Η υπερβολή που οδηγεί τελικά σε παράνοια (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Για πέμπτη φορά στις τελευταίες επτά διοργανώσεις η Αργεντινή αναδείχτηκε πρωταθλήτρια κόσμου στους Νέους. Τίποτα το περίεργο μέχρις εδώ. Το εκπληκτικό είναι πως τα τελευταία 14 χρόνια που σημειώθηκε αυτό το σερί, σε επίπεδο Ανδρών η Αργεντινή δεν κατάφερε κάτι. Η εξήγηση θα μπορούσε να είναι η αποχώρηση του Μαραντόνα, αλλά αυτό θα αποτελούσε μια απλή δικαιολογία. Η χώρα που γέννησε τον πιο ερωτικό χορό, το τανγκό, οφείλει να γνωρίζει πως υπάρχουν βαθιές αιτίες πίσω από τις αποτυχίες. Με κυριότερη την ανάγκη να βαπτιστεί κάποιος νέος Μαραντόνα.

Η Αργεντινή αυτά τα 14 χρόνια έβγαλε σπουδαίους παίκτες. Από τον Ρικέλμε και τον Σαβιόλα έως τον Αϊμάρ και τον Ντ’ Αλεσάντρο, από τον Ρεδόνδο, τον Βερόν, τον Ορτέγκα έως τον Τέβες και τον Λιονέλ Μέσι, η ανάγκη των Αργεντινών να ανακαλύψουν τον καινούργιο Μεσσία τους έχει οδηγήσει στην υπερβολή. Το επόμενο βήμα ήταν η παράνοια. Θυμάμαι σαν τώρα τους διθυράμβους του 1991 σχετικά με την εμφάνιση του Ντιέγκο Λατόρε στο Κόπα Αμέρικα. Μόλις ο Μαραντόνα είχε βρεθεί θετικός στο ντόπινγκ κοντρόλ στη Νάπολι, η χώρα αναζητούσε τον άνθρωπο που θα την πήγαινε και πάλι στη γη της επαγγελίας. Ο Λατόρε φρόντισε να βάλει τη θηλιά στον λαιμό μόνος του, δηλώνοντας πως «είμαι ίδιος ο Μαραντόνα και μάλιστα χωρίς τα ναρκωτικά». Εννέα παιχνίδια μόλις διήρκεσε η καριέρα του στην εθνική, σημειώνοντας ένα γκολ, και ύστερα από περιπλανήσεις σε πέντε χώρες (κάποτε μάλιστα προτάθηκε στον Παναθηναϊκό) σταμάτησε την μπάλα περνώντας απαρατήρητος.

Το Μουντιάλ του 1994 έμοιαζε το ιδανικό σκηνικό για τον Ρεδόνδο, προκειμένου να αναλάβει τον ρόλο του επόμενου Ντιέγκο. Η τιμωρία του «θεού» για τη χρήση κοκτέιλ εφεδρινών στο μεταξύ μας ματς άνοιγε το πεδίο δόξας για τον νεαρό Φερνάντο. Καταποντίσθηκε όμως και αυτός μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, χάνοντας από τη Ρουμανία. Ο Ρικέλμε, που οδήγησε την Αργεντινή με εμφατικό τρόπο το 1997 στη Μαλαισία στην κατάκτηση του Παγκόσμιου Νέων, πήρε και επίσημα το χρίσμα από τον Ντιέγκο ως διάδοχος, αλλά ουσιαστικά δεν του δόθηκαν ευκαιρίες έως το Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 2005. Ο Σαβιόλα, που μάγεψε το 2001 στο τουρνουά που διοργάνωσε και κατέκτησε η Αργεντινή, επίσης επευφημήθηκε από τον ίδιο τον Μαραντόνα. Στο ίδιο τουρνουά ο Ντιέγκο δήλωσε πως λατρεύει το στυλ του Ντ’ Αλεσάντρο, ενώ λίγο νωρίτερα είχε πλέξει το εγκώμιο του Αϊμάρ. Κανείς απ' όλους αυτούς δεν μπόρεσε να πάρει στις πλάτες του την εθνική ομάδα.

