η πραγματική αποτίμηση της επιτυχίας αυτών των παιδιών στην Αυστρία θα μπορέσει να γίνει σε τρία με τέσσερα χρόνια. Μόνο, δηλαδή, αν αυτή η φουρνιά συνεχίσει και τροφοδοτεί πρώτα τις Ελπίδες και στη συνέχεια τους Ανδρες θα μπορούμε να μιλάμε για πραγματική αξιοποίηση. Κακά τα ψέματα, ένας τίτλος σε αυτό το επίπεδο δεν θα σημαίνει τίποτα το ιδιαίτερο αν δεν εκμεταλλευτούμε αυτά τα παλικαράκια με τον καλύτερο τρόπο. Να σημειώσουμε πως σε αυτό το επίπεδο το να μπορέσει κάποιος να διακριθεί δεν αποτελεί εγγύηση καριέρας. Χώρες με πολύ μεγαλύτερη παράδοση από εμάς δεν καταφέρνουν να περισώσουν περισσότερους από δύο ή τρεις παίκτες που κάνουν τελικά μεγάλη καριέρα.

Κατά καιρούς αυτό το τρόπαιο, των Νέων, είτε με όριο ηλικίας κάτω των 18 έως το 2002 είτε με όριο τα 19 χρόνια, όπως ισχύει από τότε, πήγε σε χέρια ομάδων που δεν υπολογίζονται ως δυνάμεις πρώτης γραμμής. Στον τελικό έφτασαν πολλές φορές χώρες δεύτερης ταχύτητας. Η Πολωνία, η Ιρλανδία, η Σλοβακία, η Τουρκία, η Ελβετία, η Σκωτία είχαν την ευκαιρία τους με διάκριση σ' ένα ή παραπάνω τουρνουά. Κάποιες εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία, όπως οι Τούρκοι, που έφτασαν στην τρίτη θέση του Μουντιάλ το 2002 και οι Ελβετοί με την ομάδα που έφτιαξε ο Κουν τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι άλλοι δεν είδαν διαφορά. Μάλιστα, οι Πολωνοί μετά την επιτυχία του '81 αλλά και του 2001 δεν ευτύχησαν να παρακολουθήσουν τα ταλέντα τους να εξελίσσονται. Επίσης, ακόμα και από τις λεγόμενες μεγάλες χώρες, ελάχιστες φορές οι μικροί έκαναν το άλμα και δικαίωσαν τις υποσχέσεις που άφησαν. Για καθέναν Ανρί (που ήταν ο σκόρερ του τελικού για τη Γαλλία το 1996) υπάρχουν πολλοί άλλοι που χάθηκαν. Για κάθε Φίλιπ Λαμ (που μάλιστα ήταν αναπληρωματικός στη Γερμανία το 2002) υπάρχουν άλλοι δέκα παίκτες που παλεύουν εδώ και πέντε χρόνια να κάνουν κάτι στην καριέρα τους. Η Ισπανία έχει βγάλει τα τελευταία δέκα χρόνια πολλά αστέρια από αυτές τις ομάδες (Τόρες, Ινιέστα, Κασίγιας, Ρέγες, Γκούτι, Χουάνφραν), έχοντας κατακτήσει μαζί με τους Γάλλους τα πιο πολλά Κύπελλα, αλλά ποτέ σε επίπεδο Ανδρών τα ταλέντα της δεν δικαιώνουν τις προσδοκίες.

Δύσκολη συνέχεια

Από ολόκληρο το ρόστερ ομάδων που νίκησαν στο παρελθόν, μόνο ένας ή δύο παίκτες έκαναν μεγάλη καριέρα, κάτι που αποδεικνύει πόσο δύσκολη είναι η επόμενη μέρα γι' αυτά τα παιδιά. Από τη Δυτική Γερμανία του 1981 μόνο ο Βόλφαρτ τα κατάφερε και στην Ανδρών, από τη Σκωτία του '82 μόνο ο Πολ ΜακΣτέι έγινε διεθνής με διψήφιο αριθμό συμμετοχών στο επόμενο επίπεδο. Αντίθετα, η Ιταλία του 1995, που συνετρίβη από την Ισπανία στον τελικό, τροφοδότησε την περσινή πρωταθλήτρια κόσμου με τον Τότι, τον Πίρλο και τον Μπουφόν. Χαρακτηριστικό μάλιστα πως ο πιο ακριβοπληρωμένος τερματοφύλακας εδώ και χρόνια ήταν σ' εκείνο το τουρνουά αναπληρωματικός του Μόργκαν ντε Σάνκτις.

