Το «σύνδρομο Ηλιόπουλου» (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Πριν από μία δεκαετία η ΑΕΚ έπαιζε φιλικό στη Φιλαδέλφεια εναντίον της Ξάνθης. Το ενδιαφέρον είχε προξενήσει η εμφάνιση του Θωμά Μακρή, αλλά το δικό μου μάτι είχε κολλήσει σε έναν παίκτη που όλοι μαθαίναμε από το χαρτί με τις συνθέσεις ότι ονομαζόταν Ηλιόπουλος. Ο Χρήστος Ηλιόπουλος είχε κάνει τον Μπορμπόκη άλογο. Εντάξει, το ματς ήταν φιλικό, αλλά ότι ο Ηλιόπουλος ήταν ταχύτατος, έχοντας το προτέρημα να χάνει ελάχιστη ταχύτητα με την μπάλα στα πόδια, ήταν ολοφάνερο.

Εχοντας αποκτήσει ενδιαφέρον για τον Ηλιόπουλο προσπάθησα να παρακολουθήσω την πορεία του. «Προσπάθησα» γιατί δεν ήταν και εύκολο. Γιατί η Ξάνθη, πιστεύοντας λιγότερο από μένα στην ικανότητα του παίκτη, τον άφησε να ταλαιπωρηθεί στον Στρατό, μετά τον έδωσε με μεταγραφή στον Πανσσεραϊκό και αν ο Ηλιόπουλος δεν είχε τύχη όση και ταλέντο, δεν θα είχε κάνει την έστω μέτρια καριέρα του στην Α' Εθνική. Η επόμενη φορά που με χτύπησε το «σύνδρομο Ηλιόπουλου», το προαίσθημα ότι ένας παίκτης κινδυνεύει να πάει χαμένος, ήταν στο ματς του Αιγάλεω με τον Ολυμπιακό στον δεύτερο γύρο, όταν για πρώτη φορά είδα έναν στόπερ που ντράπηκα που δεν τον είχα προσέξει. Μέχρι να καταλάβω ότι το ίδιο ίσχυε για όλους. Ακόμα και για την ομάδα του. Το Αιγάλεω, που αδιαφορώντας για την καριέρα του Θόδωρου Κουμπαρούλη, τον έχει ξεχάσει στην Αλεξανδρούπολη, δίνοντάς του τη δυνατότητα να έχει το ρεκόρ του πρώτου επαγγελματία ποδοσφαιριστή Α' Εθνικής που θα υπηρετήσει όλη του την καριέρα στα σύνορα. Και όσοι νομίζουν ότι είμαι υπερβολικός, ας ρίξουν μια ματιά στο DVD του συγκεκριμένου ματς όταν ένας παίκτης-φαντάρος κρατάει μόνος του την επίθεση του Ολυμπιακού χωρίς να διστάζει να δίνει και την περιστασιακή ψιλή στους αντιπάλους φορ.

Εκτός όμως από τους άγνωστους αδικημένους παίκτες υπάρχουν και οι γνωστοί. Με το χέρι στην καρδιά. Υπάρχει ομάδα στην Ελλάδα ο προπονητής της οποίας να μπορεί να δηλώσει ότι στη δεκαοκτάδα του δεν χωράει ο Γιάννης Σκοπελίτης; Δεν ξέρω τι σνομπαρία ή άλλη ομοιοκατάληκτη λέξη χτυπάει τις μεγάλες ομάδες, αλλά εκτός αν ο Θωμάς έχει βάλει παρανοϊκή τιμή για τον Σκοπελίτη, δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο για την αδιαφορία.

Αντίθετα καταλαβαίνω απόλυτα τους λόγους του παραγκωνισμού του Βλάνταν Ιβιτς από τις ασκήσεις τακτικής της ΑΕΚ. Ο φόβος δημιουργίας ενός αντίστροφου Ριβάλντο, ενός παίκτη που νιώθοντας ριγμένος από τη συμπεριφορά της ομάδας του θα πήγαινε σε μια άλλη για να δείξει τι αξίζει, έκανε τη διοίκηση της ΑΕΚ να κρατήσει τον μικρό Ιβιτς μέχρι τον Δεκέμβριο. Οσο για το μήνυμα στον Φερέρ, ότι ο παίκτης πρέπει να μένει εκτός προγράμματος, ένας προπονητής που λέει ότι η συνεργασία με τον Τσιρίλο διακόπηκε επειδή ο παίκτης ήθελε να φύγει από την Ελλάδα, δεν έχει πρόβλημα να πάει το γράμμα αλλά και να το διαβάσει.

