Το «πρόβλημα» του κράτους (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από αυτήν που υποστηρίζουν ορισμένοι σχετικά με το ενδιαφέρον της κοινωνίας για τα συνέδρια -κυρίως- των δύο μεγάλων κομμάτων. Δεν είναι πολιτικά γεγονότα.

Κάτι σαν τις ημερίδες καριέρας για τους πτυχιούχους που ψάχνουν δουλειά είναι, εμπλουτισμένα με τον μιντιακό θόρυβο που χρειάζεται για να δώσουν υλικό στις δημοσκοπήσεις. Το ασφαλιστικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που βρίσκεται μπροστά μας και στο συνέδριο του κόμματος δεν ακούσαμε τίποτε.

Πάμε για εκλογές κι ο προγραμματικός λόγος απουσίασε ολοκληρωτικά. Και με την εξαίρεση της πρότασης Μανώλη -για το ασυμβίβαστο μέλους της κεντρικής επιτροπής με θέση στον κρατικό μηχανισμό-, από τοποθετήσεις πολιτικής ουσίας, νούλα. Κορώνες, μεγαλοστομίες, αυτοθαυμασμοί και μπαλαφάρες.

Την επαύριον της καταστροφής της Πάρνηθας η ατμόσφαιρα του συνεδρίου θύμιζε φιέστα κατάκτησης του τίτλου, σαν αυτές που κάνουν οι ποδοσφαιρικές ομάδες. Οι σύνεδροι, ιδίως οι υπουργοί, ήταν αλαζόνες, αφελείς και παραμυθάδες, επιβεβαιώνοντας ότι δεν έχουν καμία ουσιαστική επαφή με τη διακυβέρνηση της χώρας.

Σε εκδηλώσεις όπως τα συνέδρια, με τη διευρυμένη τηλεοπτική κάλυψη που υπάρχει, επιτρέπεται μόνο ό,τι εξυπηρετεί το θέαμα και την καταγραφή της δύναμης των δελφίνων που ετοιμάζονται για τη μετα-Καραμανλή εποχή. Σε τέτοιες εκδηλώσεις αυτό που μετράει είναι οι εντυπώσεις. Το φαίνεσθαι.

Πώς το είπε άλλωστε ο «προικισμένος» ανιψιός που την είδε σωτήρας του τόπου και μεταρρυθμιστής; «Το κράτος είναι το μεγάλο μας πρόβλημα». Και τι είναι το κράτος, ορέ παλικάρι; Μην είναι τα δέκα χιλιάδες στελέχη της παρατάξεως, που, όπως είχε πει προεκλογικώς ο Νέρων Πολύδωρας, την επομένη της εκλογικής νίκης σας θα αντικαθιστούσαν τους 10 χιλιάδες των προηγουμένων; Και του βάλατε πιπέρι τότε του Νέρωνα και τιμωρία να μην πάρει υπουργείο γιατί του ξέφυγε το μυστικό.

Μεταξύ μας, πάντως, καλά του κάνατε, διότι αν είχε γίνει υπουργός από τον Μάρτη του 2004 ούτε σε γλάστρα δεν θα είχε μείνει πράσινο. Πίσω πάλι. Τι είναι το κράτος; Μην είναι το εργαλείο που έχετε για να διοικείτε και από το οποίο προσπορίζεστε πλούτο και εξουσία; Μα φυσικά. Γι’ αυτό και έγινε ο χαμός με τις υποψηφιότητες στην κεντρική επιτροπή.

Τετρακόσιες πενήντα υποψηφιότητες για 150 θέσεις, αφού οι υπόλοιπες είναι ήδη κατειλημμένες. Βλέπετε, το στέλεχος της κεντρικής επιτροπής, αυτομάτως και κατά προτεραιότητα, διορίζεται δραγάτης στον κρατικό μηχανισμό. Οπως και με τους προηγούμενους, το κόμμα ταυτίζεται με το κράτος, γεγονός που εξυπηρετεί πολλαπλώς τους ελάχιστους που το εκμεταλλεύονται.

Και είναι δυνατόν να θεωρείτε πρόβλημα αυτό το εργαλείο; Οχι φυσικά, αλλά ένα σωρό ζωντόβολα που περιμένουν να πάρουν -ρουσφετολογικά- θέση μέσα σε αυτό το εργαλείο θα το φάνε το παραμύθι. Εκείνο που εσείς θεωρείτε επικίνδυνο είναι μην τυχόν και ο λαός αποκτήσει πρόσβαση στο κράτος. Γιατί το κράτος είναι το πλιάτσικο που νομίζετε ότι δικαιούσθε επειδή κερδίσατε τις εκλογές.

Και το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζετε με αυτό είναι ότι δεν μπορείτε να το εκποιήσετε στην έκταση και την τιμή που γουστάρετε. Είναι πολλοί οι νταβατζήδες. Ποιον να πρωτοβολέψετε; Σκέφτομαι ότι όταν περάσει καιρός θα κοιτάμε την ποιότητα αυτών που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια και θα μας πιάνει σύγκρυο.

Βέβαια, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ο λαός αποφασίζει. Αλλά ποιος λαός; Ο αγκιστρωμένος στα χρέη των καρτών και των δανείων; Ο κουρασμένος από υποσχέσεις και όνειρα που διαψεύσθηκαν; Ο παραδομένος στην αισχροκέρδεια των καρτέλ που ροκανίζει τα εισοδήματα των 700 ευρώ; Ο τηλεορασόπληκτος; Ο ιδιοτελής και ιδιωτεύων; Ο αδιάφορος; Αλλά αυτό ίσως να είναι η αρχή μιας άλλης κουβέντας, που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου ευχάριστη.

Για τον Καστίγιο

Δεν πρέπει να περίμεναν το Κόπα Αμέρικα στον Ολυμπιακό για να καταλάβουν την ποδοσφαιρική αξία του Καστίγιο. Ο 23χρονος, όμως, άσος των «ερυθρολεύκων» πρέπει να περίμενε τη διοργάνωση με ανυπομονησία.

Για να δείξει και σε άλλους την ποδοσφαιρική αξία του και να κερδίσει μία μεταγραφή σε μία μεγαλύτερη ομάδα, που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις οικονομικές και ποδοσφαιρικές φιλοδοξίες του. Βέβαια, όλη αυτή η κουβέντα για μία πιθανή μεταγραφή του Καστίγιο μπορεί να μη γινόταν ή να γινόταν με άλλους όρους και αργότερα, αν εκείνοι που μπορούσαν είχαν πάρει σοβαρά το ενδεχόμενο ένταξης του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού στην Εθνική ομάδα.

Η ουσία είναι ότι ο Καστίγιο θέλει να φύγει και είναι αμφίβολο αν στον Ολυμπιακό μπορούν να τον πείσουν να μείνει, έστω και με μία ετήσια αύξηση των 150 χιλιάδων ευρώ, όπως έχει γραφεί. Αν, βέβαια, η διοίκηση των Πειραιωτών φιλοδοξεί να φτιάξει μία ομάδα που στόχος της θα είναι να πρωταγωνιστήσει στην Ευρώπη και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα την ενισχύσει με ποδοσφαιριστές μεγάλης αξίας, τότε ο Καστίγιο δεν έχει λόγο να αποχωρήσει.

Εκείνο, όμως, που γνωρίζουμε είναι ότι ο Ολυμπιακός προχωρεί στην ανανέωση της ομάδας, μια διαδικασία που θα πάρει χρόνο, σχεδιασμό και χρήμα ώστε να φτάσουν οι Πειραιώτες να έχουν βλέψεις για την ευρωπαϊκή διάκριση. Στον Ολυμπιακό θα πρέπει να ξέρουν ότι από εδώ και πέρα ο Καστίγιο θα ταξιδεύει συχνά στην αμερικανική ήπειρο, με αποτέλεσμα την κούραση και τις απουσίες, συχνά από κρίσιμα παιχνίδια πρωταθλήματος.

Ηδη φέτος το πρόγραμμα προετοιμασίας του Ουρουγουανού θα τροποποιηθεί ουσιαστικά, για να του δώσει τη δυνατότητα να ξεκουραστεί και να μπορέσει να βοηθήσει στη συνέχεια. Ομως, το ενδεχόμενο πώλησής του, στα δικά μου μάτια, είναι μονόδρομος εφόσον ο Ολυμπιακός μπορεί να πετύχει μία τιμή από τα 9-10 εκατομμύρια ευρώ και πάνω.

Και η δεδομένη στιγμή με τις εμφανίσεις του 23χρονου είναι η καλύτερη για να εκμεταλλευθεί ο Ολυμπιακός την πώλησή του. Γιατί οι ελληνικές ομάδες μόνο σαν γέφυρα για την Ευρώπη σε νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές μπορούν να χρησιμεύσουν.

Ταλέντα από χρυσάφι

Μερικές φορές απορώ με την αφέλεια κάποιων μεγάλων, ιδίως ελληνικών ομάδων. Που στέλνουν σκάουτερ σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα Νέων και Εφήβων για να εντοπίσουν και να αγοράσουν κάποιον νεαρό ταλαντούχο ποδοσφαιριστή. Πρόκειται για αφέλεια, διότι οι ταλαντούχοι νεαροί έχουν ήδη εντοπιστεί από μεγαλύτερους ευρωπαϊκούς συλλόγους που έχουν και τις οικονομικές δυνατότητες. Η Τότεναμ, για παράδειγμα, έδωσε 12 εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει τον 20χρονο αμυντικό Καμπούλ, που αγωνίζεται στην εθνική Νέων της Γαλλίας. Η λύση για τις ελληνικές ομάδες είναι να εντοπίζουν ταλαντούχους νεαρούς κάτω των 15 και να φροντίζουν για την εξέλιξή τους. Αυτό προϋποθέτει πολύ καλή οργάνωση στις ακαδημίες, με προπονητές που μπορούν να βοηθήσουν στην εξέλιξη των ποδοσφαιριστών. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις ποδοσφαιρικές παραστάσεις και τον χρόνο συμμετοχής αυτών των νεαρών στο πρωτάθλημα. Παράδειγμα - απορία. Πόσες ευκαιρίες θα πάρουν ο Μήτρογλου, ο Μπαρμπούδης και ο Δημούτσος φέτος;