Η αναλογία αποδοχών-ρήτρας (και άλλα κενά του Δικαίου...) (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το ποδόσφαιρο, κάποτε, ήταν απλό. Το παιχνίδι του λαού. Αλλο τόσο απλοί ήταν (όχι μόνον οι κανονισμοί, αλλά και) οι κανόνες του. Το ποδόσφαιρο, σήμερα, είναι γιγαντιαία showbiz. Την ώρα που οι κανονισμοί παραμένουν στη βάση τους απλοί, οι κανόνες του έγιναν, φυσιολογικά, πολύπλοκοι. Θα έλθει, αργά ή γρήγορα, η στιγμή που οι κανόνες θα γίνουν πανεπιστημιακό μάθημα και έδρα στη Νομική. Ποδοσφαιρικό Δίκαιο.

Και, πάλι, πάντοτε στη διαδρομή θα συνειδητοποιούμε τα «κενά νόμου». Τα μη ρυθμισμένα πράγματα. Οι ανάγκες βγαίνουν μέσα απ' την αληθινή ζωή. Σπανίως προβλέπονται. Οι κανονισμοί, που ρυθμίζουν ανωμαλίες ή συγκρούσεις, έπονται. Ωσπου να έλθει ο κανονισμός και να βάλει τάξη στις σχέσεις, μιλά ο νόμος της ελεύθερης αγοράς. Ολα παίζονται στη διαπραγμάτευση. Στη θέση ισχύος. Στην πίεση. Στον εκβιασμό.

Ο,τι γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, είναι πιθανόν να εξελιχθεί σε αντικείμενο σύγκρουσης. Οπου η σύγκρουση είναι επαναλαμβανόμενη, σε βαθμό να γίνεται αφόρητη στο οικοσύστημα, τότε προκύπτει η αναγκαιότητα του (δια)κανονισμού. Η κοινή πείρα, ιδίως τα καλοκαίρια που δεν υπάρχει αγωνιστική δράση κι είναι φυσικό το ενδιαφέρον να εστιάζεται σε άλλης υφής θέματα (ενδεχομένως, λεπτομέρειες, που όμως δεν είναι καθόλου τέτοιες), διδάσκει.

Διδασκόμαστε απ' την καθημερινότητα, τι είναι αυτό που θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων στην άνωθεν ρύθμιση. Το παράδειγμα (απ' την επικαιρότητα) του Νίνη είναι ανώδυνο, μια και το παιδί εμφανίζεται υπερευχαριστημένο με τις αλυσιδωτές αναπροσαρμογές των αποδοχών του, δίχως να νοιάζεται για τις υπέρογκες ρήτρες. Ως ανώδυνο, υπό την έννοια ότι δεν τρέχει κάποια κόντρα ομάδας-ποδοσφαιριστή για να υπάρχει η φόρτιση της στιγμής, είναι καλή τροφή για σκέψη.

Η σκέψη είναι ότι δεν θ' αργήσει η στιγμή που η (κρίσιμη, για την εργασιακή σχέση) αναλογία αποδοχών-ρήτρας στο συμβόλαιο, αναλογία που τώρα διεθνώς είναι λίγο έως πολύ στο όπου-σε-πιάσω κι όπου-με-πιάσεις, θα καθορίζεται με ποσοστό. Ενα, τοις εκατό; Πέντε; Δέκα; Ο κοινός τόπος του «χρηστού συναλλακτικού ήθους», με κάποιον τρόπο, θα βρεθεί.

Διότι, αυτονόητο είναι, δεν αντέχει σε καμία οικονομική λογική να μου δίνεις επτά και συγχρόνως να μου βάζεις ρήτρα αποδέσμευσης... χίλια πεντακόσια! 'Η αξίζω, όντως, επτά, οπότε είν' εύλογο να μου βάλεις ρήτρα (άντε να το δεχθώ) επτακόσια. 'Η μου βάζεις ρήτρα χίλια πεντακόσια, οπότε να μην αξίζω (το μίνιμουμ) για δεκαπέντε; Φυσικά, δεν είν' οι ρήτρες μόνο.

Ποσοστιαία ρύθμιση είναι φανερό, πλέον, ότι κάποια στιγμή θα εισαχθεί και στην αναλογία αποδοχών-κόστους πώλησης. Αντίκειται στα χρηστά συναλλακτικά ήθη να μ' έχεις με πεντακόσια χιλιάρικα τον χρόνο και, όταν με ζητούν, ν' απαιτείς πέντε εκατομμύρια, ή δέκα, για να με δώσεις. 'Η το ένα ή το άλλο. Είναι η λογική, πάνω στην οποία περιμένει ο Κατσουράνης να διαπραγματευθεί με την Μπενφίκα (μια και απορρίπτουν προτάσεις) για αύξηση των απολαβών του. Ή του Καστίγιο με τον Ολυμπιακό.

Η αγορά, αυτές τις μέρες, μας δίνει ακόμη ένα παράδειγμα «προς θεραπείαν». Η Ρεάλ συμφώνησε με τη Ρόμα στα 18 εκατομμύρια για τον Κίβου, και τώρα πασχίζει να κόψει... ό,τι μπορεί απ' τον ίδιο τον Κίβου. Ωσπου βγήκε ο ατζέντης του Ρουμάνου, ο ένας απ' τους Μπεκάλι της διάσημης οικογένειας, και είπε ευθέως ότι εάν η Ρεάλ αξιολογεί τον Κίβου παίκτη 18 εκατομμυρίων, τότε οφείλει να προσφέρει και στον Κίβου τις ανάλογες αποδοχές. Είναι όσο απλό ακούγεται.

'Η η περίπτωση Μπενφίκα-Καραγκούνη, που εμπίπτει στο (ήδη εισηγμένο στο σώμα των κανονισμών) ότι ποδοσφαιριστής άνω των 30 μπορεί να «εξαγοράσει» την τελευταία σεζόν του συμβολαίου του. Οπως και να 'χει, το βέβαιον είναι ότι έχουμε αφήσει (πολύ) πίσω την εποχή του ισοβίως δέσμιου στον σύλλογο-πατέρα αφέντη, ποδοσφαιριστή. Βήμα προς βήμα, περάσαμε στη φάση (τη ζούμε κιόλας), στην οποία η βούληση του εργαζόμενου ποδοσφαιριστή αναδεικνύεται ως το (όλο και πιο) κυρίαρχο.