O Kαραγκούνης είναι η ιδανική λύση για τον Παναθηναϊκό (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Eπειτα από πολλές μέρες αδράνειας άρχισαν κάποια ονόματα να ακούγονται για τον Παναθηναϊκό. Οι φίλοι του «τριφυλλιού» νιώθουν –και έχουν δίκιο– ότι είναι οι φτωχοί συγγενείς σε ένα καλοκαιρινό παζάρι στο οποίο έως τώρα η ομάδα τους κινήθηκε ελάχιστα.

Το όνομα του Βραζιλιάνου Μάτος έκανε κάπως τον κόσμο να αναθαρρήσει, αλλά από μόνο του δεν αρκεί. Τα διάφορα σενάρια για παίκτες της Μαδέιρα και της Ακαντέμικα, αν ενθουσιάζουν τον Βέλιτς και τον Πεσέιρο, αφήνουν παντελώς αδιάφορους τους φίλους τους συλλόγου. Ο Μάτος, όμως, είναι εξαιρετική περίπτωση. Στην Κορίνθιανς έκανε τα καλύτερα παιχνίδια του. Δεξιοπόδαρος, με καλή τεχνική κατάρτιση και χωρίς να φοβάται το σουτ, οδήγησε την ομάδα του στον τίτλο το 2005 με τον Μασκεράνο παρτενέρ και στην κορυφή της επίθεσης τον Τέβες. Το 2006 έκανε το καλύτερο πρωτάθλημά του με τέσσερα γκολ, όλα βολίδες από μακριά, και είναι ένας παίκτης που η καριέρα του δεν εκτοξεύτηκε, όπως πολλοί προέβλεπαν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως στα 23 του αποτελεί αμελητέα ποσότητα. Αντίθετα, είναι εξαιρετική περίπτωση, με γεμάτες χρονιές, με 140 ματς σε τέσσερα χρόνια, συνεπώς δεν ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς. Τα τρία εκατομμύρια ευρώ ακούγονται πολλά, αλλά δεν είναι όταν μιλάμε για ένα χαφ που το 2001 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παίδων είχε εντυπωσιάσει.

Εκείνο, πάντως, που θα ενθουσίαζε τον κόσμο θα ήταν η επιστροφή του Γιώργου Καραγκούνη. Η «τυπάρα», που είναι ένας παίκτης τρελαμένος με την μπάλα, θα ήταν ένα δείγμα ότι στον ΠΑΟ σκέφτονται σοβαρά πώς θα δημιουργήσουν ξανά αξιόμαχη ομάδα με την απόκτηση ενός αληθινού ηγέτη. Ο Καραγκούνης, με τη συσσωρευμένη εμπειρία του σε υψηλό επίπεδο, θα ήταν η καλύτερη λύση και θα πρόσθετε ποιότητα σε μια ενδεκάδα που θα αποκτούσε έναν παίκτη με αρχηγική φυσιογνωμία. Αυτή θα ήταν η καλύτερη κίνηση και σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά κυρίως σε αγωνιστικό για έναν καινούργιο και άκρως ανταγωνιστικό ΠΑΟ. Η περίπτωση είναι δύσκολη, αλλά έχω την αίσθηση πως ο Καραγκούνης θα ήθελε πάρα πολύ να ξαναφορέσει τη φανέλα με το τριφύλλι και να δικαιώσει τον Μίμη Δομάζο, ο οποίος σχεδόν δέκα χρόνια πριν τον είχε χαρακτηρίσει ως τον μοναδικό παίκτη που έβλεπε τα επόμενα χρόνια να έχει τη δική του ηγετική προσωπικότητα.

