Ο καλύτερος αργός παίκτης του κόσμου (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Μπορεί στην Ελλάδα να νομίζουμε ότι το φετινό Κόπα Αμέρικα διοργανώθηκε για να ανεβεί η τιμή πώλησης του Καστίγιο, όμως ο υπόλοιπος ποδοσφαιρικός κόσμος που ξενύχτησε παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη διοργάνωση θα τη θυμάται για έναν άλλο λόγο: επειδή σε αυτή είχε την ευκαιρία να δει τι ράτσας ποδοσφαιριστής είναι ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, ο καλύτερος αργός παίκτης όλων των εποχών.

Εχω μια παράξενη εμμονή με τους αργούς παίκτες -μου αρέσουν όλο και περισσότερο. Οι πιο πολλοί αργοί παίκτες είναι τρομεροί μπαλαδόροι και μυαλωμένοι άνθρωποι -σοφά παιδιά. Οι περισσότεροι έχουν δουλέψει υπερβολικά με την μπάλα. Την ώρα που οι άλλοι τρέχουν σαν τρελοί και πέφτουν στα πόδια των αντιπάλων με τα χίλια ελπίζοντας να κλέψουν καμιά κόντρα και να φύγουν μπροστά, οι αργοί παίκτες κάνουν στην μπάλα φροντιστήριο. Είναι αλήθεια ότι η μπάλα τρέχει πάντα πιο γρήγορα από τον παίκτη, όμως για να πάει εκεί που θέλεις πρέπει να έχεις καλή συνεργασία μαζί της. Ο Ρικέλμε έχει την καλύτερη που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια.

Τουρλουμπούκι

Πιστεύω ότι η αξιοποίηση ενός αργού μπαλαδόρου κάνει έναν προπονητή σπουδαίο: οι συνεχείς απαιτήσεις για γρήγορους παίκτες είναι καιροσκοπισμός. Οι περισσότεροι προπονητές, ειδικά τα τελευταία χρόνια, λένε «θέλω ο παίκτης να είναι γρήγορος» και στο «γρήγορος» στάζει σιρόπι το στόμα τους. Κι εμένα μου αρέσει το γρήγορο ποδόσφαιρο, αλλά οι προπονητές όταν αναφέρονται με λαχτάρα σε γρήγορους παίκτες δεν υπονοούν ότι η ομάδα τους θα παίξει γρήγορο ποδόσφαιρο -δεν το πάνε τόσο μακριά. Απλώς περιμένουν παίκτες με νεύρο, έτοιμους να κλέψουν την μπάλα και να την κουβαλήσουν γρήγορα, την ώρα που κάποιοι άλλοι εξίσου γρήγοροι θα τους κυνηγούν για να την πάρουν πίσω. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο έγινε ένα οργανωμένο τουρλουμπούκι μεταξύ γρήγορων παιδιών από τη στιγμή που οι προπονητές δεν σπάνε το μυαλό τους για το πώς θα αξιοποιήσουν τεχνίτες σαν τον Ρικέλμε.

Ντιέγκο

Η ιστορία του Ρικέλμε είναι η ιστορία ενός παιδιού που απέκτησε ψυχολογικά προβλήματα επειδή αγαπούσε (αγαπάει) να παίζει με την μπάλα. Ο Ρικέλμε το είχε στη μοίρα του να γίνει σούπερ σταρ. Γεννήθηκε στο Μπουένος Αϊρες τον Ιούνιο του 1978, όταν η Αργεντινή του (αργού αλλά υπέροχου) Μάριο Κέμπες γινόταν πρωταθλήτρια κόσμου. Ξεκίνησε από την Αρχεντίνος Τζούνιορς και πήγε στην Μπόκα αρχικά και στην Μπαρτσελόνα στη συνέχεια, ακολουθώντας το μονοπάτι του Ντιέγκο Μαραντόνα. Εγινε πρωταθλητής κόσμου με τη Νέων της Αργεντινής, ψηφίστηκε ως ο καλύτερος Λατινοαμερικανός και κάπου εκεί έμπλεξε με το ευρωπαϊκό συνάφι. Στην Μπαρτσελόνα δεν ήξεραν πώς να τον αξιοποιήσουν, έβλεπαν όμως πόσο σπουδαίος παίκτης είναι. Οταν τον πούλησαν στη Βιγιαρεάλ επειδή απέτυχαν μαζί του, έβαλαν τον πρωτοφανή όρο να πληρωθούν ένα εκατομμύριο ευρώ για κάθε συμμετοχή της νέας ομάδας του σε ημιτελικό και τελικό Τσάμπιονς Λιγκ! Το ίδιο εκατομμύριο η Βιγιαρεάλ θα το πλήρωνε όσες φορές τερμάτιζε στην τετράδα του ισπανικού πρωταθλήματος: τρομερά πράγματα για «αποτυχημένο»!

