Mια Bραζιλία νικήτρια αλλά αγωνιστικά ευνουχισμένη (Sportday / Χ.Σωτηρακόπουλος)

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Βραζιλία νίκησε την Αργεντινή με μεγάλο σκορ. Το πέτυχε, για παράδειγμα, και πιο εμφατικά πριν από δύο χρόνια στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών με 4-1. Δεν ήταν επίσης η πρώτη φορά που η Βραζιλία επικρατούσε στον τελικό του Κόπα Αμέρικα των «αιωνίων» αντιπάλων της. Πριν από τρία χρόνια στο Περού το είχε κατορθώσει ακόμα πιο δύσκολα και σημαντικά με το γκολ του Αντριάνο στις καθυστερήσεις να ισοφαρίζει και μετά στα πέναλτι να κατακτά το τρόπαιο. Ούτε και το 3-0 ήταν κάτι που δεν έχει συμβεί πρόσφατα. Μόλις τον περασμένο Σεπτέμβρη, στο πρώτο φιλικό με τον Ντούνγκα, οι Βραζιλιάνοι στο Λονδίνο είχαν διαλύσει την Αργεντινή με αυτό το σκορ.

Τότε τι ήταν αυτό που έκανε τους Βραζιλιάνους να απολαύσουν τόσο πολύ τη νίκη τους στο Μαρακαΐμπο τα ξημερώματα της Δευτέρας; Μα, απλούστατα το ότι πέτυχαν αυτό τον θρίαμβο σε ένα ματς που ξεκινούσαν ως αουτσάιντερ. Σε μία διοργάνωση που ξεκίνησαν με διασυρμό από το Μεξικό του Καστίγιο. Σε ένα τουρνουά που τα σχόλια για τη «βαρετή ομάδα» που είχε παρατάξει ο Ντούνγκα ολοένα και πλήθαιναν στη χώρα της σάμπας. Και φυσικά σε ένα Κόπα Αμέρικα που η Αργεντινή έφερε όλο το βαρύ πυροβολικό της σε αντίθεση με τη Βραζιλία που είχε τους σταρ εκτός αποστολής. Ο Κακά και ο Ροναλντίνιο αποφάσισαν πως τα μπάνια ήταν απαραίτητα ύστερα από τρία σερί καλοκαίρια με υποχρεώσεις. Κάποιοι άλλοι όπως ο Αντριάνο και ο Ζε Ρομπέρτο δεν θα ήταν μάλλον στα πλάνα του Ντούνγκα πολύ πριν ανακοινώσουν ότι δεν ήθελαν να πάνε στη Βενεζουέλα.

Aγόρασε χρόνο

Ο Ντούνγκα, στην πρώτη του χρονιά ως προπονητής, έκανε την υπέρβαση. Τώρα με την επόμενη μεγάλη διοργάνωση σε τρία χρόνια, το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, έχει όλο τον χρόνο για να ετοιμάσει μία ομάδα που να είναι άκρως ανταγωνιστική. Το Κόπα Αμέρικα δεν θα γίνεται πια ανά δύο χρόνια, αλλά το επόμενο ραντεβού είναι για το 2011. Το Κύπελλο Συνομοσπονδιών θα γίνει σαν πρόβα τζενεράλε του Μουντιάλ σε δύο χρόνια στη Νότιο Αφρική και μέχρι τότε, ο Ντούνγκα αγόρασε αρκετό χρόνο.

Αυτή η Βραζιλία μπορεί να θριάμβευσε, αλλά είναι μακράν η πιο…αντιτουριστική που θυμάμαι σε μεγάλη διοργάνωση. Ο Ντούνγκα, όπως ήταν ως παίκτης, δηλαδή απόλυτα αξιόπιστος ως αμυντικός χαφ, έτσι θέλει να κάνει και την ομάδα. Ομως όπως εκείνος ποτέ δεν σκέφτηκε κάτι περιττό, κάτι που θα έβαζε σε κίνδυνο την άμυνα, κάτι που θεωρείται συνδεδεμένο με τους Βραζιλιάνους παίκτες όπως ένα τακουνάκι ή μία ωραία ντρίμπλα, το ίδιο κάνει και στην ομάδα τώρα. Ας μου επιτραπεί η έκφραση, είναι μία ευνουχισμένη Βραζιλία. Χωρίς ένα κολπάκι, χωρίς κάτι το φαντεζί.

