Πιο πολύ από τα «μπράβο» χρειάζεται εμπιστοσύνη (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Για ένα μόνο χαίρομαι: επειδή η επιτυχία της Εθνικής Νέων αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ποδοσφαιριστές και το αληθινό πρόβλημα δεν είναι η παραγωγή τους, αλλά η νοοτροπία των παραγόντων που καιροσκοπικά προτιμούν από την αξιοποίησή τους την αγορά του πρώτου περίεργου φθηνού γυρολόγου που θα τους προτείνει ένας μάνατζερ. Και για ένα μόνο λυπάμαι: διότι δεν έχω τη σιγουριά ότι στο επόμενο πρωτάθλημα αυτοί οι παίκτες θα είναι πρωταγωνιστές.

Γίνεται μια προσπάθεια να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι αυτά τα παιδιά ήρθαν από τα ερασιτεχνικά και εντοπίστηκαν από το πουθενά: δεν είναι έτσι. Οι περισσότεροι παίκτες της Εθνικής Νέων είχαν σταθερές παρουσίες με τις ομάδες τους στο πρωτάθλημα των Νέων, που γίνεται με έξοδα της Σούπερ Λίγκας εδώ και πέντε χρόνια διότι το έχει επιβάλει η ΟΥΕΦΑ. Ο Παπασταθόπουλος παίζει στην ΑΕΚ, το ίδιο και ο Πλιάτσικας. Ο Νίνης έβγαλε μάτια πέρυσι στον Παναθηναϊκό. Ο Παπαδόπουλος και ο Ιωαννίδης ανήκουν στον Ηρακλή. Ο Λαμπρόπουλος έπαιζε στη Θύελλα Πατρών και ο Μπουκουβάλας στον Παναιτωλικό πριν τους πάρει και τους δύο ο Γιώργος Δώνης στη Λάρισα.

Ο Δημούτσος ήταν πρωταγωνιστής στην άνοδο του Φωστήρα και ο Αποστολόπουλος με τον Ανδρούτσο είναι παίκτες του Ατρομήτου Περιστερίου. Ο Μονιάκης είχε γίνει βασικός πέρυσι στον ΟΦΗ. Στην πλειονότητά τους τα χαρισματικά πιτσιρίκια του Νίκου Νιόπλια που προκρίθηκαν στον τελικό είναι παιδιά του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Αναδείχθηκαν από τις υποδομές των συλλόγων τους και βελτιώθηκαν όταν πήραν ευκαιρίες για να αγωνιστούν με τους μεγάλους. Υπάρχει και η κλασική εξαίρεση στον κανόνα, ο πολύτιμος Μήτρογλου, που ήρθε από τη Γερμανία και χθες έκανε τη ζημιά στους Γερμανούς!

Ευκαιρίες

Οι περιπτώσεις του Νίνη, του Παπασταθόπουλου και του Μονιάκη είναι οι πιο ενδεικτικές. Και οι τρεις (μαζί με τον Μήτρογλου) ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα, κυρίως για την ικανότητά τους να στέκονται στο γήπεδο. Ο Παπαδόπουλος (που είναι ο δικός μου MVP) έχει μια μοναδική ικανότητα προσαρμογής: παίζει σωστά όπου τον βάλεις. Ο Μπουκουβάλας είναι τσακαλάκι –δεν είναι τυχαίο ότι και στο ματς με την Ισπανία και στο ματς με τη Γερμανία, μολονότι αρχικά πιέστηκε, στο τέλος ήταν οι αντίπαλοι αυτοί που υπέφεραν από τις προωθήσεις του. Ολοι οι μικροί έχουν καλά στοιχεία, αλλά οι τρεις και ο Μήτρογλου ξεχωρίζουν επειδή πήραν ευκαιρίες και έπαιξαν στην Α' Εθνική.

Πάθος

Στη βάση της επιτυχίας της συγκεκριμένης ομάδας υπάρχει η θέληση των παικτών που την αποτελούν να δείξουν πόσο αξίζουν. Κόντρα στην πληρέστερη Γερμανία οι παίκτες του Νιόπλια έκαναν ένα μεγάλο παιχνίδι πάθους: το πάθος είναι χρήσιμο, αλλά η εξέλιξη ενός ποδοσφαιριστή δεν μπορεί να βασίζεται σε αυτό. Οι παίκτες αυτοί θα βελτιωθούν κι άλλο μόνο αν παίξουν. Κυρίως, αν παίξουν στις ομάδες που τους ανέδειξαν.

