Απ' τους καιρούς του Δομάζου και του Ρότσα (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Στα 20 χρόνια σου, και στα 25, βγαίνεις (με όνειρα) να κατακτήσεις τον κόσμο. Το όριο είναι ο ουρανός. Με τα 30 ήδη πίσω, με σύζυγο, ένα παιδί κι άλλο ένα που όπου να 'ναι έρχεται, η προτεραιότητα είναι (το ενδιαφέρον) να κατακτήσεις την οικογενειακή γαλήνη. Η Νανά, ο Θάνος, το έμβρυο μες στα σπλάχνα της Νανάς, ο νέος κόσμος του Γιώργου Καραγκούνη, είναι η ευλογημένη για τον Παναθηναϊκό συγκυρία.

Η Λισσαβώνα είναι κούκλα. Η Μπενφίκα, κλαμπ αιχμής στην Ευρώπη. Τα λεφτά, σούπερ. Αλλά... πήγαινε κι έλα (με τα άβολα αεροπορικά δρομολόγια) ένα τριήμερο, έτσι σαν πείραμα, για δουλειά. Μετά, θέλεις άλλο ένα τριήμερο για να έλθεις στα ίσα σου. Υστερα, κάν' το καμιά δεκαπενταριά φορές τον χρόνο. Δύο χρόνια σερί. Εξουθενώνει, όσο και να το συνηθίσει κανείς, ακόμη και νέους ανθρώπους.

Τα δύο χρόνια στην Ιντερ και τ' άλλα δύο έπειτα στη Μπενφίκα δεν ήταν άσχημα. Ηταν, όμως, οπωσδήποτε λίγα για τη φιλοδοξία αυτού του αληθινού «Gameboy». Του Παιδιού του Παιγνιδιού. Υπήρξαν πράγματα (καριέρας) που έμειναν ανεκπλήρωτα. Είχε όλη την όρεξη, και τα κουράγια και το πάθος, να τα κυνηγήσει κι αυτά. Πίσω, στην Ιταλία (του). Αλλά τώρα, μπροστά κι απ' τις καριέρες και τις Ιταλίες, υπάρχουν άλλα πράγματα. Κορυφαία. Της ζωής.

Ο Καραγκούνης θα επέστρεφε, στην Ελλάδα, «μόνο για τον Παναθηναϊκό». Είναι σημαντικό να βλέπεις αξίες να αντέχουν στον χρόνο και στην εποχή. Είναι σημαντικό, όταν κάποτε επιστρέψει ο Κατσουράνης, να 'ναι «μόνο για την ΑΕΚ». 'Η, ο Γιαννακόπουλος, «μόνο για τον Ολυμπιακό». Δεν αξίζει, για όλα, ο κόπος να μπερδεύονται άσχημα οι ποδοσφαιρόφιλοι. Δεν είναι όλα συμβόλαια.

Τι σημαίνει «μόνο για τον Παναθηναϊκό» κατ' ουσίαν; Σημαίνει, απλώς, ότι ο Καραγκούνης αυτόν τον καιρό είχε φτάσει να είναι το ώριμο φρούτο. Αλλά... δεν θα 'πεφτε, μονάχο, χάμω. Ηθελε ένα χέρι ν' απλωθεί και να το μαζέψει. Θα μετρούσε πολύ, έως καθοριστικά, ο τρόπος της προσέγγισης. Το τακτ. Το στυλ. Ειδάλλως, ίσως το «μόνο για τον Παναθηναϊκό» να μην ίσχυε.

Να ήταν (μόνον) «πρώτα για τον Παναθηναϊκό»! Αλλά εάν όχι στον Παναθηναϊκό, τότε ούτε την οικογένεια θα ταλαιπωρήσουμε ούτε την μπάλα θα κόψουμε. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε πολλά περιθώρια να μην είναι προσεκτικός με τον χειρισμό της υπόθεσης «Καραγκούνης». Η αγαρμποσύνη μπορεί να τον έστελνε, πεσκέσι, στην αγκαλιά του ανταγωνισμού. Ο Παναθηναϊκός το διαχειρίστηκε, στη στιγμή, με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Γι' αυτό και τον έχει, πλέον, δικό του.

Ο Καραγκούνης θέλει τρία πράγματα -ανέκαθεν αυτά ήθελε- με την εξής σειρά: να παίζει μπάλα. Να 'ναι ευτυχισμένος εκεί που παίζει μπάλα. Να παίζει μπάλα στην Ευρώπη. Τα δύο μεγαλύτερα παράσημα, για τον δικό του κώδικα, είναι (πρώτον) ότι με την Εθνική έχει κατακτήσει και τα τρία ευρωπαϊκά μετάλλια -χάλκινο στους Νέους, ασημένιο στις Ελπίδες, χρυσό στους Ανδρες- και (δεύτερον) ότι τα προηγούμενα έξι χρόνια, δύο (τα τελευταία) στον Παναθηναϊκό, δύο στην Ιντερ, δύο στην Μπενφίκα, και στα έξι «έπαιξε Ευρώπη» την άνοιξη.

Ο Παναθηναϊκός, στην τριετία μετά το νταμπλ του 2004, καταγράφει σταθερή απώλεια εδάφους. Το 2005 βγήκε οριακά δεύτερος. Το 2006 οριακά τρίτος. Το 2007 τρίτος... άνετα. Και στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό, το πεδίο-καμάρι του Καραγκούνη, τα ίδια αυτά χρόνια ξέπεφτε συνεχώς. Εάν πρόκειται να ξεκινήσει διαδρομή ανάκαμψης και ανάκτησης (εδάφους), θα το κάνει μόνο με ποδοσφαιριστές «Τσάμπιονς Λιγκ». Ο Μαρσέλο Μάτος είναι -το σημειώναμε το Σάββατο- ποδοσφαιριστής Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Γιώργος Καραγκούνης δεν είναι ποδοσφαιριστής Τσάμπιονς Λιγκ απλώς. Είναι ό,τι καλύτερο θα 'χει μπει μες στην πράσινη φανέλα με το «δέκα» (ασχέτως αν την... κυριολεκτική φανέλα με το «δέκα» την «αφήσει» στον Εκι) απ' τους καιρούς του Δομάζου και του Ρότσα!