Η Αγγλία του 1993 διέθετε Σκόουλς, Γκάρι Νέβιλ, Κάμπελ και είχε τον πρώτο σκόρερ του τουρνουά Ρόμπι Φάουλερ. Ολοι τους έπαιξαν και στην εθνική Ανδρών, αλλά αυτός που ήταν το αστέρι της ομάδας τότε, ο Λι Σαρπ, όχι μόνο δεν έκανε το ανάλογο «μπαμ» σε διεθνές επίπεδο, αλλά ο Φέργκιουσον τον «τελείωσε» γρήγορα και από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ακούγεται επίσης περίεργο, αλλά την ίδια εποχή μια χώρα να είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης τόσο στους Ανδρες όσο και στους Νέους έχει συμβεί μόνο δύο φορές. Το 1981 με τη Δυτική Γερμανία και το 2000 με τη Γαλλία. Η Ελλάδα μπορεί απόψε να γίνει μόλις η τρίτη χώρα που θα το έχει πετύχει, και αυτό από μόνο του θα οριοθετεί μία επιτυχία.

Kρίκοι αλυσίδας

Αυτό όμως που θα διαφοροποιήσει οποιαδήποτε άλλη επιτυχία του παρελθόντος από την τωρινή θα είναι η σωστή προώθηση των παιδιών αυτών και η αξιοποίηση του Νίκου Νιόπλια. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, που συνήθως οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί λειτουργούν σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας από τους Παίδες στους Ανδρες διαμέσου των Νέων και των Ελπίδων, η περίπτωση Νιόπλια θα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Θα τον έβαζαν για τρία χρόνια στις Ελπίδες και μετά το 2010 θα του ανέθεταν την εθνική Ανδρών. Η Πορτογαλία, άλλη παραδοσιακή δύναμη στους μικρούς, εκμεταλλεύτηκε τη χαρισματική της φουρνιά του 1989 και του 1991 (Φίγκο, Κόστα, Κόουτο, Ζοάο Πίντο, Σα Πίντο, Μπαΐα) που πήραν τους τίτλους στο Euro και στο Μουντιάλ των Νέων και Ελπίδων, ανεβάζοντάς τους στην Ανδρών μαζί με τον μέντορά τους, τον Κεϊρόζ. Αν αυτή η φουρνιά δεν προσεχτεί, δεν θα έχει έρθει η συντέλεια του κόσμου, αλλά θα έχει χαθεί μια τεράστια ευκαιρία. Αν τα παιδιά αυτά δεν τα ρίξουμε κάποια στιγμή στα βαθιά, θα έρθει η ώρα που δεν θα θυμάται ο κόσμος τα ονόματά τους.

Tους ξέχασε ο χρόνος

Γιατί ποιος θυμάται σήμερα πως και το 1999 μπήκαμε στην τετράδα και παίξαμε μικρό τελικό κόντρα στην Ιρλανδία στην ίδια διοργάνωση; Τότε βέβαια λεγόταν under 18 και είχε γίνει στη Σουηδία. Μήπως κανείς μπορεί να μας βοηθήσει και να μας πει τι απέγιναν εκείνα τα ταλέντα; Για καθέναν Χαριστέα και Δημήτρη Παπαδόπουλο που έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης υπάρχουν και οι Βακουφτσής, Νάστος, Γκόγκας που η καριέρα τους δεν έκανε άλματα. Για καθέναν Ταβλαρίδη ή Ταραλίδη ή Θεοδωρίδη, που τουλάχιστον έκαναν μεταγραφές και καλά συμβόλαια, υπάρχουν άλλοι τρεις, τέσσερις, πέντε παίκτες που έμειναν αιώνια ταλέντα, σαν τον Μελαμπιανάκη. Παίκτες που τους ξέχασαν ο χρόνος και ο κόσμος.

Για τους σταρ αυτού του τουρνουά το καλό είναι πως ήδη έχουν επαγγελματικά συμβόλαια. Πως ήδη κάποιοι ανήκουν σε ομάδες πρωταθλητισμού. Και πως κάποιοι άλλοι έκαναν ήδη καλά βήματα υπογράφοντας σε ομάδες που θα τους προσέξουν. Το αληθινό στοίχημα θα είναι στην αποστολή της Ανδρών του χρόνου στο Euro να είναι και κάποιος ή κάποια από αυτά τα παιδιά. Ναι, αυτό θα αποτελεί, για τα δικά μας μυαλά στην Ελλάδα, πραγματική υπέρβαση.