Εκπληκτικά εύστοχη ήταν η ρήση του νομπελίστα Βρετανού ποιητή Τ.Σ. Ελιοτ: «Χάσαμε τη σοφία μέσα στη γνώση και τη γνώση μέσα στις πληροφορίες!». Αν ο δημιουργός της «Ερημης Χώρας» δεν μας είχε «αποχαιρετήσει» προ 42 ετών, ίσως προλάβαινε να συμπληρώσει: «τελικά χάνουμε και τις πληροφορίες στην εποχή της πληροφορικής...».
Λες και κλείνει ένας κύκλος που χαράχτηκε με φορά αντίθετη της κανονικής. Μνημονεύσαμε χθες τους δύο Ιταλούς βουλευτές που αγνοούσαν παντελώς την αιματοχυσία στο Νταρφούρ του Σουδάν. Πάλι καλά που δεν μπέρδεψαν το Νταρφούρ με τον… Κουφούρ, που δεν είπαν στην εμβρόντητη δημοσιογράφο: «Α, αυτός; Στη Λιβόρνο παίζει...».
Πριν ασχοληθούμε με τα αυξανόμενα (φως φανάρι) κρούσματα αμάθειας στις πολιτικές ελίτ, ας δούμε το ευρύτερο υπόστρωμα αυτού του φαινομένου: ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας του δόγματος πως αξίζει μόνο ό,τι έχει αξία χρήσης. Ανταποδοτικότητα. Αμεση, κατά προτίμηση. Απόρροια του δόγματος αυτού είναι, λόγου χάρη, η τάση υποβάθμισης των «ανθρωπιστικών», «θεωρητικών» επιστημών και σπουδών.
Η απολυτοποίηση του εν λόγω δόγματος οδηγεί σε ένα ακόμα. Ανομολόγητο, έστω: να ξέρεις μόνο ό,τι σου χρειάζεται για να διεκπεραιώνεις τη δουλειά σου –εάν, άλλωστε, γνωρίζεις περισσότερα θα γίνεις και απαιτητικότερος… Αυτό ακριβώς το φαινόμενο σκιαγράφησε ο σκληρός όρος «εξειδικευμένοι ηλίθιοι» ή ο ηπιότερος «εξειδικευμένοι αδαείς», που «λανσαρίστηκαν» πριν από κάμποσα χρόνια.
Ελα, όμως, που η εποχή μας είναι γεμάτη από αντιφάσεις! Το status το οποίο έπλασε –και πλάθει– «εξειδικευμένους αδαείς» είναι το ίδιο που προωθεί εδώ και λίγα χρόνια το μοντέλο της «διά βίου εκπαίδευσης» και της «διαρκούς εργασιακής κινητικότητας». Εν ολίγοις: η εποχή της σταθερής εργασίας μαραζώνει, να είστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να αλλάξετε τομέα απασχόλησης. «Τσάτρα πάτρα» κάτι θα μάθετε –«φθηνοί», πάλι, θα είστε. Ποιοι; Εσείς, οι οποίοι μέχρι χθες οφείλατε να περιοριστείτε στα γνωσιολογικά πεδία του στενού αντικειμένου σας, σαν τον Τσάρλι Τσάπλιν («Μοντέρνοι Καιροί») που προσηλωνόταν στις βίδες του κι αγνοούσε τι γινόταν δίπλα του! Τρελό; Ναι. Να 'ταν το μόνο…
Γιατί, όμως, πλήθυναν οι «εξειδικευμένοι αδαείς» και στην πολιτική; Συν τοις άλλοις, διότι από τις αρχές της δεκαετίας του '90, εποχή κατά την οποία γεννήθηκε το απατηλό κλισέ του «τέλους των ιδεολογιών», οι «μετοχές» της πολιτικής εξουσίας έπεσαν προς όφελος της οικονομικής. Τότε κυριάρχησε στις τάξεις των επιχειρηματικών ελίτ η αρχή «η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους πολιτικούς». Αυτοί, εν πολλοίς, υποβαθμίστηκαν σ' ένα είδος «διεκπεραιωτικού προσωπικού».
Στην αμερικανική προεκλογική περίοδο του 2000, ο Τζ. Μπους ρωτήθηκε κάτι για τους Ταλιμπάν. Νόμιζε ότι επρόκειτο για … συγκρότημα hip-hop. Πολλοί εξεπλάγησαν: «Είναι δυνατόν να δέρνει τέτοια άγνοια κοτζάμ υποψήφιο πλανητάρχη;». Γιατί μην είναι; Αρκούν οι γνώσεις των «think tank» που συνενώνουν την πολιτική στρατηγική με την οικονομική και πετρελαϊκή. Κάποιοι σαν τον Ντικ Τσένι της περιβόητης εταιρείας Halliburton που «ανοικοδομεί» το Ιράκ όποτε αυτό ισοπεδώνεται!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