Μόνο ο Μέσι (που ξεπετάχτηκε στο Παγκόσμιο των Νέων στην Ολλανδία το 2005) φαίνεται να κουμαντάρει καλά το βάρος προς το παρόν. Σε αυτό βέβαια έχει συμβάλει και το αγωνιστικό περιβάλλον που τον φιλοξενεί. Αν υπάρχει μία ομάδα που βοηθάει και αναπτύσσει την ικανότητα ενός παίκτη να κυνηγάει και το θέαμα μαζί με την ουσία, αυτή είναι η Μπαρτσελόνα. Είναι στο DNA αυτού του κλαμπ, του οποίου τη φανέλα φόρεσε και ο Μαραντόνα, να λατρεύει τους περφόρμερ. Τους ανθρώπους που σε μία μεγάλη σκηνή δεν ζαλίζονται, αλλά ξετρελαίνονται. Ο Μέσι είναι τυχερός που στη Βαρκελώνη λατρεύουν αυτόν τον τύπο του ποδοσφαίρου. Ομως κι αυτόν υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να τον «πλακώσει» η σύγκριση με τον άνθρωπο που έδωσε στην Αργεντινή μόνος του ένα Μουντιάλ και την πήγε σ' έναν ακόμα τελικό από το πουθενά.

Η τωρινή φουρνιά που πήρε και αυτό το Παγκόσμιο Νέων στον Καναδά είναι γεμάτη αστέρια. Ο Αγουέρο ξεχωρίζει με διαφορά, αλλά δίπλα του υπάρχουν σπουδαία ταλέντα, όπως ο Εβέρ Μπανέγκα, ο Μάουρο Ζάρατε, ο Λεονάρντο Σιγάλι και ο Εμιλιάνο Ινσούα. Ομως ο Ζάρατε, για παράδειγμα, αποφάσισε πως ήδη τα χρήματα έχουν μεγαλύτερη σημασία από τις προοπτικές στη ζωή του, οπότε προτίμησε τη μετακίνηση από τη Βελέζ στο Κατάρ, εισπράττοντας 20 εκατομμύρια δολάρια. Ο Ινσούα έχει υπογράψει κιόλας στη Λίβερπουλ, όμως ως επιλογή για τον ίδιο δεν είναι η πιο σοφή. Πόσες ευκαιρίες μπορεί να πάρει στο αγγλικό πρωτάθλημα ένα τόσο λεπτεπίλεπτο μπακ, την ώρα που παίκτες με τα δικά του χαρακτηριστικά θα ταίριαζαν πιο πολύ σε μία ομάδα της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Οσο για τον Μπανέγκα, η Μπόκα θα τον δώσει αργά ή γρήγορα, αλλά τουλάχιστον δίπλα στον Ρικέλμε έμαθε κάποια κόλπα που θα του χρειαστούν στο μέλλον. Οσο για τον σούπερ σταρ της ομάδας, τον Αγουέρο, η Ατλέτικο Μαδρίτης στην οποία ανήκει παραδοσιακά αποτελεί νεκροταφείο ταλέντων!

Η Αργεντινή αν θέλει κάποια στιγμή οι φουρνιές που βγάζει να της ξαναδώσουν την αίγλη της, οφείλει να σταματήσει την προσπάθεια εξεύρεσης νέου Μαραντόνα. Το έκαναν για χρόνια οι Βραζιλιάνοι με τον Πελέ και το πλήρωσαν. Αν κάποια στιγμή συμβιβαστούν με την ιδέα πως Μαραντόνα δεν θα ξαναβγεί, αλλά αυτοί που έρχονται είναι ικανοί να παίξουν και να νικήσουν στα ίσια τον οποιονδήποτε, θα έχει γίνει το πρώτο βήμα.