Mόνο η νίκη

Ο τεχνικός της Βραζιλίας παρέταξε μια ενδεκάδα που πρώτα ήθελε να μην αφήνει χώρους, που έπαιζε σύνθετη άμυνα ζώνης με μαν του μαν μαρκαρίσματα στον Ρικέλμε και τον Τέβες και που δεν σκεφτόταν δεύτερη φορά πριν κάνει το φάουλ. Ο Ντούνγκα, όταν ανέλαβε, είπε πως εκείνο που μετράει είναι η νίκη και όχι ο τρόπος που φτάνεις σε αυτή. Ο Φεόλα, ο Σαλντάνια, ο Τέλε Σαντάνα θα έβγαζαν αφρούς από το στόμα, αν έβλεπαν τη Βραζιλία να αγωνίζεται έτσι, αλλά από τις εποχές των 60s και των 80s πέρασε καιρός.

Η Βραζιλία του Ντούνγκα, του αρχηγού δηλαδή που οδήγησε την ομάδα και πάλι σε ένα τίτλο σε Μουντιάλ το 1994 στις ΗΠΑ, είναι μία ομάδα που παίζει όπως οι καλύτερες ευρωπαϊκές του «τόταλ Φούτμπολ» και οι καλύτερες ιταλικές που είδε ποτέ ο «πλανήτης μπάλα». Ολοι μπροστά και όλοι πίσω, ο σέντερ φορ που γυρίζει και μαρκάρει, οι κεντρικοί αμυντικοί που δεν αφήνουν την μπάλα να φτάσει ποτέ στους επικίνδυνους αντιπάλους, τα φάουλ που χαλάνε τον ρυθμό και φυσικά δυνατή διεκδίκηση στις 50-50 μπαλιές. Στην αντεπίθεση η εκρηκτικότητα των Βραζιλιάνων εξέθεσε τους Αργεντινούς που δεν είχαν καλύψεις στην άμυνά τους και που στην επίθεση, αγωνιζόμενοι αφόρητα μονότονα, έγιναν παιχνιδάκι για τους νικητές.

Η στατιστική του ματς ξεγελά όποιον δεν το είδε. Πέντε τελικές προσπάθειες οι Βραζιλιάνοι, οκτώ οι Αργεντινοί που «κέρδισαν» και στα κόρνερ, την κατοχή της μπάλας και τα χιλιόμετρα που κάλυψαν οι παίκτες τους. Και όμως το 3-0 ήρθε τόσο εύκολα, που εξηγείται από το απλό γεγονός ότι κάθε αντεπίθεση των πρωταθλητών «μύριζε» γκολ. Τα 37 σουτ που έκανε η Αργεντινή ήταν πολυτέλεια διότι ούτε ένα από τα απευθείας σουτ δεν ανησύχησε τον Ντόνι.

Pίσκο που βγήκε

Εκείνο που έκανε τον Ντούνγκα να ξεχωρίσει στον τελικό ήταν η διορατικότητά του όταν τραυματίστηκε ο Ελάνο. Με το σκορ ήδη στο 1-0 δεν έβαλε στη θέση του έναν ανασταλτικό παίκτη (όπως τον Φερνάντο για παράδειγμα) αλλά τον Ντάνιελ Αλβες. Ο μπακ της Σεβίλλης έκανε ένα εκπληκτικό ματς, διέλυσε όλη την αριστερή πλευρά της Αργεντινής και σκόραρε για πρώτη φορά με την κίτρινη φανέλα.

Η Βραζιλία σε αυτό το Κόπα Αμέρικα κέρδισε κάποιους παίκτες που δεν θα έβγαιναν αν ο Κακά και ο Ροναλντίνιο και οι άλλοι σταρ δεν πήγαιναν στις παραλίες. Ο Ζόσκε, ο Μινέιρο ακόμα και ο Βάγκνερ Λοβ με τον Ελάνο έκαναν πράματα και θάματα, αλλά και ο Ρομπίνιο, απαλλαγμένος από το άγχος της συνύπαρξης με τους σταρ, έβγαλε τον αληθινό του εαυτό στο γήπεδο.

Η ερώτηση που βασανίζει από πέρυσι και για τα επόμενα χρόνια τους φίλους της Βραζιλίας είναι αν και αυτή η χώρα θα υποταχθεί στον βωμό του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Η απάντηση δόθηκε μεγαλόπρεπα στη Βενεζουέλα. Ναι. Αλλωστε ο Μακιαβέλι ήταν από τη Φλωρεντία. Και ο Ντούνγκα τη μεγάλη του καριέρα με τη φανέλα της Φιορεντίνα την έκανε στο Καμπιονάτο!