Δώστε δυό μέτρα πλάτος (SportDay / Δημήτρης Μπαλής)

Ευχαριστώ κατ’ αρχή που ο Αντώνης Πανούτσος καλύπτει με τα σχόλιά του το κενό που παρατηρείται όταν οι Τσοχοχελάκηδες «τρώνε» τη σελίδα μου. Η χθεσινή του αναφορά ήταν απολαυστική σε σημείο που στο Draft, στην καφετερία που πηγαίνω στην Ανθούπολη, η Sportday να είναι διπλωμένη στη σελίδα 2. Σήμερα θα προσπαθήσω να αποζημιώσω αυτούς που στερήθηκαν λόγων…ανωτέρας βίας, τα χθεσινά κείμενα. Θα τους αποζημιώσω όχι με τον τρόπο που επιθυμούν όσοι έχουν χωράφια δίπλα σε ένα στενό επαρχιακό δρόμο. Όχι με χρήματα αλλά με σκέψεις και απόψεις. Εχω ξαναγράψει ότι το χωριό μου η Σελιάνα, είναι ορεινό σε υψόμετρο 750 μέτρων. Είναι το τέταρτο χωριό στη σειρά, ξεκινώντας την 17η Επαρχιακή Οδό από την Αιγείρα στην Αχαϊα, στα σύνορα με την Κορινθία. Οσοι το επισκέπτονται θεωρούν ότι είναι από τα πιο όμορφα χωριά της Ελλάδας, με πράσινο πολύ, οπορωφόρα δέντρα, άφθονο νερό και εξαιρετικό κλίμα. Απέχει περίπου 17 χιλιόμετρα από την παραλία της Αιγείρας, αλλά για να τα καλύψεις με αυτοκίνητο χρειάζεται το λιγότερο 25 λεπτά προσεκτικής οδήγησης. Και αυτό γιατί μετά το πρώτο χωριό τις Αιγές (Λαμπινού), άντε και μετά το μοναδικού κάλλους αρχαίο θέατρο της Αιγείρας (με θέα τον κορινθιακό κόλπο και σκαμμένες τις κερκίδες στο βράχο), ο δρόμος είναι στενός, με επικίνδυνα νεροφαγώματα και απειλητικές κατολισθήσεις. Χρόνια γίνονται μελέτες που μένουν στα συρτάρια γιατί η διαπλάτυνση κοστίζει. Σε ένα σημείο δε, οι ειδικοί θεωρούν ότι χρειάζεται νέα χάραξη, για να λυθεί οριστικά το πρόβλημα με τους βράχους. Πέραν αυτού όμως, στα υπόλοιπα σημεία η διαπλάτυνση θα ήταν εύκολη υπόθεση, αν…Αν έδιναν όλοι δύο μέτρα γης πλάτος, που στο κάτω κάτω δεν πρόκειται να το πάρουν μαζί τους, όταν έρθει η ώρα, σε δυό μέτρα βάθος. Κατανοώ τους ηλικιωμένους που έζησαν Πόλεμο και στερήσεις. Θέλουν να βλέπουν ότι έχουν δικό τους τον τόπο που απόκτησαν με κόπο. Κι ας μην μπορούν να πάνε εύκολα μέχρι εκεί. Καταλαβαίνω ακόμη ότι 5 ρίζες ελιές και 15 σταφίδα, αποφέρουν λίγα μεν χρήματα, αρκετά όμως για έναν αγρότη με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με τις άστατες καιρικές συνθήκες. Δυστυχώς όμως, τα καλλιεργημένα χωράφια συνεχώς λιγοστεύουν. Οι νέοι εγκαταλείπουν τα χωριά και αφήνουν τα χωράφια χέρσα. Αυτούς δεν καταλαβαίνω, που δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Ουσιαστικά πάντως, καλλιεργητές και μη, κανένας δεν έχει να χάσει τίποτα. Αντιθέτως, θα κερδίσει πολλά περισσότερα. Εχοντας φαρδύτερο δρόμο, φθάνεις γρηγορότερα στον προορισμό σου, αλλά το κυριότερο με ασφάλεια. Επίσης, μέρη που είναι εύκολα προσβάσιμα και ειδικά τα όμορφα ορεινά χωριά της πατρίδας μας, έχουν περισσότερους κατοίκους μόνιμους ή παραθεριστές. Ταυτόχρονα ο τόπος παίρνει αξία και για τα δυό μέτρα που έδωσε κάποιος, θα πληρωθεί πολλαπλάσια αν πουλήσει τα υπόλοιπα. Οδηγώντας δεκάδες νέα μοντέλα αυτοκίνητου, σε εκατοντάδες χωριά ευρωπαϊκών χωρών με παραπλήσια μορφολογία εδάφους με τη δική μας, διαπιστώνεις εύκολα τη διαφορά. Ισως οι κάτοικοι εκεί να αντιλαμβάνονται περισσότερο την έννοια της λέξης παραχώρηση. Στην Ελλάδα τα περιμένουμε όλα από το κράτος, αγνοώντας ότι αυτό είμαστε όλοι εμείς. Που περιμένουμε την αποζημίωση. Λες και πήραν χρήματα οι παππούδες μας, όταν έκοψαν από το χωράφι τους για να γίνει το μονοπάτι δρόμος. Μεροκάματο πήραν μόνο, όσοι από αυτούς έσκαβαν με κασμάδες και τσάπες, ματώνοντας τα χέρια τους.