Να τους πετάξουν στη θάλασσα, δίχως σωσίβιο... (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τo Euro, για τους Νέους «κάτω των 19 ετών» που ευρίσκονται ήδη στην Αυστρία και μπαίνουν στον ανταγωνισμό από Δευτέρα είναι η μοναδική άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος διοργάνωση τούτο το καλοκαίρι. Δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνουμε, ως Ελλάδα, σε τέτοια τουρνουά.

Τη διαφορετικότητα (των καιρών) την κάνει ότι είναι η πρώτη φορά που οι μικροί διεθνείς, προτού καν φύγουν για ν' αναμετρηθούν με τις ηλικίες τους απ' τον αφρό της υπόλοιπης Ευρώπης, είναι κιόλας επαγγελματικά (πολύ καλά) τακτοποιημένοι, ώστε επιστρέφοντας να δώσουν την ώθηση προς τη φιλοδοξία και τ' όνειρό τους.
Ο Μπαρμπούδης υπέγραψε στην ΑΕΚ. Ο Δημούτσος στον Παναθηναϊκό. Ο Μήτρογλου στον Ολυμπιακό. Ο Κουτσιανικούλης στον Εργοτέλη. Ο Μπουκουβάλας κι ο Λαμπρόπουλος στη Λάρισα. Ο Μονιάκης, απ' τον χειμώνα, στον ΟΦΗ. Ο Σιόβας στον Πανιώνιο. Καλύτερα κι απ' τις Ελπίδες!

Απ' τις Ελπίδες ουδείς ψώνισε. Επιπλέον (απ' τους Νέους) ο Νίνης ξεπετάχθηκε στα μέσα της σεζόν. Ο Παπασταθόπουλος μπήκε στα βαθιά και κολύμπησε. Ο Πλιάτσικας είχε κολυμπήσει απ' τον καιρό του Φερνάντο Σάντος. Οι τρεις του Ηρακλή κι οι δύο του Ατρομήτου παίζουν επίσης, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, δυνατά.

Το «γκρουπ Νιόπλια» κάνει εξαιρετικό σκάουτινγκ... προσφορά του καταστήματος, δωρεάν, για τους εταίρους της Σούπερ Λίγκας. Κανείς Ολυμπιακός δεν θα 'ξερε τον Μήτρογλου εάν δεν τον έβρισκαν στη Γερμανία. Και κανείς Πανιώνιος τον Σιόβα. Τον Σιόβα δεν τον ήξερε καλά καλά η Ξάνθη... που τον είχε. Και γι' αυτό τον έχασε!

Το μπαλάκι περνά, πλέον, στο γήπεδο του Πεσέιρο, του Λεμονή, του Καραγεωργίου, του Δώνη, του Λίνεν. Προφανώς όλοι (οι ίδιοι ή οι περί αυτούς) ασπάζονται, για να διαλέγουν απ' την ομάδα του, το ποδοσφαιρικό κριτήριο του Νιόπλια. Θα 'ταν σόλοικο, ενώ το ασπάζονται, να μην εισακουστεί και η παραίνεση του Νιόπλια.

Αυτό που είπε ο ομοσπονδιακός προπονητής, αν δεν απατώμαι, για τον Μήτρογλου. Ισχύει, όμως, για όλους. Να τους δουλέψουν, να τους κάνουν καλύτερους, αλλά και να τους πετάξουν στη θάλασσα δίχως σωσίβιο. Ειδάλλως, έτσι όπως τους πήραν, έτσι σε κάνα-δυο χρόνια θα τους δώσουν, δανεικούς ή όχι, αριστερά και δεξιά. Αμαρτία θα 'ναι.

Αυτά, όμως, είναι το μεθαύριο. Το αύριο είναι το Euro. Σ' αυτές τις ηλικίες το ίδιον είναι η άγνοια. Του κινδύνου. Της πραγματικότητας. Η έφεση να σκέπτεσαι, δίχως κόμπλεξ, το μάξιμουμ. Think big. Δεν έχεις κάποιον να φοβηθείς. Δεν υπάρχει κανείς Μέσι ή Πάτο να παίζει στο τουρνουά. Τους βλέπεις όλους κατ' αρχήν ισοϋψείς.
Τις διαφορές συνήθως τις αξιολογείς εκ των υστέρων. Επιτόπου. Αφού παίξεις. Το πιο κλασικό, που σε τέτοια τουρνουά... τινάζει ομάδες στον αέρα, είναι η νοοτροπία να παίξεις όχι για την ομάδα αλλά για τον πάσα ένα, ανιχνευτή ή ό,τι άλλο παρεμφερές, που βλέπει απ' την κερκίδα ή απ' την τηλεόραση.

Το πρακτικό κομμάτι της δουλειάς του επιτελείου Νιόπλια είναι, όχι ακριβώς το πιο απλό, το φορμάρισμα Ελλήνων ποδοσφαιριστών... μέσα Ιουλίου. Το άλλο, ωστόσο, το νοητικό, δεν είναι λιγότερο κρίσιμο κομμάτι. Μια όχι και τόσο καλά φορμαρισμένη ομάδα μπορεί να τη σώσει το να είναι συμπαγής και έτσι να συμπεριφερθεί.

Μια ομάδα σκόρπια στον αγωνιστικό χώρο, με έντεκα μυαλά που εκπέμπουν σε διαφορετικά μήμη κύματος, δεν τη σώζει το να είναι άριστα φορμαρισμένη. Η, τουλάχιστον αξιοπρεπής, επαγγελματική τακτοποίηση πριν από το τουρνουά είναι ο καλύτερος τρόπος, κι ο καλύτερος λόγος, να παίζουν οι Ελληνες διεθνείς στο τουρνουά ο ένας για τον άλλον. Απ' το να παίζει ο καθένας για τον εαυτό του, ώσπου να τους πάρει, όλους μαζί, στο τέλος ο διάολος...