Ζίζιτς εσύ αντί-σταρ (www.sport-fm.gr)

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Έτσι και η σημερινή ανακοίνωση της ΚΑΕ Ολυμπιακός, η οποία ανέφερε τη λύση της συνεργασίας με τον καλαθοσφαιριστή Άντρια Ζίζιτς, μπορεί να μην είναι νόμισμα, έχει όμως και αυτή δύο όψεις. Ποιες είναι αυτές; Η καλή όψη, που λέει ότι «αδειάζει» μια θέση κοινοτικού για να έρθει ένα μεγάλο όνομα -αυτές τουλάχιστον είναι οι πληροφορίες- που θα «ταράξει» τα νερά του Ελληνικού μπάσκετ και όχι μόνο, υπάρχει όμως και η κακή όψη, που λέει ότι οι «ερυθρόλευκοι» τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν αγοράσει και αποδεσμεύσει πάνω από 45 παίκτες. Όταν μάλιστα ο «αιώνιος» κάνει τρεις μετά βίας τέσσερις προσθήκες ή αποδεσμεύσεις κάθε χρόνο βλέπει κανείς τη διαφορά κλάσης, οργάνωσης και ύπαρξης αγωνιστικού σχεδιασμού μεταξύ των δύο ομάδων.

Από αυτό όμως φαίνεται και η διαφορά σκέψης που είναι και το σημαντικότερο. Όλοι πέρσι φώναζαν να φύγει ο Γκέρσον, οι ψυχραιμότεροι έλεγαν να μείνει ο Ισραηλινός για να φτιάξει ο Ολυμπιακός επιτέλους ομάδα και να μην έρθει και πάλι νέος προπονητής που θα θέλει δέκα νέους παίκτες. Ο Πίνι Γκέρσον έμεινε αλλά φαίνεται άλλαξε μυαλά και από εκεί που πέρσι ήθελε δέκα με δώδεκα παίκτες φέτος θέλει κοντά στους δεκαέξι, κρατώντας μόλις πέντε από την περσινή χρονιά (Μασιγιάουσκας, Μπουρούσης, Παπαμακάριος, Σχορτσιανίτης και Βασιλόπουλος), εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθεί κάποιος, υπάρχει βασικός κορμός; Μάλλον όχι! Τι καλύτερο από τον Κροάτη σέντερ για να χτίσεις επάνω του μια ομάδα πενταετίας. Ο κόσμος του Ολυμπιακού αγάπησε τον 28χρονο παίκτη αλλά ποτέ δεν τον λάτρεψε. Ο Ολυμπιακός θέλει να φέρει έναν σταρ και ο Ζίζιτς «πλήρωσε το μάρμαρο». Η εξέδρα θέλει ονόματα και ο Κροάτης δεν το είχε, το μόνο που μπορούσε να προσφέρει ήταν ποιοτικά λεπτά και πολύτιμη βοήθεια, ούτε εισιτήρια, ούτε τυμπανοκρουσίες, όπως ήρθε έτσι έφυσε, ΚΥΡΙΟΣ! Το παραπάνω συμπέρασμα αντικατοπτρίζεται πλήρως από το γεγονός ότι ο Ζίζιτς άκουσε για πρώτη φορά το όνομά του από την εξέδρα όταν πλακώθηκε στις μπουνιές με τον Σκέιλς…Μπασκετική παιδεία.

Αυτοί που έχουν την τύχη να γνωρίζουν τα βασικά του αθλήματος όμως, ξέρουν ότι ο Ζίζιτς του χρόνου -λογικά- θα ήταν ακόμα καλύτερος. Με υγιή τον Σχορτσιανίτη (και στην ψυχή και στο σώμα), ο Κροάτης θα έπαιρνε περισσότερες ανάσες και θα έδινε 15-20 ποιοτικά λεπτά στους «ερυθρόλευκους». Αν μη τι άλλο όταν ανανεώνεις ένα συμβόλαιο πριν από τρεις μήνες για τρία χρόνια, κίνηση που αποτελεί τη πρώτη σου ενόψει της νέας σεζόν, δείχνει έλλειψη σοβαρότητας να την ανακαλείς μες τη ντάλα του καλοκαιρού. Οι διοικούντες όμως στον Ολυμπιακό φαίνεται πως προτιμούν την λύση ενός «σούπερ» σταρ. Όσοι παρακολουθούν το μπάσκετ θα προτιμούσαν να έχουν τέσσερα και πέντε χρόνια τους ίδιους παίκτες παρά κάθε χρόνο διαφορετικούς σταρ. Θυμηθείτε τον Παναθηναϊκό της περιόδου 1992-1998, Ουίλκινς, Πάσπαλιε, Γκάλης, Γιαννάκης, Βράνκοβιτς, Βολκόφ και πολλοί άλλοι, κάθε χρόνο φορούσαν την «πράσινη» φανέλα η τροπαιοθήκη των πρωταθλημάτων έμενε απελπιστικά κενή! Η συνοχή και η ύπαρξη αγωνιστικής χημείας και ταυτότητας είναι σχεδόν τα πάντα σε μια ομάδα. Και ο Ολυμπιακός για μια ακόμη χρονιά δεν θα έχει τη πολυτέλεια να είναι ομάδα με την έννοια του όρου.

Το πρώτο συμπέρασμα λοιπόν, καθώς ακόμη είμαστε στην αρχή της μεταγραφικής περιόδου και μπορεί με αυτά που θα δούμε και θα μάθουμε να διαψευστούμε, είναι πως στην ΚΑΕ Ολυμπιακός δεν υπάρχει σαφής αγωνιστικός προσανατολισμός. Η ομάδα εξακολουθεί να κινείται σε «ροκ» ρυθμούς –όπως ήταν και αγωνιστικά φέτος άλλωστε- και ο κόσμος ανησυχεί και με το δίκιο του. Όταν ξεκινήσει η προετοιμασία ενόψει της νέας χρονιάς λοιπόν τον Αύγουστο οι άνθρωποι του Ολυμπιακού τι θα λένε; «Φτιάχνουμε νέα ομάδα»; Όχι, δεν γίνετε αυτό, δεν μπορούν να το κάνουν. Ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν αντέχει να είναι 10 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και τα τελευταία τρία να φτιάχνει μια ομάδα που θα φέρει τίτλους. Η πίεση που δικαιολογημένα υπάρχει για επιστροφή στο θρόνο μπορεί να αποβεί μοιραία.

Υ.Γ. Από τη στιγμή που στον Πειραιά είναι σίγουροι πως ο παίκτης που θα αντικαταστήσει τον Ζίζιτς είναι κλάσεις ανώτερος, θα ήταν δείγμα επαγγελματισμού να βάλουν μια ρήτρα ούτως ώστε να μην αρπάξει τον παίκτη ο «αιώνιος» αντίπαλος που καραδοκεί. Τόσο μεγάλη ανωτερότητα πια;

Υ.Γ1: To πόσο μεγάλος παίκτης είναι ο Ζίζιτς, δεν θα φανεί μόνο αν αποκτηθεί από τον Παναθηναϊκό, αλλά και από το «χαλί» δολαρίων που θα στρώσουν στα πόδια του μεγάλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι.