Φλας-μπακ στη δεκαετία του 1960, στις ΗΠΑ. Ενα αξιόλογο κέντρο κοινωνικών και οικονομικών ερευνών δημοσιεύει το εξής πόρισμα: η τεχνολογία και η παραγωγικότητα της εργασίας θα εξελιχθούν τόσο ώστε στις αρχές του 21ου αιώνα οι άνθρωποι θα δουλεύουν οκτώ ώρες την ημέρα επί έξι μήνες ή τέσσερις ώρες ημερησίως επί ένα έτος. Θα μπορούν, επίσης, να συνταξιοδοτούνται σε ηλικία 45 ετών.
Σήμερα η ανάμνηση της μελέτης εκείνης θα προκαλούσε τρανταχτά γέλια ή μελαγχολικά χαμόγελα. Μην σπεύσετε όμως να χλευάσετε τους συγκεκριμένους μελετητές των 60ς, διότι… είχαν δίκιο! Οι υποθέσεις εργασίας τους για τις επικείμενες τεχνολογικές και παραγωγικές εξελίξεις, αυτές που αναλυτικά είχαν διατυπωθεί στην έρευνα, κρίθηκαν εκ των υστέρων -από σύγχρονους επιστήμονες- εντυπωσιακά προφητικές.
Γιατί, λοιπόν, σήμερα, εργαζόμαστε ολοένα και περισσότερο και συνταξιοδοτούμαστε ολοένα και γηραιότεροι; Εδώ σας θέλω, αλλά… όχι τώρα: τεράστιο θέμα -δεν είναι του παρόντος. Ας αρκεστούμε στη διαπίστωση ότι σε πολλούς τομείς (η αναφορά μας στα εργασιακά αφορούσε έναν μόνο), ο κόσμος μας δείχνει να οπισθοδρομεί δραματικά, ακυρώνοντας τα εκπληκτικά μέσα προόδου που διαθέτει: σαν να έχεις μια Φεράρι και να κινείσαι με την όπισθεν! Κάποιο συμφέρον έχουν οι «οδηγοί» απ’ αυτό, όχι όμως και οι απλοί επιβάτες…
Ανάλογο φαινόμενο εκδηλώνεται και στο πεδίο της γνώσης. Στη Ρώμη προσφάτως μία δημοσιογράφος του τηλεοπτικού σταθμού Italia 1, κρατώντας εφημερίδα με ρεπορτάζ από το Νταρφούρ, την περιοχή του Σουδάν στην οποία έχουν σκοτωθεί περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι κι άλλα δύο εκατομμύρια ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους, ρώτησε δύο βουλευτές τι γνωρίζουν για το θέμα. Ο ένας, ο Πιέτρο Σκουέλια («Ελιά»), απάντησε ότι πρόκειται για «ένα από τα λιβανέζικα προβλήματα». Ο άλλος, ο Τζουζέπε Φίνι («Φόρτσα Ιτάλια»), είπε ότι είναι «διατροφική τάση του ιταλικού λαού να τρώει στα πεταχτά και γρήγορα»…
Μάλιστα. Στην εποχή της πληροφορικής και της πολυσυζητημένης παγκοσμιοποίησης. Για ένα θέμα-τραγωδία που έχει απασχολήσει («ακαδημαϊκά», έστω) διεθνείς οργανισμούς και στο οποίο έχουν αναφερθεί κατά κόρον, εσχάτως, Μέσα Ενημέρωσης, καλλιτέχνες, διανοούμενοι. Γι’ αυτό το θέμα, λοιπόν, οι δύο Ιταλοί εθνοπατέρες δεν είχαν ιδέα!
Αλήθεια, πώς θα αντιδράσει ο (κάθε) κ. Φίνι, εάν κάποια στιγμή πληροφορηθεί ότι στις ακτές της Σικελίας αποβιβάστηκαν σαπιοκάικα γεμάτα με απεγνωσμένες ψυχές και ημιθανή κορμιά, που νωρίτερα διέσχισαν τη Λιβύη για να αναζητήσουν στην Ευρώπη υπολείμματα ελπίδας; Θα ουρλιάξει για την εισβολή των «βαρβάρων», το δράμα των οποίων αγνοούσε; Μπα, το πιθανότερο είναι να υποθέσει ότι οι «τουρίστες» από το Νταρφούρ θέλησαν να φάνε «στα πεταχτά και γρήγορα» ιταλικές πίτσες. Εκτός εάν η κατάσταση του Τζουζέπε Φίνι είναι τόσο σοβαρή, ώστε να ζητήσει να του θυμίσουν πού ακριβώς βρίσκεται αυτή η Σικελία…
Το συμβάν της Ρώμης μάς θυμίζει ένα ερώτημα που έχει διατυπωθεί στο πρόσφατο παρελθόν: ζούμε, άραγε, στην εποχή των «εξειδικευμένων ηλιθίων» και της «ηλεκτρονικής άγνοιας»; Αύριο η συνέχεια…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
