Τελικά, ποιο ακριβώς ήταν το μυστικό -ή το δίδαγμα- του θριάμβου στο Euro 2004; Τι ανέδειξε εκείνη η τόσο απρόσμενη επιτυχία; Στη «SportDay» δημοσιεύθηκαν τις τελευταίες ημέρες εξαιρετικά άρθρα για όλες τις πτυχές του Euro 2004. Ομολογώ ότι δεν θα αποφάσιζα να διατυπώσω τις ακόλουθες σκέψεις, εάν δεν με παρακινούσε η άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση που έκανε στο θέμα ο Πανούτσος.
Οπως προσέξατε, ο Αντώνης παραλλήλισε το Euro 2004 με τα συμπεράσματα των επιτελών του αμερικανικού στρατού κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: οι φαντάροι δεν μάχονταν υπέρ της γενικής ιδέας της πατρίδας ή της τιμής των ενόπλων δυνάμεων, αλλά «για να έχουν την εκτίμηση των συναδέλφων τους που μάχονται δίπλα τους, στον λόχο και τη διμοιρία».
Δεν έχω λόγους να αμφισβητήσω τη διαπίστωση-παραλληλισμό. Κάθε άλλο. Αναλογίζομαι, απλώς, ότι το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο επιβάλλει στους πρωταγωνιστές εξωστρέφεια (σκέψεων και κινήτρων), που ήταν αδιανόητη στους στρατιώτες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: εάν οι Αμερικανοί πολεμούσαν στην Ιβο Τζίμα υπό… τηλεοπτική κάλυψη, γνωρίζοντας πως τους παρακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι, ασφαλώς θα είχαν να σκεφτούν κάτι ακόμα -εκτός από την επιθυμητή εκτίμηση εκ μέρους του διπλανού μαχητή. Οσοι μάλιστα έτρεφαν φιλοδοξίες για κάποια στρατιωτική καριέρα, θα ήξεραν ότι η πιθανή προαγωγή τους -σαν να λέμε «συμβόλαιο» και «καλή μεταγραφή»- δεν θα εξαρτιόταν μόνο από τις μαρτυρίες και την ευαρέσκεια του ανωτέρου που πολεμούσε εκεί. Τόσα μάτια θα κοίταζαν…
Ο Πανούτσος -θυμίζω- συμπλήρωσε: «Εχοντας βγάλει το συγκεκριμένο συμπέρασμα, το αμερικανικό Πεντάγωνο αποφάσισε να ενισχύσει τη σύσφιξη των μικρών μονάδων. Κρατώντας τα ίδια άτομα στους λόχους μέχρι να αποστρατευθούν». Σοφό. Οσο διαρκούσε ο πόλεμος. Δυσκολεύομαι, όμως, να φανταστώ τους Αμερικανούς επιτελείς να κρατούν τα ίδια άτομα, την ίδια δομή και «συνταγή» στην Κορέα στα 50s και στο Βιετνάμ στα 60s. Ο Οτο υπέκυψε στον πειρασμό να το κάνει αυτό στην «Κορέα» των προκριματικών για το Μουντιάλ -αλλά, μέρες που 'ναι, ας τα αφήσουμε αυτά…
Βιετνάμ, είπαμε; Νομίζω ότι μια αποστροφή του -αχώνευτου πλην πανέξυπνου- Χένρι Κίσινγκερ μας βοηθά να εντοπίσουμε μια ακόμη ομοιότητα με τον άθλο του 2004. Είχε πει: «Στο Βιετνάμ ηττηθήκαμε γιατί ο τακτικός στρατός χάνει όσο δεν νικά, ενώ, αντιθέτως, το αντάρτικο νικά όσο δεν χάνει». Αν η επιτυχία του 2004 υποδιαιρείται σε χρονικές φάσεις και στάδια, η αρχή της ας αναζητηθεί στο «γνώθισαυτόν»: ο Οτο και οι παίκτες γνώριζαν ότι τα ποδοσφαιρικά μας «κυβικά» αντιστοιχούσαν σε αντάρτικη «πολεμική μηχανή» -και μόνο. Ε, την έκαναν να δουλέψει περίφημα…
Τα υπόλοιπα ήταν θέμα… ρήσης Κίσινγκερ: όσο δεν χάναμε, μεγιστοποιούσαμε τις πιθανότητες να νικήσουμε, «χτυπώντας» την κατάλληλη στιγμή. «Αντάρτικο» που αποκτούσε αυτοπεποίθηση, όσο «βραχυκύκλωνε» υπέρτερους τακτικούς στρατούς.
Καλά να 'μαστε, να τα θυμόμαστε. Χωρίς, όμως, να μετατρέπουμε το Euro 2004 σε καθημερινό μέτρο σύγκρισης, διά πάσαν νόσο. Εξηγήσεις επ’ αυτού, πολύ σύντομα…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
