Τα μεγάλα ζητούμενα στη φετινή Eθνική μπάσκετ (SportDay / Φίλιππος Συρίγος)

Οι αιώνιοι αμφισβητίες, αυτοί που έχουν το βίτσιο να φτιάχνουν την Eθνική μπάσκετ στο μυαλό τους, καιρό πριν από τις προσκλήσεις του εθνικού προπονητή, βλέποντας τους παίκτες που κάλεσε χθες ο Γιαννάκης, άρχισαν ήδη να λένε:

• «Μα γιατί φέτος αγνόησε τον Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος πέρυσι ήταν πρώτος επιλαχών, μια και κόπηκε τελευταίος και μάλιστα επί κινέζικου εδάφους, λίγο πριν από το πέρασμα στην Ιαπωνία;».
• «Αυτόν τον καημένο τον Παπαμακάριο τι στο καλό θέλει και τον φωνάζει συνέχεια, αφού, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, τελικά δεν πρόκειται να στεριώσει στην ομάδα;».
• «Ο γυρολόγος σε Αμερική και Ευρώπη Γλυνιαδάκης πέρυσι δεν είχε ανταποκριθεί στην ιδιαίτερα τιμητική γι' αυτόν πρόσκληση. Γιατί, λοιπόν, ο προπονητής τον ξαναφωνάζει, όταν όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται πια και για καμιά σπουδαία περίπτωση;».

Οι παρατηρήσεις των προπονητών του καφενείου και του Ιντερνετ με μια πρώτη ματιά δεν στερούνται λογικής βάσης. Ευτυχώς, όμως, που την Εθνική ομάδα τη φτιάχνει ένας άνθρωπος που έχει φάει τη ζωή του στα γήπεδα και το μπάσκετ το ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Και από την καλή και από την ανάποδη...

Διότι άλλα είναι τα ζητούμενα που καλείται να αντιμετωπίσει το τεχνικό επιτελείο της ομάδας και όχι αυτά. Αλλά ας τελειώνουμε με τους αμφισβητίες και μετά πάμε παρακάτω. Εχουμε και λέμε, λοιπόν:

ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΙΔΗΣ: Φέτος τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ισπανία δεν παρουσίασε τα αναμενόμενα. Η καλή τεχνική του στο λόου ποστ, το αξιοπρόσεκτο εξωτερικό σουτ του και ο σοβαρός και πειθαρχημένος χαρακτήρας του τον καθιστούν πάντα υπολογίσιμο, όμως έχει πολύ αργά πόδια στην άμυνα, που δεν του επιτρέπουν να κλείνει τους διαδρόμους και τον αναγκάζουν να κάνει πολλά φάουλ.

ΓΛΥΝΙΑΔΑΚΗΣ: Πολύ μπόι, ελάχιστο ταλέντο, θαύμα θέλησης, επιμονής και εργατικότητας. Ταυτόχρονα, ένας πολύ σκληρός μαχητής μέσα στις ρακέτες, όπου θα τσακίσει στο ξύλο κάθε αντίπαλο. Ο Γιαννάκης κατά βάση περίμενε από αυτόν, χάρη στα παραπάνω χαρακτηριστικά του, να δυσκολέψει τον Παπαδόπουλο και να τον βοηθήσει να παρουσιαστεί πανέτοιμος στην Ισπανία. Τώρα, αν βρει ευκαιρία για κάτι περισσότερο, είναι σίγουρο ότι το «κοπέλι» δεν θα την αφήσει να πάει χαμένη...

ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΣ: Αν, για παράδειγμα, είχε το ταλέντο του Κυρίτση, δεν θα έβγαινε ποτέ από την Εθνική ομάδα. Ομως ο Κυρίτσης δεν έχει το μυαλό και τον χαρακτήρα του Μάνου, γι' αυτό και φέτος δεν είναι πουθενά... Αντίθετα, παίκτες σαν τον αρχηγό του Ολυμπιακού θα είναι πάντα παρόντες, για να το παλεύουν για τον εαυτό τους, αλλά και (το κυριότερο) να βοηθούν με κάθε τρόπο στην ομαδική δουλειά και στη διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος.

