Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Έλαβα ένα ενδιαφέρον e-mail από τον αναγνώστη Γ.Τ. Αναφέρεται στο America's Cup, τον μεγαλύτερο παγκoσμίως ιστιοπλοϊκό αγώνα με σκάφη ανοικτής θάλασσας, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα στη Βαλένθια. Τον αγώνα κέρδισε το ελβετικό σκάφος, που στον τελικό επιβλήθηκε του νεοζηλανδικού. Στους τρεις μήνες που διήρκεσε ο αγώνας κόπηκαν τρία εκατομμύρια εισιτήρια, που αν προστεθούν στο merchandising, τα δικαιώματα licensing και τις συνδρομές για τη ζωντανή ιντερνετική κάλυψη καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για την οικονομία της πόλης. Ιδιαίτερα αν προστεθεί η παράμετρος ότι το κοινό που ενδιαφέρεται για αγώνες ανοικτής θαλάσσης είναι υψηλής αγοραστικής δύναμης.

Κάθε πόλη με πρόσβαση στη θάλασσα θα έδινε τα πάντα για να φιλοξενήσει το επόμενο America's Cup. Το ενδιαφέρον, όμως, στοιχείο είναι ότι σε δημοψήφισμα που έγινε στο «Sailing World», ένα από τα εγκυρότερα ιστιοπλοϊκά περιοδικά παγκοσμίως, το 25% όσων ψήφισαν για την προτίμησή τους στην πόλη που θα έπρεπε να φιλοξενήσει τον επόμενο αγώνα επέλεξαν την Αθήνα. Η Αθήνα έρχεται δεύτερη μετά τη Νέα Ζηλανδία, που είναι φυσικά το απόλυτο φαβορί, μια και το περιοδικό εκδίδεται εκεί. Σημειωτέον ότι λόγω της φύσης του αγώνα ελάχιστες επενδύσεις απαιτούνται για τη διοργάνωσή του. Στοιχείο που πιθανόν είναι και το μειονέκτημα για τη διοργάνωση του αγώνα στην Ελλάδα.

Ενώ, για παράδειγμα, διοργανώνεις τους Μεσογειακούς και χαίρεται η ψυχούλα κάθε ομοσπονδιάρχη και εργολάβου –δύο κλάδοι που μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 έχουν μια παροδική ύφεση στον κύκλο εργασιών. Οπως διοργανώνεις τους Παραολυμπιακούς του 2011 και όχι μόνο χαίρεται η ψυχούλα τους, αλλά αναπαύεται κιόλας. Διότι ποιο κτήνος μπορεί να κάνει κριτική σε αγώνες που σκοπό έχουν τη διασκέδαση των λιγότερο τυχερών συμπολιτών μας; Εδώ, παιδιά, κανένα πρόβλημα.

Το θέμα της διοργάνωσης αγώνων για ανθρώπους με κινητικά ή άλλα προβλήματα είναι μια πονεμένη ιστορία. Από τη φύση τους τέτοιοι αγώνες έχουν ένα πρόβλημα. Ο αθλητής με τη μικρότερη σωματική ή πνευματική ζημιά έχει αβαντάζ απέναντι στους υπολοίπους. Αγώνες τέτοιου τύπου είναι ιδανικοί όσον αφορά την αυθεντική μορφή του αθλητισμού. Να δηλώνουν συμμετοχή όποια άτομα ανήκουν στην κατηγορία, να αγωνίζονται, αλλά η νίκη να είναι δευτερεύουσα σε σχέση με τη συμμετοχή. Σε αυτή τη μορφή οι αγώνες είναι αξιοσέβαστοι.

Τι νόημα, όμως, έχει αν ο Ελληνας αθλητής με νοητικά προβλήματα νικήσει τον Ινδό πρωταθλητή με αντίστοιχα ή το αντίστροφο; Πρέπει, δηλαδή, οι Ελληνες ή οι Ινδοί να νιώθουν περήφανοι για το κατόρθωμα του αθλητή τους; Επίσης, πόσο σεβαστή είναι η προσήλωση στους κανόνες του παιχνιδιού; Σε παλιότερους Ολυμπιακούς είχε αποκαλυφθεί ότι η ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας αποτελείτο από απόλυτα υγιείς αθλητές. Πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004 Ελληνας αθλητής της παραολυμπιακής ομάδας είχε πιαστεί ντοπαρισμένος. Εάν η νίκη είχε μόνο ηθική σημασία, ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα θα έβαζε ποτέ σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο την υγεία του; Ας μου επιτραπεί να πιστεύω πως όχι. Να γίνονται αγώνες για Ελληνες αθλητές με κινητικά, πνευματικά προβλήματα ή προβλήματα όρασης, βεβαίως. Διεθνείς αγώνες για τις ίδιες κατηγορίες επίσης, φτάνει όμως να γίνονται ανάμεσα σε αθλητές δύο ή τριών χωρών, με την υποχρέωση όλων των χωρών να φιλοξενούν τους αθλητές των υπολοίπων. Υπερπαραγωγές, όμως, που οι δικοί μας διοργανωτές θα κάνουν τους χουβαρντάδες και τους άνετους με τα λεφτά των άλλων, σε καμία περίπτωση.

Από την εποχή που ήμουν διαιτητής πυγμαχίας θυμάμαι τη νοοτροπία των Ελλήνων παραγόντων. Στη Δανία, για παράδειγμα, η ελληνική ομάδα της πυγμαχίας έπρεπε να ταξιδεύει με δικά της μέσα και να πληρώνει και τα σάντουιτς. Αντίθετα, όταν οι ξένες αποστολές είχαν έρθει στην Ελλάδα για το Πανευρωπαϊκό, όχι μόνο όλα ήταν πληρωμένα, όχι μόνο την τελευταία μέρα των αγώνων είχε δοθεί δεξίωση για όλα τα μέλη των ομάδων σε κέντρο της Βάρκιζας, αλλά όταν ο πρόεδρος των διεθνών διαιτητών πυγμαχίας είχε πει ότι θέλει να αγοράσει καινούργιο σασμάν για το Lada του οι δικοί μας, όχι μόνο του το βρήκαν, αλλά το πλήρωσαν κιόλας, με τον Βούλγαρο ούτε καν να κάνει την κίνηση για να βάλει το χέρι στην τσέπη.

Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας της φυλής. Οτι είμαστε φιλόξενοι, κιμπάρηδες και ότι ο φιλοξενούμενος στην Ελλάδα και ραμμένες να τις έχει τις τσέπες δεν θα τις χρειαστεί. Στην περίπτωση, μάλιστα, της ιστορίας με το σασμάν η θεωρία του φιλόξενου Ελληνα έχει βάση. Το σασμάν το είχε κεράσει ο τότε πρόεδρος της ομοσπονδίας, ο Βερβερέλης, από το υστέρημά του, διότι πουκαμισάς ήταν ο άνθρωπος. Σε όλες, όμως, τις άλλες περιπτώσεις που έχω δει οι χουβαρντάδες πρόεδροι κάνουν το κομμάτι τους με το δημόσιο χρήμα. Με τον Ελληνα πολίτη να έχει πληρώσει τα κέρατά του για το 2004, είναι υποχρέωση σε κάθε καινούργια διοργάνωση να έχουμε τους παράγοντες κεντραρισμένους.