Ψυχολογία

Τα περασμένα Χριστούγεννα ο Ρικέλμε βαρέθηκε την γκρίνια των Ισπανών και γύρισε στην Αργεντινή, όπου με τη φανέλα της Μπόκα μεγαλούργησε. Ο άνθρωπος που έφυγε από την Ισπανία με ψυχολογικά προβλήματα στο Μπουένος Αϊρες αναστήθηκε. Γιατί; Διότι, αντίθετα από τους Ευρωπαίους, οι Αργεντινοί και οι λοιποί Λατινοαμερικανοί προτιμούν από ένα δεκαθλητή που παίζει ποδόσφαιρο κάνοντας τα εκατό μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα έναν παίκτη που κάνει ό,τι θέλει με την μπάλα, όπως ο Ρικέλμε, και αυτή την προτίμηση ο Ρικέλμε τη νιώθει. Δεν υπάρχουν τακτικά μυστικά στην αναγέννησή του: η Μπόκα και η εθνική Αργεντινής παίζουν ένα παλιομοδίτικο ποδόσφαιρο, που βασίζεται στη λογική «όποιος ξέρει πολλή μπάλα την κρατάει στα πόδια του». Ο Ρικέλμε, που ξέρει πιο πολλή απ' όλους, δεν έχει υποχρεωτικές κινήσεις να κάνει, ούτε απαιτήσεις προπονητή να σεβαστεί: απλώς παίζει. Δίπλα του παίζει ο Βερόν και πίσω τους τρέχουν ο Μασκεράνο και ο Καμπιάσο. Αν ο Μέσι και ο Τέβες ακολουθούν τις εμπνεύσεις τους, η παραγωγική δουλειά είναι εύκολη υπόθεση.

Ευτυχία

Ο Ρικέλμε παίζει με την μπάλα σε κάθε τετραγωνικό του γηπέδου. Δεν αγκομαχά να αποδείξει τίποτα, δεν θέλει να γίνει μέρος ενός πλάνου -το πλάνο είναι χρήσιμο στους άλλους, που δεν έχουν την τεχνική του. Η ευτυχία του προκύπτει από το ίδιο το παιχνίδι. Θυμάμαι το κουρασμένο πρόσωπό του όταν χτύπησε το πέναλτι στον ημιτελικό με την Αρσεναλ πριν από δύο σεζόν: έβλεπες στα μάτια του ότι θα αστοχήσει. Είδα και το πέναλτι που χτύπησε με το Μεξικό: ένα καλλιτέχνημα δύναμης, τεχνικής, ρίσκου και ευστοχίας. Ο άνθρωπος είναι ο ίδιος, απλώς η ψυχή του γιατρεύτηκε.

Ορισμός

Ο Χόρχε Βαλντάνο, που από Λατινοαμερικανούς ξέρει, όταν κάποτε ρωτήθηκε τι παίκτης είναι ο Ρικέλμε απάντησε με τρόπο αφοπλιστικό: «Αν κάποιος θέλει να πάει από μια πόλη σε μια άλλη θα διαλέξει την εθνική οδό. Το αν εκεί θα πατήσει γκάζι ή θα κινηθεί όπως προβλέπεται από τα όρια ταχύτητας εξαρτάται από τον χαρακτήρα του. Για να καταλάβετε τον χαρακτήρα του Ρικέλμε, φανταστείτε κάποιον που όταν πρέπει να κάνει αυτό το ταξίδι, όχι μόνο δεν κάνει προσπεράσεις, αλλά δεν βγαίνει καν στην εθνική! Διαλέγει τον πιο σκληροτράχηλο επαρχιακό δρόμο και ξεκινάει αδιαφορώντας για το πότε θα φτάσει. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει ένα ωραίο ταξίδι»! Ομολογώ ότι δεν έχω ακούσει πληρέστερη περιγραφή για τον χαρακτήρα ποδοσφαιριστή.