Πάμε, όμως, τώρα στα ζητούμενα που αναφέραμε πιο πάνω. Ας ξεκινήσουμε από το υπ' αριθμόν ένα, τον Σχορτσιανίτη, μια και έχει αποδειχθεί ότι με την παρουσία ή την απουσία του αλλάζει από μόνος του τα δεδομένα.

Ο Σοφοκλής δεν είναι καλά. Προέρχεται από μια ταραχώδη χρονιά και κουβαλάει περισσότερα κιλά από ποτέ. Ετσι όπως εμφανίστηκε στα πλέι οφ του πρωταθλήματος, κανονικά δεν θα έπρεπε να παίζει μπάσκετ. Ομως, έστω κι έτσι, δεν αγνοείται. Οχι μόνο διότι υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι μπορεί να βελτιώσει κάπως τη σωματική του κατάσταση, αλλά και επειδή η πρόσκληση στην Εθνική τού δίνει κίνητρο για δουλειά, τον εντάσσει μέσα σε ένα ιδανικό γι' αυτόν περιβάλλον, τον βοηθάει, δεν τον αφήνει να πάει χαμένος...

Ενδεχόμενη παρουσία του στην Ισπανία για να αγωνιστεί σε κάποια πολύ συγκεκριμένα ματς θα ήταν ευχής έργον. Και για τον ίδιο και για την ομάδα. Στην περίπτωση που δεν τα καταφέρει, ο κλήρος θα πέσει στον Μπουρούση, που βέβαια μπορεί να βοηθήσει με εντελώς διαφορετικό αλλά όχι ευκαταφρόνητο τρόπο, και ίσως στον Γλυνιαδάκη, που, σε αντίθεση με τον ψηλό του Ολυμπιακού, είναι 100% παίκτης ρακέτας -δηλαδή, σαν τον Παπαδόπουλο.

Ζητούμενο νούμερο δύο: η διαφοροποίηση των αριθμητικών συσχετισμών μεταξύ ψηλών και κοντών, προκειμένου να ικανοποιηθούν καλύτερα οι τάσεις του σύγχρονου μπάσκετ, τα πιστεύω του προπονητή και οι ανάγκες της ομάδας.
Ο χρόνος συμμετοχής των ψηλών είναι περίπου 90 λεπτά ανά παιχνίδι και των κοντών γύρω στα 110. Παρ' όλα αυτά, τόσο στο Βελιγράδι όσο και στην Ιαπωνία η ομάδα πήγε με έξι ψηλούς, πέντε κοντούς και έναν ενδιάμεσο -τον Βασιλόπουλο, ο οποίος πέρυσι βοήθησε (ιδίως μετά τον τραυματισμό του Ζήση) ως τρίτος κοντός και καθόλου ως δεύτερος ψηλός.

Με βάση τους χρόνους συμμετοχής, θα εξυπηρετούσε καλύτερα μια σύνθεση με πέντε ψηλούς, έξι κοντούς και τον Βασιλόπουλο άνθρωπο για όλες τις δουλειές. Ομως για να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να συμβούν δύο πράγματα:

1. Να υπάρξει αυτός ο έκτος κοντός, ο οποίος θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του Γιαννάκη και θα ενταχθεί στο πνεύμα της ομάδας.
2. Να βρεθεί ο αδύναμος κρίκος μεταξύ των ψηλών, που θα θυσιαστεί προκειμένου να εξορθολογιστεί η σύνθεση της ομάδας.
Το βέβαιο, λοιπόν, είναι ένα: για να γίνει η αλλαγή αυτή θα πρέπει να δικαιολογείται από τον βαθμό ετοιμότητας των υποψήφιων παικτών, πράγμα που θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό κατά το διάστημα της προετοιμασίας στο Καρπενήσι, αλλά και κατόπιν στα φιλικά που θα μεσολαβήσουν πριν από το Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας.