Ο Ανατολάκης είναι διακήρυξη προθέσεων (του Ατρόμητου) (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Είναι η κατ' εξοχήν περίοδος του χρόνου που οι ατζέντηδες, εξ επαγγέλματος, τρέχουν. Και δεν φτάνουν. Και βιάζονται. Και αγχώνονται. Και θέλουν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα τη δουλειά, για να περάσουν στην αμέσως επόμενη.
Πάνω από έναν καφέ τις προάλλες, ο Κίμωνας Κοκορόγιαννης, καλός φίλος, μου έλεγε ότι απορούσε και συγχρόνως αδημονούσε επειδή ο Γιώργος Ανατολάκης ακόμα το σκεπτόταν (να δεχθεί, εκείνες τις ημέρες, την καταπληκτική πρόταση του Ατρόμητου). Προσπάθησα, μπαίνοντας στη θέση του Ανατολάκη, να καταλάβω και να εξηγήσω στον Κίμωνα...

Οτι με δέκα πρωταθλήματα σε δεκάμισι χρόνια στον Ολυμπιακό, δεν είναι υπόθεση μιας νύχτας να το πάρεις απόφαση, και να κατακαθίσει μέσα σου, ότι αλλάζεις επίπεδο ανταγωνισμού. Δεν γίνονται με διακόπτη αυτά τα πράγματα. Πολλοί στη θέση του Ανατολάκη προτιμούν να πάνε στην Κύπρο ή αλλού έξω, για να κρατήσουν ζωντανή μία κάποια (ψευδ)αίσθηση πρωταγωνισμού...

Για τον Ταραλίδη, από τον Ολυμπιακό στον ΟΦΗ, μπορεί να 'ναι πιο εύκολο. Για τον Κωστούλα ή τον Βάλλα ή τον Γιάννου ή αύριο-μεθαύριο τον Πάντο, επίσης. Ο Ανατολάκης, όμως, είναι ο Ανατολάκης. Δεκάμισι χρόνια, δέκα πρωταθλήματα. Παίρνει τον χρόνο του. Πιο πολύ χρόνο. Οταν αυτός (ο χρόνος) κυλήσει, μετά γίνεται το αναμενόμενο. Εγινε.

Κάνα-δυο εικοσιτετράωρα μετά την κουβέντα με τον Κοκορόγιαννη, πράγματι ο Ανατολάκης υπέγραψε στον Ατρόμητο. Δεν ήταν εύκολο άλλωστε στα 34, με οικογένεια και παιδιά, να διαλέξει (ό,τι επισημαίναμε και για τον Καραγκούνη προ ημερών) κάτι διαφορετικό. Εξω από την Ελλάδα. Εξω από την Αθήνα, καν. Απλώς, έπρεπε πρώτα να το χωνέψει. Να το αποδεχθεί.

Σ' εκείνη την κουβέντα, ο Κίμωνας μού παίνευε τον Γιώργο Σπανό. Τον ξεχωρίζει. Του είπα ότι δεν έχω γνωριμία με τον άνθρωπο, αλλά το καλύτερο παίνεμα είναι (και να μη τον ξέρεις) αυτό που δουλεύει και παρουσιάζει. Το έργο. Οπως Πανιώνιος. Και Τσακίρης.

Πότε, άλλη φορά, ο Ατρόμητος έζησε (σε μια χρονιά μέσα) να παίξει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την πιο ισχυρή ομάδα της τελευταίας διετίας στον θεσμό (Σεβίλλη), να νικήσει τον Ολυμπιακό, να νικήσει τον Παναθηναϊκό, να φτάσει στο... παρά πέντε να νικήσει και την ΑΕΚ, να νικήσει μες στη Θεσσαλονίκη τον ΠΑΟΚ, μες στη Θεσσαλονίκη τον Ηρακλή, μες στη Θεσσαλονίκη τον Αρη;

Η Αττική διαθέτει μόνον... οριακά «ζωτικό χώρο» για πέμπτη ομάδα (πίσω από τις τρεις και τον Πανιώνιο) στη Σούπερ Λίγκα. Πέμπτη ομάδα, αν θέλετε και τέταρτη, μπορεί ν' αντέξει μονάχα στη βάση του υγιούς και μοντέρνου project. Οι παλαιές συνταγές έχουν πεθάνει. Ο Ατρόμητος υπάρχει στο οικοσύστημα μόνον απ' αυτόν τον άνθρωπο. Τον Ιωνικό των Κανελλάκηδων και το Αιγάλεω των Μητροπουλαίων, τους απέρριψε ο οργανισμός. Η Προοδευτική του Καρρά έπεσε στη Γ' Εθνική. Οχι ανεξήγητα.

Ο Ανατολάκης είναι, εκ μέρους του ιδιοκτήτη του Ατρόμητου, διακήρυξη προθέσεων. Οτι μετά την 7η θέση την πρώτη χρονιά και την 8η (στο -2 από την 7η) τη δεύτερη, ο εδραιωμένος Ατρόμητος σκοπεύει να χτίσει πάνω σ' αυτό. Ως σοβαρός και αυτονόητος συμμέτοχος στο μεγάλο παιγνίδι. Οσο πιο σωστά το εκτιμήσουν οι (αίφνης καλομαθημένοι...) Περιστεριώτες τόσο το καλύτερο για όλους.

Του χρόνου, ο Ατρόμητος μπορεί να βγει και 6ος, μπορεί να βγει και 9ος-10ος, ποτέ δεν ξέρεις. Το βέβαιον είναι πως η επόμενη περίοδος τούς δίνει την ευκαιρία, ελλείψει τοπικών εχθρών, να ξεφύγουν από τη στενή συλλογιστική του ανταγωνισμού... της Δυτικής Αττικής (να μαλώνουν, ευκαίρως ακαίρως, με τους Προοδευτικάνους, τους Αιγαλεώτες, τους Ιωνικούς για δυο μέτρα οικόπεδο στο χωριό) και ν' αντιληφθούν εαυτούς ως ανταγωνιστές στο ευρύ πεδίο.
Τους Ανατολάκηδες, γι' αυτό τους παίρνουν.