Σούπερ Kαπ όπου υπάρχει oμογένεια

Επρεπε να περάσουν 11 χρόνια για να συζητήσουμε ξανά στην Ελλάδα το αυτονόητο. Να γίνεται, δηλαδή, παιχνίδι ανάμεσα στον πρωταθλητή και τον κυπελλούχο στο ξεκίνημα κάθε σεζόν. Ενας θεσμός που άργησε να έρθει στη χώρα μας, μια και πρώτη φορά τον είδαμε το 1987, όταν βοηθούσαν και οι συγκυρίες. Ο Ολυμπιακός ήταν πρωταθλητής, ο ΟΦΗ κυπελλούχος, οπότε ο κίνδυνος για επεισόδια ήταν ελάχιστος. Τώρα, για να συζητηθεί ξανά κάτι που είναι δεδομένο σε άλλες χώρες, έπρεπε να βοηθήσει μια συγκυρία. Ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής και η Λάρισα κυπελλούχος, άρα και πάλι δεν φαίνεται πρόβλημα στον ορίζοντα. Το ταλαίπωρο Σούπερ Καπ ήδη από τα πρώτα του βήματα είχε προβλήματα, όταν το 1990 δεν έγινε λόγω της τεταμένης σχέσης Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού από τη μετακίνηση του Αποστολάκη. Και διατηρήθηκε με νύχια και με δόντια έως το 1997, χρονιά που η κόντρα ΑΕΚ και Ολυμπιακού, λόγω της φυγής Μπάγεβιτς, καθιστούσε απαγορευτικό κάθε ενδεχόμενο διεξαγωγής.

Ούτε καν το καλοκαίρι της τρέλας λόγω Euro και Ολυμπιακών Αγώνων ξανάρθε στην επικαιρότητα η πρόταση. Ξέρω, θα πείτε πως ήταν χρονιά νταμπλ του ΠΑΟ, οπότε με ποιον να έπαιζε. Με όποιον διάλεγε ο ίδιος. Αυτό γίνεται σε κάθε πολιτισμένη χώρα. Πολιτισμένη, είπαμε. Διότι η εικόνα που βγάζει το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τέτοια που αναρωτιέται κάθε ξένος που έρχεται εδώ αν είναι άλλοι άνθρωποι αυτοί που βλέπει να διασκεδάζουν μαζί, να είναι φιλόξενοι ως λαός, να μοιράζονται τόσα πράγματα με αυτούς που στα γήπεδα βγάζουν την εικόνα λαού σε εμφύλια σύρραξη!

Το πρώτο βήμα, πάντως, είναι θετικό, με την προσπάθεια εύρεσης ημερομηνίας για το Σούπερ Καπ. Το δεύτερο, από πλευράς Σούπερ Λίγκας, οφείλει να είναι τολμηρό. Το Σούπερ Καπ να καθιερωθεί από του χρόνου και να γίνεται στο εξωτερικό! Στη Γερμανία, όπου υπάρχει έντονο ελληνικό στοιχείο, στη Νέα Υόρκη, στην Αυστραλία. Μη μου πείτε πως είναι δύσκολο. Ούτε πρωτότυπο. Το έκαναν και το κάνουν οι Ιταλοί, που πήγαν τα παιχνίδια τους στην Αμερική, ακόμα και στη Λιβύη! Δεν υπάρχει λόγος ένα τέτοιο ματς να γίνει σε ελληνικό έδαφος. Οι Ελληνες της ομογένειας θα πέταγαν τη σκούφια τους για να δουν από κοντά οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Ετσι, θα ήταν εφικτό οποιοδήποτε ματς, ακόμα και μεταξύ των «αιωνίων», που εδώ θα προκαλούσε πονοκέφαλο και θα χρειαζόταν ολόκληρος πολεμικός μηχανισμός αντιμετώπισης των οπαδών! Λίγη τόλμη θέλει η πρόταση. Στη Σούπερ Λίγκα ελάχιστα πράγματα έκαναν τολμώντας τους πρώτους 12 μήνες. Καιρός να δείξουν πως οι συναινέσεις και το κλίμα των εναγκαλισμών, που οφείλει να είναι η εικόνα ενός ποδοσφαίρου νέων ανθρώπων, δικαιούνται ένα καλύτερο μέλλον.