Κοινό

Στο φετινό Κόπα Αμέρικα ο Ρικέλμε σκόραρε μέχρι και με απευθείας κόρνερ, έβγαλε ασίστ, ντρίμπλαρε, καλλιτέχνησε, αποθεώθηκε από τον κόσμο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θέλει να γυρίσει στην Ευρώπη. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να αποδώσουν μόνο μπροστά σε ένα κοινό που τους καταλαβαίνει…

Ονειρο Νο 3

Πρέπει οι μπίρες που πίνω στο καφέ του Μήτσου του Μαυρίκη στην Παλαιολόγου να είναι οι καλύτερες στην Αθήνα. Τα όνειρα που βλέπω είναι πλέον υπερπαραγωγές!
Σας διηγούμαι το τρίτο που είδα:

Γινόταν συμβούλιο. Τώρα, πριν από λίγες μέρες, Ο ένας ψιθύριζε στον άλλον, ο Θεοδωρίδης με τον Πιλάβιο, ως συνήθως, έλειπαν και κάποιοι σύμβουλοι είχαν έρθει για να δουν από κοντά τον Τζίγκερ. Ακουγόταν μια γνώριμη φωνή σε βραχνό. «Η Σούπερ Λίγκα», είπε, «έβαλε κάποιες προδιαγραφές για να επιλεγεί κάποιος δικός της αρχιδιαιτητής στην ΚΕΔ. Με βάση τα κριτήρια αυτά προέκυψε ο Γιώργος Μπίκας. Εβαλε όμως κι ένα όριο ηλικίας για τους παρατηρητές. Είπε ότι πρέπει να είναι μέχρι 60 χρόνων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει σεβαστό, το 60 θα γίνει 63!». «Μα γιατί;», ρώτησε ο Νικόλαος Προύτζος, που για κάποιο μυστήριο λόγο (όνειρο είναι και όλα δεν εξηγούνται) ήθελε να περάσει αυτούσια η πρόταση της Σούπερ Λίγκας. Πάγωσε η εικόνα και μπήκε (ποιος άλλος;) ο πολύχρωμος παπαγάλος του Θωμά, ο Νίκος, που με καταδιώκει. «Μην ασχολείσαι», μου είπε, «τρεις είναι που πρέπει να μείνουν στους πίνακες. Ο ένας είναι ο κυρ Παναγιώτης ο Κούτρης, που τον κυνηγούσε ο Κούγιας πέρυσι στο γήπεδο του Αστέρα και εναντίον του έχει βγάλει ανακοίνωση ο Πηλαδάκης, πράγμα που δεν έχει γίνει με παρατηρητή στην ιστορία. Ο δεύτερος είναι ο Κακλαμάνος, που τον θέλουν γιατί πολεμάει την ΟΔΠΕ». «Και ο τρίτος;», ρώτησα μέσα στον ύπνο μου. Ο παπαγάλος γέλασε. «Δεν θα σου πω το όνομα, θα σου πω μια ιστορία. Πριν από χρόνια, όταν τα γραφεία της ΟΔΠΕ ήταν στη Γαμβέτα, στη στοά, ο ήρωάς μας είχε ένα κακό συνήθειο: έπαιζε με το ασανσέρ. Μια μέρα το κρατούσε στον τρίτο όροφο και μιλούσε. Ενας δικηγόρος στον όγδοο, που είχε εκεί το γραφείο του ο άνθρωπος, απελπίστηκε και τον έβρισε. Ο δικός μας θύμωσε και για να τον εκδικηθεί κατούρησε μέσα σε ένα ποτήρι και το έβαλε ακριβώς έξω από το γραφείο του δικηγόρου, να μυρίζει τσίκνα, να μην πατήσει πελάτης! Είναι δυνατόν ένας τέτοιος σατανάς να λείπει από τους πίνακες των παρατηρητών επειδή είναι 61 χρόνων;». «Μα είναι αλήθεια;», ρώτησα. «Αλήθεια ή κολοκύθα με τη ρίγανη, ψάξε βρες ποιος είναι», είπε το πουλί.

Ξύπνησα με μια λιγούρα για πίτα με κολοκύθα. Εχετε φάει;