Μια ιδέα από τα οικονομικά της ΠΑΕ ΑΕΚ υπάρχει μετά τη χθεσινή ενημέρωση. Παρά τέσσερα εκατομμύρια οι μέτοχοι θα έχουν ξοφλήσει όλες τις υποχρεώσεις και θα έχουν την εταιρεία στα χέρια τους καθαρή. Πάντως για να βγάλει κανένας άκρη με τις ΠΑΕ πρέπει να ξέρει να διαβάζει ισολογισμούς και να συνυπολογίζει τα οικονομικά τους με τις θυγατρικές εταιρείες που ανήκουν στην ΠΑΕ. Για παράδειγμα, η ΑΕΚ για τα εμπορικά της χρησιμοποιεί την Empire Α.Ε. Ο Ολυμπιακός έχει τη Θρύλος Α.Ε. και για τη διαχείριση του γηπέδου την Καραϊσκάκη Α.Ε. Ο Παναθηναϊκός για τα εμπορικά του είχε την Τριφύλλι Α.Ε.Β.Ε που ανήκε στην Αγάπη Βαρδινογιάννη και πρόσφατα άλλαξε ιδιοκτησία και μετονομάστηκε. Τα γράφω γιατί, για να βγάλει κάποιος άκρη με τα οικονομικά των ΠΑΕ, θα πρέπει να έχει τα στοιχεία των εταιρειών που επίσης ανήκουν στους μετόχους τους και να μπορεί να αναλύσει τα οικονομικά τους.

Η ΑΕΚ είναι πάντως αξιέπαινη για το ότι σε τακτά διαστήματα ενημερώνει τους δημοσιογράφους για τα οικονομικά της. Στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό η ενημέρωση είναι ανύπαρκτη. Για παράδειγμα, χθες ρώτησα γνώστη του παναθηναϊκού χώρου τι νοίκι πληρώνει η ΠΑΕ στον Γιώργο Βαρδινογιάννη για τη χρήση της Παιανίας που του ανήκει. «Δεν έχω ιδέα. Το πιθανότερο είναι τίποτα» ήταν η απάντηση. Το ίδιο δύσκολο είναι να βγάλεις άκρη και στον Ολυμπιακό με τις τρεις εταιρείες. Μόνο από ενδείξεις μπορεί κάποιος να καταλάβει το μέγεθος των τριών εταιρειών. Μία ένδειξη ήταν τα ποσά που είχαν ζητηθεί για την αγορά του Ολυμπιακού όταν είχε ενδιαφερθεί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Η ΠΑΕ Ολυμπιακός πήγαινε κοντά στα 30 δισεκατομμύρια δραχμές και οι υπόλοιπες εταιρείες, αν τα νούμερα που είχαν διαρρεύσει ισχύουν, κοντά στα 40.

Ενα πράγμα που δεν καταλαβαίνω είναι οι συνεντεύξεις Τύπου χωρίς ερωτήσεις. Δηλαδή, ας πούμε ότι αντί να δώσει συνέντευξη Τύπου ο Νικολαΐδης έβγαζε μια ανακοίνωση, ποια θα ήταν η διαφορά; Καμία. Σε περίπτωση που μια τέτοια συνέντευξη Τύπου δινόταν στην Αγγλία ή την Αμερική τα πόδια θα είχαν ανέβει στις μπροστινές καρέκλες και οι ερωτήσεις του τύπου «Ντέμη, θα ήθελες να μιλήσουμε για κάτι άλλο; Την καριέρα της Δέσποινας;» θα ήταν αναπόφευκτες. Με 11 όμως αθλητικές εφημερίδες να έχουν να γεμίσουν μίνιμουμ πέντε τυπογραφικά η κάθε μία στην Ελλάδα τέτοιες μαγκιές περνάνε εύκολα.

Και τώρα είναι άδικο να κάνω κριτική για την ΑΕΚ, την ομάδα που αντιμετωπίζει καλύτερα από κάθε άλλη τον Τύπο... Τι να πεις τώρα για τον Ολυμπιακό, την ομάδα της νέας επικοινωνίας, που στην τελευταία επαφή με τον Τύπο οι δημοσιογράφοι έπρεπε να δίνουν τα μικρόφωνά τους και τα κασετόφωνά τους σε συναδέλφους τους και να ελπίζουν ότι οι ερωτήσεις που θα κάνουν στον Λεμονή θα βγάζουν νόημα.

Οχι βέβαια ότι όλοι δεν έχουμε κάνει ερωτήσεις - παπαριές σε συνεντεύξεις Τύπου. Η δική μου μεγάλη στιγμή ήταν στη συνέντευξη Τύπου μετά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ. Πρώτη ερώτηση, με τις κάμερες των δικτύων όλου του κόσμου να τραβάνε, ο Πανουτσάκος είχε ρωτήσει τον υπεύθυνο της διοργάνωσης ποιος ήταν ο λόγος της καθυστέρησης της μίας ώρας στην έναρξη του προγράμματος. Ο άνθρωπος με κοίταξε μαγεμένος και ρώτησε: «Ποιας μίας ώρας;». Κοίταξα το ρολόι μου, κοίταξα μετά το ρολόι της αίθουσας, μετά ξανακοίταξα το δικό μου με λιγότερη εμπιστοσύνη, μετά είπα «Forget the question» και υποσχέθηκα ότι στο υπόλοιπο της ζωής μου θα είμαι περισσότερο προσεκτικός όταν αλλάζω την ώρα από χώρα σε χώρα.

Το ίδιο προσεκτικός έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα είμαι και με τις αλλαγές στις εστίες των ομάδων μετά το ημίχρονο, έπειτα από ένα ματς Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, το οποίο περιέγραφε πριν από επτά χρόνια ο Μιχάλης Τσόχος με εμένα στο σχόλιο. Χρόνια πριν καταγάγει τον περηφανή θρίαμβό του επί του Παντέλου, ο νεαρός Τσόχος περίμενε υπομονετικά για το σχόλιό μου στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου. «Είναι ενδιαφέρον, Μιχάλη, ότι στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα του Παναθηναϊκού κατεβαίνει με τον Βαζέχα στόπερ». Ο Μιχάλης με κοίταξε γοητευμένος. «Ναι, Μιχάλη. Με τον Βαζέχα να έχει γυρίσει για την ακρίβεια στη θέση του λίμπερο». Ο Τσόχος με κοίταζε έκθαμβος. Πήγα να συνεχίσω την ανάλυση έτοιμος να πω ότι όχι μόνο έπαιζε λίμπερο αλλά κάλυπτε και την εστία του... Του Ελευθερόπουλου; «Συγγνώμη, Μιχάλη, παρ' το αλλιώς. Αφηρημένος ξέχασα ότι οι ομάδες αλλάξανε εστία στο ημίχρονο».

Ετσι όμως ατσαλώθηκε ο Τσόχος και έγινε αυτό που έγινε. Ο θριαμβευτής των κυκλοφοριών, που έφερε τη ναυαρχίδα του ομίλου του ΔΟΧ, τη «SportDay» του Γιώργου Χελάκη και των συνεργατών του, στην κορυφή των κυκλοφοριών πολιτικών και αθλητικών εφημερίδων. Μήπως όμως είναι πολύ νωρίς για ένα τέτοιο θρίαμβο. Μήπως ο Τσόχος θα έπρεπε με τη σειρά του να φωνάξει «Οπα, Αντωνάκη, παρ' το αλλιώς». Γιατί το Σάββατο, έστω και βοηθημένος από τις προσφορές, ο Παντελής Καψής με τα «ΝΕΑ» έκανε τη «SportDay» μία από χόρτα. Σαν τον Μπόρχα, ο Παντέλος ανασκολόπισε τον Τσόχο και τα παλικάρια του καταγάγοντας περηφανή νίκη με 110 χιλιάδες φύλλα, έναντι των 68 του ταπεινωμένου Μιχάλη. Αλλά τα συνέδρια της Ν.Δ. και οι πυρκαγιές της Πάρνηθας φεύγουν ενώ ο Ραούλ Μπράβο έρχεται. Η συνέχεια κάνει καρδιές -για να μην πω τι άλλο- να σπάνε.

Στην ιστορία του ΠΑΟΚ πρέπει να υπάρξει σαφής ρητή κυβερνητική δέσμευση. Να βγει ο Γιώργος Ορφανός και ακόμα καλύτερα ο Γιώργος Αλογοσκούφης και να πουν τι ακριβώς και σε ποιους χρόνους σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση. «Θα φέρουμε μέχρι τις τόσες Ιουλίου νομοσχέδιο που θα προβλέπει...». Ετσι ώστε να υπάρχουν ευθύνες και χρόνος για κριτική και επισημάνσεις στο νομοσχέδιο. Ο,τι άλλο στο μεταξύ ακούγεται μέσα από δηλώσεις παραγόντων σε δημοσιογράφους δεν έχει την παραμικρή βαρύτητα. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο Ζαγοράκης έχει δηλώσει ότι θα φύγει αν δεν περάσει το νομοσχέδιο μέσα στο επόμενο επταήμερο.