Επιλογές

Εβλεπα αυτά τα παιδιά και αναρωτιόμουν για ποιο λόγο του χρόνου να μην είναι βασικοί ή έστω πρώτες επιλογές στις ομάδες που ανήκουν. Στο κέντρο της άμυνας του Περιστερίου δεν θυμάμαι να αγωνιζόταν πέρυσι ο Μπεκενμπάουερ: κάτι Βραζιλιάνοι έπαιζαν, οι μισοί εκ των οποίων χάθηκαν στην πορεία. Στον περσινό Ηρακλή παίκτης σαν τον Παπαδόπουλο σίγουρα δεν υπήρχε –κι όμως, το παιδί ευκαιρίες δεν πήρε. Ο Ιωαννίδης χρησιμοποιήθηκε λίγο και ως αριστερός μπακ: δεν είναι τέτοιος και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Αν αυτοί οι δύο δεν πάρουν χρόνο συμμετοχής ούτε και φέτος, θα πρόκειται για έγκλημα. Οπως θα είναι έγκλημα αν δεν αγωνιστεί ο Λαμπρόπουλος στη Λάρισα, δεν πάρει χρόνο συμμετοχής στον ΠΑΟ ο Δημούτσος ή αν γίνει ο Μήτρογλου ο νέος Μενδρινός, ο οποίος στον Ολυμπιακό στα 24 του θεωρείται ακόμα ταλέντο, το οποίο ο Λεμονής δοκιμάζει στην προετοιμασία.

Πλάνα

Αυτό είναι το ζήτημα και όχι το αν οι Νέοι θα βγουν ή δεν θα βγουν πρωταθλητές Ευρώπης. Αντε και βγήκαν. Αν κανείς του χρόνου δεν είναι στα πλάνα του προπονητή του, τι να τον κάνω εγώ τον τίτλο; Να θυμόμαστε ότι ένα καλοκαίρι που είχε καύσωνα κάτι πιτσιρίκια που δεν τα ήξερε κανείς γύρισαν ένα ματς με τη Γερμανία, μολονότι έπαιζαν με παίκτη λιγότερο; Μα αυτό, έτσι κι αλλιώς, όποιος το είδε δύσκολα θα το ξεχάσει.

Συγκίνηση

Για την ώρα οι Νέοι μάς πρόσφεραν μια μεγάλη συγκίνηση –το θέμα είναι τι θα τους προσφέρουμε εμείς. Το καλό της ιστορίας είναι ότι ο Νίκος Νιόπλιας απέδειξε ότι οι θεωρίες περί έλλειψης ποδοσφαιριστών δεν στέκουν. Υπάρχουν παίκτες –πάντα υπήρχαν. Αλλά οι παίκτες για να βγουν, να βελτιωθούν, να ξεχωρίσουν, πρέπει να πάρουν ευκαιρίες, πρέπει να παίξουν: άλλος τρόπος δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο για να γίνεις πρωταθλητής.

Ρόστερ

Την ώρα που οι Νέοι σφράγιζαν το εισιτήριο του τελικού, κοίταζα τα ρόστερ των ομάδων στις οποίες αυτοί οι μικροί γίγαντες ανήκουν. Κάθε ματς που ο Ασκάρατε θα κλέβει από τον Παπασταθόπουλο θα είναι λόγος για να επέμβει εισαγγελέας. Αν ο Μήτρογλου γίνει τρίτος αναπληρωματικός φορ του Ολυμπιακού πίσω από τον 35χρονο Κοβάσεβιτς και τον Φέλιξ Μπόρχα, καλύτερα το παιδί να πάει πίσω στη Γερμανία. Αν ο προβληματισμός του Πεσέιρο αφορά τον Ν'Ντιογέ και όχι τον Δημούτσο, ας τον συλλάβει κάποιος σήμερα. Αν ο Βαγγέλης Βλάχος βρει στο ρόστερ του φετινού Ηρακλή καλύτερο παίκτη από τον Παπαδόπουλο, θα πρόκειται για τον νέο Χουντίνι. Αν στον Ατρόμητο θάψουν τον Αποστολόπουλο για να παίξει πάλι κανένας περίεργος Λατινοαμερικανός, τότε ας το πουν του παιδιού, να αλλάξει επάγγελμα.

Ολλανδία

Στην Ολλανδία ο Παπασταθόπουλος, ο Νίνης και ο Μονιάκης τον Σεπτέμβριο θα έπαιζαν στην Εθνική Ανδρών. Στην Ελλάδα βλέπουμε στην Εθνική 34χρονους και βάζουμε το κεφάλι στην άμμο, λέγοντας ότι δεν υπάρχουν παίκτες. Ενώ έχουμε –όπως η ιστορία αποδεικνύει– μερικούς από τους καλύτερους στην Ευρώπη…

Αλληλογραφία

Aπό τον αντιπρόεδρο της Σούπερ Λίγκας, Πέτρο Κόκκαλη, έλαβα την εξής επιστολή, την οποία και δημοσιεύω:

«Αγαπητέ Αντώνη,

Λυπάμαι που αναγκάζομαι να υποσκάψω την αξιοπιστία μιας, απ' ό,τι φαίνεται, εξαιρετικής αναμετάδοσης πολύωρης συζήτησης στην οποία δεν ήσουν παρών, ενημερώνοντάς σε ότι εκφώνησα πολύλεπτο προεκλογικό λόγο στους συνεταίρους των οποίων την ψήφο ζήτησα για να εκπροσωπήσω τον συνεταιρισμό μας στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΠΟ. Είμαι βέβαιος ότι θα ανατρέξεις σ' αυτόν τον λόγο όταν φτάσουν στα χέρια σου -ως μη όφειλαν- τα πρακτικά της συνεδρίασης.

Μπαίνω στον κόπο να σου γράψω αυτό, όχι για μία ακόμα ανακρίβεια, αλλά διότι η πάγια πρακτική μου σε κάθε συνεργασία με τους πολυάριθμους εταίρους που συγκροτούν τον κόσμο του ποδοσφαίρου είναι να αναζητώ τη συμφωνία και όχι τη διαφωνία. Ελπίζω να συμφωνήσεις κι εσύ και να είσαι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, προκειμένου να έχουμε το ποδόσφαιρο που όλοι θέλουμε.

Η απόφασή σου για δημοσίευση της επιστολής μου θα είναι ενδεικτική και της θέσης σου.

Φιλικά, Πέτρος Κόκκαλης».


Απάντηση:

Αγαπητέ κ. Κόκκαλη,

1) Περιμένω με αγωνία τα πρακτικά της συνεδρίασης για να διαβάσω τον πολύλεπτο προεκλογικό λόγο. Ομολογώ ότι διαβάζοντας πέρυσι και τα πρακτικά του Δ.Σ. της ΕΠΟ, τα οποία οι ίδιοι σκοτεινοί κύκλοι (η CIA, η Μοσάντ, η ΕΥΠ;) μου προμήθευαν, δεν διάβασα πολύλεπτες δικές σας τοποθετήσεις. Μην το παίρνετε ως μομφή –άλλοι σύμβουλοι δεν πατάνε καν στο μέγαρο της Συγγρού.

2) Ταπεινά σας συμβουλεύω να κάνετε ανοιχτά στον Τύπο Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας. Τι έχει να κρύψει ο συνεταιρισμός; Νομίζω τίποτα. Και σε αυτή την περίπτωση θα αποφεύγαμε και τις εξαιρετικές ή λιγότερο εξαιρετικές αναμεταδόσεις.

3) Αντίθετα από εσάς, εγώ πιστεύω στη δύναμη της διαφωνίας. Αν, βέβαια, έπαιρνα μέρος σε ένα Δ.Σ. στο οποίο προΐσταται ένας φίλος και δικηγόρος του πατέρα μου, για λόγους αστικής αγωγής θα κρατούσα κι εγώ χαμηλούς τόνους –σας καταλαβαίνω.

4) Δεν επιθυμώ να είμαι μέρος καμίας λύσης και κανενός προβλήματος. Πόσω μάλλον όταν πιστεύω ότι στην προκειμένη περίπτωση όλοι αυτοί που εγγυώνται λύσεις είναι μέρος του προβλήματος.

5) Απορώ πώς σας πέρασε από το μυαλό ότι δεν θα δημοσίευα την επιστολή σας. Στους αναγνώστες μου δεν χαλάω χατίρι. Αν θέλετε, μάλιστα, μπορούμε και να το καθιερώσουμε: να μου στέλνετε μία την εβδομάδα.
Να είστε πάντα καλά…